Απεργίες και μπλόκα.

Δεν ξέρω σε πόσες απεργίες ή μπλόκα μπορεί κανείς να πάρει μέρος στη ζωή του. Ξέρω όμως από πόσες απεργίες ή μπλόκα μπορεί να υποφέρει ιδίως αν είναι «Έλληνας πολίτης, κάτοικος Αθήνας, ιδιωτικός υπάλληλος, με… όσα γράμματα θέλετε!» Τα τελευταία 25 χρόνια η ζωή σε αυτή την πόλη έχει μια έντονα φθίνουσα ποιότητα που κάνει όλους εμάς που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε εδώ να αναρωτιόμαστε καθημερινά μέχρι πού μπορεί να πάει αυτή η κατάσταση!


Η φράση που άκουσα κάποτε από μια γιαγιά «Θεέ μου μη μου δώσεις όσα μπορώ να αντέξω» έρχεται συχνά στο μυαλό μου ιδίως τον τελευταίο καιρό που η περίφημη «οικονομική κρίση» ταλανίζει με χίλιους τρόπους τη ζωή μας. Άραγε πόσα ακόμη μπορούμε να αντέξουμε; Φαίνεται πως κάποιοι έχουν βάλει στοίχημα να δουν πόσα καψόνια ακόμη μπορούμε να υποστούμε πριν – επί τέλους!- τους «πάρουμε με τις πέτρες!»

Το τρέχον δίδυμο απεργία-μπλόκα των ιδιοκτητών φορτηγών Δ.Χ. μου έφερε για μία ακόμη φορά στο μυαλό τα χρόνια που δίδασκα σε ένα φροντιστήριο στο Σύνταγμα. Σχεδόν κάθε δεύτερη μέρα κουβαλούσα τα βιβλία μου τρέχοντας από την αρχή της Λεωφόρου Βουλιαγμένης γιατί κάποιοι απεργοδιαδήλωναν και έκλειναν το κέντρο! Άλλοτε έφτανα στην ώρα μου, άλλοτε καθυστερημένη με την ψυχή στο στόμα και κάθε μέρα αναρωτιόμουν πόσο νωρίτερα να φύγω από το σπίτι μου…

Τώρα βέβαια έχω την «πολυτέλεια» να αποφεύγω το κέντρο όταν το κλείνουν οι διαμαρτυρόμενοι συμπολίτες μου και να μην ξεθεώνομαι στο περπάτημα αλλά να ακούω μουσική, μποτιλιαρισμένη στο αυτοκίνητο και σταθερά καθυστερημένη στη δουλειά μου – όχι που θα γλύτωνα! – και να αναρωτιέμαι που θα πάει αυτή η κατάσταση;

Απεργούν, λοιπόν, οι ιδιοκτήτες των φορτηγών, δηλώνουν αμετακίνητοι, φιλούν σταυρωτά τον πρόεδρό τους που δηλώνει συνέχιση της απεργίας και κραυγάζουν αγωνιστικά συνθήματα. Ταυτόχρονα, εκατοντάδες έλληνες και ξένοι σε αυτή τη χώρα παραπατάνε σα ζαλισμένα κοτόπουλα στο κατακαλόκαιρο μη ξέροντας τι να κάνουνε: πώς να πάνε στη δουλειά τους αφού δεν υπάρχουν καύσιμα, τι να κάνουν τα ευπαθή προϊόντα τους, πού να ζητήσουν αποζημίωση για μία ακόμη φορά που δεν πατάει άνθρωπος στο μαγαζί τους, που οι τουρίστες ακύρωσαν τις κρατήσεις τους, που γέμισαν οι βόθροι τους και δεν υπάρχει βυτίο να τους αδειάσει!

Δεν ξέρω αν φταίει η οικονομική κρίση, το ΔΝΤ, το μνημόνιο, η ΕΕ τα κλειστά επαγγέλματα, τα… ανοιχτά επαγγέλματα ή ο κακός μας ο καιρός αλλά τα τελευταία χρόνια εμείς έχουμε κάποιες σταθερές αξίες σε αυτό τον τόπο:

1. Παραμονές γιορτών το χειμώνα θα βγουν οι αγρότες με τα τρακτέρ και θα κόψουν την Ελλάδα στα δύο.

2. Παραμονές μεγάλων εξόδων από τα αστικά κέντρα θα ασφαλτοστρωθούν οι εθνικοί-Θεός-να-τους-κάνει δρόμοι.

3. Στις αρχές της τουριστικής περιόδου θα διεκδικήσουν με απεργίες/μπλόκα τα δικαιώματά τους ή τα δεδουλευμένα τους οι λιμενεργάτες, οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, οι ωρομίσθιοι των αρχαιολογικών χώρων κλπ.

4. Παραμονές των Πανελλαδικών εξετάσεων θα απεργήσουν οι καθηγητές/ διορθωτές/ βαθμολογητές.

5. Στο ενδιάμεσο των ανωτέρω θα βρει κάτι το ΠΑΜΕ να γεμίσει το κενό και να μπλοκάρει το κέντρο της Αθήνας ή άλλων πόλεων.

6. Σε τακτά χρονικά διαστήματα θα εκνευρίσουν οι «μπάτσοι-γουρούνια» τους «αναρχικούς» που θα κάνουν λαμπόγυαλο το κέντρο των μεγάλων πόλεων.

Αν ξέχασα κάποιους, παρακαλώ να με συγχωρήσουν γιατί να… άρχισε η ζέστη, έχω αρχίσει να «φορτώνω», πρέπει να κατέβω για κάποιες δουλειές στο κέντρο, δεν ξέρω τι δρομολόγιο θάχει σήμερα ο ΗΣΑΠ, ποιόν σταθμό θάχει κλείσει (και θα μου ζητάει κι αυτός την κατανόησή μου), αν θα υπάρχει κάποιος αποκλεισμός δρόμων λόγω συγκεντρώσεων – ή μπορεί και όχι γιατί μπήκε ο Αύγουστος!

Άντε! Καλό μας μήνα, «συμπολίτες, κλέφτες και λωποδύτες» - που λέει κι ο Καραγκιόζης! Και που είστε: όσοι μείνετε Αθήνα, ξέρετε… Κάντε και καμμιά βόλτα στο κέντρο της πόλης. Με τα πόδια, ε; Αλλά όχι από το μετανάστ-γιουσουρούμ της Πανεπιστημίου ή της Πατησίων. Από Ακρόπολη μεριά. Μπας και πάρουμε λίγη ανάσα από το κλέος των προγόνων γιατί ως απόγονοι θάχουμε και το δύσκολο φθινόπωρο των πρόσθετων μέτρων! Όσοι δε βρίσκεστε παρα θιν’ αλός κάντε και μια βουτιά για μας, πιείτε και ένα ουζάκι παρά πάνω. Πού ξέρετε… Μπορεί και να αντέξουμε τελικά, βρε!