Το Διδασκαλείο, τα Τούρκικα κι εγώ.

Δεν μου αρέσει να γκρινιάζω, να μουρμουράω, να μιζεριάζω γενικώτερα. Τον τελευταίο καιρό όμως μάλλον κινδυνεύω να ευθυγραμμιστώ με την τρέχουσα συμπεριφορά πολλών – της πλειοψηφίας ίσως…- των συμπολιτών μου. Προσπαθώ να μην… αλλά καλλίτερα να διηγηθώ ένα μικρού μεγέθους συμβάν της περασμένης Τρίτης 27 Σεπτεμβρίου κι ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.


Εδώ και καιρό έχω αισθανθεί την «ανάγκη» να μάθω Τούρκικα. Όχι, η Σεχραζάτ ήρθε πολύ μετά τα πρώτα «συμπτώματα» που είχαν εμφανιστεί αρκετά έντονα το 2005 μετά τους τηλεοπτικούς μπακλαβατζήδες της τότε τηλεοπτικής επιτυχίας της γείτονος χώρας και της πρώτης (θέλω να πιστεύω πως θα υπάρξει συνέχεια…) επίσκεψής μου στην Κωνσταντινούπολη. Στην Πόλη αισθάνθηκα παράξενα οικεία! Δεν έλκω καμμία καταγωγή από την Ανατολή και είμαι πολύ Δυτική από ανατροφή, παιδεία, νοοτροπία και άποψη. Όμως, εγώ θέλω να μάθω Τούρκικα –φταίει και Ορχάν Παμούκ σίγουρα…- και θα μάθω!


Νάμαι λοιπόν την Τρίτη το μεσημέρι, 12 ακριβώς (έχει σημασία η ακριβής ώρα) στο Διδασκαλείο του Πανεπιστημίου στον αριθμό 7 της οδού Ιπποκράτους. Ανεβαίνω τις σκάλες γιατί υπήρχε ένα μόνο ασανσέρ που εξυπηρετούσε το δεύτερο όροφο, κινδυνεύω λίγο να γκρεμοτσακιστώ στο γύρισμα της σκάλας πριν το πλατύσκαλο (3 κοπέλλες κάθονταν με άνεση και κάπνιζαν! Μην ξανακούσω για απαγόρευση καπνίσματος, θα γίνω έξαλλη!) και νάμαι στη Γραμματεία. Η τουλάχιστον έτσι υπέθεσα ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά συο χώρο.


Πίσω από το γκισέ, μια κυρία κι ένας κύριος γύρω στα 45 (αν αδίκησα την κυρία, καλά της έκανα!). Ο κύριος μιλούσε σε κάποιον και απευθύνθηκα στην κυρία: «Παρακαλώ, θα ήθελα πληροφορίες για μαθήματα Τουρκικής γλώσσας» λέω και αρχίζω την προσπάθεια να καταλάβω τι μου απαντούσε. Κάτι το τζάμι ανάμεσά μας, κάτι η βαρηκοία μου κάτι η εμφανής βαρεμάρα της κυρίας εμπόδιζαν την κατανόηση αυτών που μου έλεγε. Μου δείχνει με νεύμα τον κύριο, κάτι του λέει κι αυτός με ρωτάει ευγενικά «τι θέλετε κυρία μου;» Επαναλαμβάνω την ερώτησή μου και ακολουθεί η στιχομυθία:


Κύριος: Περάστε παρακαλώ στην αίθουσα 20. Αν έχει γεμίσει πηγαίνετε στην 21. Στη μία και μισή θα περάσει ένας υπάλληλος να σας δώσει τις αιτήσεις. Συμπληρώνετε την αίτηση, πάτε στην τράπεζα, πληρώνετε και φέρνετε την αίτηση σε μας να κάνετε την εγγραφή.


Εγώ: Συγγνώμη αλλά δεν γνωρίζω τι τμήματα υπάρχουν, τι ώρες, τα δίδακτρα….


Κύριος: Πηγαίνετε στην αίθουσα 20 κυρία μου να συμπληρώσετε την αίτηση!


Εγώ: Θα περιμένω μέχρι τις 13:30 για να πάρω τις πληροφορίες που ζητάω στις 12;;; Μα δεν ξέρω αν υπάρχει καν τμήμα που…


Κύριος: (με εμφανή εκνευρισμό)Τα προγράμματα είναι στον πίνακα κυρία μου! (βγαίνει από το γκισέ, κινείται προς τη έξοδο, τον ακολουθώ έξω στο χωλ) ορίστε ο πίνακας, δεν τον βλέπετε;


Εγώ: Συγγνώμη, καλέ μου άνθρωπε! Μην εκνευρίζεστε! Πρώτη φορά πατάω το πόδι μου εδώ! Γιατί θάπρεπε να τα ξέρω όλα αυτά;;;


Ο κύριος με κοίταξε, μου ξαναέδειξε έναν πίνακα με πολλές ανακοινώσεις και στράφηκε σε κάποιες άλλες κυρίες που παρακολουθούσαν τη συνομιλία ρωτώντας τους: «Εσείς τι θέλετε, παρακαλώ;»


Μπροστά στον πίνακα στέκονταν ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που έψαχναν τμήματα για αγγλικά. Προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν μιας και δεν είχα τα γυαλιά μου να διαβάσω το New Times Roman 9 πρόγραμμα. Υπήρχαν 2 τμήματα αρχαρίων - υποθέσαμε με τα παιδιά ότι κάτι τέτοιο υπονοούσε το Α1 και Α2 – που άρχιζαν στις 3 και τελείωναν στις 6 κάποιες μέρες της εβδομάδας. Δεν μπήκα στον κόπο να μάθω περισσότερα γιατί έτσι κι αλλιώς εγώ – όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί μου – τέτοια ώρα δουλεύω!


Τα ευγενικά παιδιά μου υπέδειξαν και κάποιο γραφείο (;) στο κτίριο της ΑΣΟΕΕ στην Πατησίων όπου θα μπορούσα να απευθυνθώ μήπως βρω εκεί κάποιο τμήμα που να με εξυπηρετεί. Τα ευχαρίστησα, τους ευχήθηκα καλή επιτυχία με τα μαθήματά τους, παρέκαμψα πάλι τις καθήμενες καπνίστριες κι έφυγα τρέχοντας! Ήταν ήδη 12:40 και είχα χάσει πάρα, μα πάρα πολύ χρόνο παίρνοντας άχρηστες πληροφορίες από «υπεύθυνους» και χρήσιμες από «ανεύθυνους» (δεν ήταν δουλειά των παιδιών να με εξυπηρετήσουν από ευγένεια και καλοσύνη το έκαναν!). Έφυγα από το Διδασκαλείο απογοητευμένη, εκνευρισμένη και άπραγη…. Κρίμα! Είχα πάει με τόση χαρά….


Δεν πρόκειται να πάω βέβαια στην ΑΣΟΕΕ! Μου φτάνει η αηδία που μου προξενεί ο περιβάλλων χώρος του κτιρίου και το μετανάστ-μπαζάρ στο πεζοδρόμιο μπροστά του! Δεν θάθελα με τίποτε να μπω για μάθημα σε αυτό το μέρος! Γιατί εγώ θέλω να μάθω Τούρκικα και θα τα μάθω! Μήπως μπορεί να μου πει κανείς πού και πως;;; Θα ήμουν ευγνώμων!

«Απαγορεύεται το καπνίζειν.»

Βλέπω και ακούω γύρω μου αγανακτισμένους , έξαλλους θα έλεγα, συμπατριώτες μου και θλίβομαι… Μιλούν για συνταγματικά δικαιώματα και ελευθερίες με τέτοιο πάθος και ιερή αγανάκτηση που λες «επί τέλους! Ανακάλυψαν το Μνημόνιο και την παρέμβαση του ΔΝΤ!» Αλλά φευ! Αυτά τα έχουν ήδη ξεπεράσει. Η απαγόρευση του καπνίσματος από τους δημόσιους χώρους τους έχει εξοργίσει έτσι! Διότι «εδώ είναι Ελλάδα κύριοι, δεν είναι παίξε-γέλασε!» Και η θλίψη μου μεγαλώνει… Για να με… παρηγορήσω σκέφτηκα να αφιερώσω σε αυτούς τους «επαναστάτες του καπνού» ελληναράδες συμπατριώτες μου τη δική μου τσιγαροιστορία.

Κάπνιζα περίπου δέκα επτά χρόνια και πάνω από δύο πακέτα τσιγάρα την ημέρα όταν αποφάσισα ότι αυτή η… σχέση δεν με κάλυπτε πλέον! Μου είχε γίνει βραχνάς, θηλειά στο λαιμό, με καταπίεζε. Ήμουν συνέχεια με ένα τσιγάρο στο χέρι, ρύθμιζα όλες μου τις δουλειές με τα τσιγάρα που κάπνιζα και όταν πήγαινα για καφέ έδινα ρεσιτάλ καπνίσματος! Υπερπαραγωγή!

Όλα τα πράγματα στη ζωή κάνουν ένα κύκλο. Και όλοι οι κύκλοι κάποια στιγμή κλείνουν. Αυτόν το κύκλο της καπνιστικής μου περιόδου τον έκλεισα εγώ πριν – ίσως – παρέμβουν οι γιατροί με συστάσεις, απειλές ή τελεσίγραφα. Το κάπνισμα κόπηκε με το μαχαίρι μεν αλλά με σχέδιο και ψυχολογική προετοιμασία.

Έξι μήνες πριν το τελευταίο τσιγάρο έκανα μια συμφωνία με τον εαυτό μου: την πρωτοχρονιά του 1993 θα κόψω το τσιγάρο και θα βάζω σε ένα κουτί ένα χιλιάρικο την ημέρα. Σύμφωνα με τα τότε οικονομικά δεδομένα ξόδευα περίπου 900 δραχμές ημερησίως σε τσιγάρα. Πρόσθεσα 100 δραχμές έτσι για… επιβράβευση. Η ποινή όμως αν υπέκυπτα και κάπνιζα ένα τσιγάρο θα ήταν 1000 δραχμές! ‘Οχι παίζουμε!

Επί τρείς μήνες έκανα τρελλή χαρά με τα λεφτά που μάζεψα: 90,000 δραχμές! Αγόρασα ρούχα, πήγαινα κάθε εβδομάδα θέατρο και σινεμά. Αλλά η μεγαλύτερη «ανάσα» ήταν ότι δεν είχα μονίμως το «άγχος» να πάω για τσιγάρο. Αισθανόμουν ελεύθερη! Και τότε αποφάσισα ότι ήταν ώρα για την επικίνδυνη δοκιμή: να κάνω ένα τσιγάρο να δω πως θα μου φανεί. Ανάβω λοιπόν ένα τσιγάρο, βαθειά ρουφηξιά καπνού και το στομάχι μου κόντεψε να… φύγει. Η αηδία ήταν τέτοια που απόρησα πως τόσα χρόνια δεν την καταλάβαινα!

Με το καλοκαίρι ήρθε και ο… θρίαμβος: προσπαθώντας να πάω στο θέατρο του Λυκαβηττού για μια συναυλία προσκρούω στη διαδήλωση ενάντια στην διαγραφή του θρησκεύματος από τις ταυτότητες. Κόλαση! Μετά από ώρα παρκάρω επί τέλους σε παράλληλο του περιφερειακού και ανεβαίνω το λόφο τρέχοντας από μονοπάτια για να κόψω δρόμο.

Ήμουν ήδη τρία τέταρτα καθυστερημένη αλλά η πρώτη από την παρέα που έφτασε στο θέατρο. Ανακουφισμένη κάθισα σε ένα πεζούλι να περιμένω τους φίλους μου. Τότε συνειδητοποίησα πως είχα ανέβει τρέχοντας το λόφο, κάτι που σε εποχές καπνίσματος θα ήταν αδιανόητο. Ήταν τόση η χαρά μου που με κέρασα την πιο νόστιμη και δροσερή μπύρα που έχω πιει ποτέ, κυριολεκτικά στην υγειά μου!

Έκοψα το τσιγάρο γιατί το βαρέθηκα κι αποφάσισα να τελειώνω μαζί του αλλά δεν έγινα αντικαπνίστρια. Τον πρώτο καιρό οι καπνιστές φίλοι μου ζητούσαν συγγνώμη που κάπνιζαν μπροστά μου ενώ εγώ «προσπαθούσα να το κόψω». Τους εξηγούσα ότι δεν προσπαθούσα τίποτε, απλά σταμάτησα το κάπνισμα! Αυτοί μπορούσαν να καπνίζουν όσο ήθελαν. Δικό τους ήταν το πρόβλημα. Όταν η ατμόσφαιρα γινόταν αποπνικτική έφευγα από το χώρο.

Σταμάτησα να πηγαίνω σε μέρη κλειστά με κακό εξαερισμό και άρχισα να παρατηρώ την πραγματικά «φασιστική» νοοτροπία των καπνιστών φίλων μου που επέμεναν να καπνίζουν παντού αδιαφορώντας αν ενοχλούν ή όχι. Ως καπνίστρια δεν άναβα ποτέ τσιγάρο σε σπίτι φίλων μου που δεν κάπνιζαν. Ως μη καπνίστρια συνειδητοποίησα πόσο λίγοι -ως ελάχιστοι…- καπνιστές το κάνουν αυτό αλλά τώρα με την καθολική απαγόρευση «επαναστάτησαν» και μιλούν για φασιστική παραβίαση συνταγματικών δικαιωμάτων – ναι, το άκουσα κι αυτό!...

Δεν είμαι αντικαπνίστρια, το τονίζω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει αρκεί να μην ενοχλεί τον διπλανό του. Είναι τόσο απλό που κάνει τους επαναστάτες – καπνιστές να φαίνονται στα μάτια μου επιεικώς αστείοι! Κάνουν απίστευτη φασαρία για το αυτονόητο και είναι τουλάχιστον για γέλια η… εξέγερσή τους αυτή. Δεν βγαίνουν στους δρόμους για το οικονομικό τους χάλι, εξακολουθούν ναψηφίζουν τα λαμόγια που θα «κουκουλώσουν» οποιαδήποτε στραβοτιμονιά ή παρανομία τους, κοιτάνε να λουφάρουν με όποιο τρόπο μπορούν αλλά δεν θα ανεχτούν την παραβίαση του συνταγματικού τους δικαιώματος να καπνίζουν ελεύθερα παντού! Αχά! Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο!!!

ΥΓ. Άραγε υπήρξε η ίδια αντίδραση και όταν απαγορεύτηκε το πτύειν σε δημόσιους κλειστούς χώρους; Μπορεί… Ίσως γι’ αυτό υπάρχουν ακόμη πτύοντες που απολαμβάνουν την… συνταγματική τους ελευθερία σε δημόσιους ανοιχτούς χώρους!

Το καλοκαίρι της… κρίσης!

Έκανα κι εγώ διακοπές. Όπως οι περισσότεροι - αν όχι όλοι - οι συμπολίτες μου. Τι στην ευχή. Επειδή διανύουμε περίοδο κρίσης (;;;) δεν θα πάμε διακοπές; Όχι δα! Πήγα λοιπόν διακοπές, πέρασα πολύ καλά, ξεκουράστηκα αλλά παρατήρησα και κάποια πράγματα που μου έκαναν εντύπωση και θα ήθελα να τα επισημάνω.


Αν δεν με ενημέρωναν – με βομβάρδιζαν θα ήταν ίσως η ακριβέστερη λέξη - συνεχώς τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα για την οικονομική κρίση που περνάει η χώρα μας δεν νομίζω ότι θα καταλάβαινα διαφορά στα μέρη που επισκέφτηκα και ότι είδα εκεί. Κι αυτά που είδα ήσαν αρκετά και ενδιαφέροντα.

Τα ταβερνάκια σε κάποιες παραλίες της Λακωνίας είχαν λίγο μεν κόσμο – αρχές Ιουλίου γαρ – αλλά τιμές κανονικότατες! Θεώρησα πως μάλλον δεν έχει φτάσει ακόμη η κρίση εκεί.

Στο κάστρο της Μονεμβάσιας, στο μπαράκι ήμασταν μόνο εμείς και οι εργαζόμενοι ένα βράδυ Δευτέρας. Την Κυριακή που προηγήθηκε όμως τα καλντερίμια του κάστρου είχαν μεταβληθεί σε μια απίστευτη πασαρέλα: γυναίκες όλων των ηλικιών αγωνίζονταν να ισορροπήσουν στα δωδεκάποντα στιλέτα που εξόπλιζαν τις γόβες τους, φορώντας ότι λαμέ, παγιετέ, εμπριμέ – και σε συνδυασμό ενίοτε…- είχε η γκαρνταρόμπα τους! Δίπλα τους οι συνοδοί τους προσπαθούσαν να τις στηρίξουν χαρούμενοι (;;) μέσα στα ανοιχτόχρωμα λινά κοστούμια τους και τις καλοκαιρινές γραβάτες τους. Διασκέδασα αλλά και απόρησα με το θέαμα. Πληροφορήθηκα λοιπόν πως είναι πολύ της μόδας οι γάμοι στο κάστρο και η εκκλησία είναι κλεισμένη για μήνες! Κρίση;;; Ποια κρίση καλέ!!! Στο γάμο μας θα κάνουμε οικονομία;;; Ήμαρτον!!

Τα καφενεία στην κεντρική πλατεία της Σπάρτης το Σάββατο το πρωί – αρχές Ιουλίου πάντα - ήσαν γεμάτα. Δυσκολευτήκαμε αλλά βρήκαμε τραπέζι. Χυμοί, αναψυκτικά και ροφήματα από 3 – 4.5 ευρώ και τα μαγαζιά με τα ρούχα είχαν μεν εκπτώσεις αλλά και κάτι τιμές…. κρίσιμες!

Επιστροφή στην Αθήνα και στη προσπάθεια να βρω κατάλυμα μέσω Κοινωνικού Τουρισμού «έσπασα τα μούτρα μου»! Μόλις έλεγα ότι θέλω να κλείσω δωμάτιο σαν δικαιούχος Κοινωνικού Τουρισμού δεν υπήρχε τίποτε διαθέσιμο πριν τις 20 Σεπτεμβρίου! Αν πλήρωνα 70-90 ευρώ την ημέρα εύρισκα παντού διαθέσιμα δωμάτια. Τυχαίο;;; Δε νομίζω!...

Προπαραμονή Δεκαπενταύγουστου βρέθηκα στη μια μου πατρίδα, το Άργος. Η κίνηση στην Εθνική πυκνή και μετά τη διασταύρωση για Πάτρα, ο δρόμος για Τρίπολη είχε μία λωρίδα για αρκετά χιλιόμετρα γιατί εργάτες … κούρευαν τους θάμνους στη διαχωριστική νησίδα!!! Η δε είσοδος στην πόλη του Άργους κλειστή: τα αστροπελέκια της τοπικής ψηφοθηρίας ασφαλτόστρωναν το δρόμο! Δεν ξέρω αν θα μαζέψουν ψήφους αλλά σίγουρα μάζεψαν μούτζες με τη σέσουλα (νάχουν κι απόθεμα για τη σύνταξή τους) από τους ανίδεους ταξιδιώτες και τους κατοίκους των περιοχών της πόλης που είδαν ξαφνικά τα στενάκια τους να δέχονται κίνηση….λεωφόρου!

Κολύμπι στο Τολό αφού πρώτα κάναμε και κύκλους να βρούμε μέρος να παρκάρουμε το αυτοκίνητο! Ομπρέλλα και 2 ξαπλώστρες 8 ευρώ το σετάκι και προσφορά του «καταστήματος» μια πλαστική λεκάνη να ξεπλένουμε την άμμο από τα ποδαράκια μας πριν απλώσουμε την αρίδα μας! Αμ’ πώς! Την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου η θάλασσα είχε βγάλει φουσκάλες από τον κόσμο και τη βρώμα του, βεβαίως-βεβαίως!

Οι Μύλοι για μπάνιο το Δεκαπενταύγουστο αποδείχτηκαν άτυχη επιλογή. Η θάλασσα ανακατεμένη και βρώμικη μα οι τσιγγάνοι που μπαίνανε με τα ρούχα αλαλάζοντας ήσαν οι μόνοι που δεν φαίνονταν να προβληματίζονται! Οι μόνιμες ομπρέλλες του δήμου δωρεάν μεν αλλά και άδειες λόγω… συνθηκών!

Το Superferry για Σύρο-Τήνο-Μύκονο στις 19 του μήνα ήταν γεμάτο όπως άλλωστε και το λιμάνι της Ραφήνας! Οι περισσότεροι κατέβηκαν στη Σύρο αλλά ο Τούρλος όταν φτάσαμε στη Μύκονο είχε 3-4 καράβια και αρκετό κόσμο. Αρκετοί ήσαν και αυτοί που «ψάρευαν» πελάτες για τα ενοικιαζόμενα δωμάτιά τους… Λόγω κρίσης;;; Μπορεί…. Πολλά ενοικιαζόμενα ήσαν άδεια πάντως. Το σίγουρο είναι πως υπήρχε περισσότερος κόσμος από πέρισυ τέτοια εποχή. Δεν αναφέρομαι στη Χώρα που κάθε βράδυ υποδεχόταν επισκέπτες από 2-3 κρουαζιερόπλοια. Αναφέρομαι στην Άνω Μερά που είχε κίνηση και τις ταβέρνες στην πλατεία στο Μοναστήρι.

Πάμε παραλία;;;; Πάμε Λια! Το γνωστό σετάκι ομπρέλλα και 2 ξαπλώστρες 12 ευρώπουλα! Μπορείς να βάλεις τη δική σου ομπρέλλα φυσικά αλλά εκεί όπου τελειώνει η καλαμιά που προστατεύει τις ενοικιαζόμενες. Κι αυτό αν στο επιτρέψει ο… αέρας! Η ίδια ακριβώς κατάσταση και στον Ορνό.

Στην Ελιά όμως το σκηνικό αλλάζει: στο ένα «κατάστημα» οι δύο πρώτες σειρές τα σετάκια οι ομπρελλοξαπλώστρες ρεζερβέ! Και προπληρωμένες μάλιστα όπως μας ενημέρωσε σε άπταιστα ελληνικά το μελαμψό αγόρι με το ράστα μαλλί! Αγανακτισμένοι από τη μια αλλά και σκασμένοι στα γέλια από την άλλη για το παράλογο του πράγματος ξαπλώσαμε τις καταρρακωμένες μας αξιοπρέπειες στο διπλανό «κατάστημα». Όχι σε πρώτη ξαπλώστρα παραλία βέβαια αλλά σε …τέταρτη σειρά. Όχι λόγω ρεζερβέ αλλά λόγω κατάληψης από άλλους εκπροσώπους της… πλέμπας που είχε φτάσει νωρίτερα από εμάς. Το σετάκι εδώ κόστιζε 16 ευρώπουλα έτσι για να νοιώσουμε τη διαφορά! Α! και τα 300ml η μπυρίτσα 5 ευρώ! Εκεί επαναστάτησα! Ε όχι! «Δεν δίνω ούτε ένα λεπτό παραπάνω στους αλήτες, την κρίση μου μέσα!....» ανακοίνωσα στην παρέα μου και …ταβλιάστηκα στην ξαπλώστρα εξουθενωμένη από την… επανάσταση! Δεν υπήρχαν πολλοί επαναστάτες γύρω μου βέβαια, αν κρίνω από τον αριθμό των αγοριών και κοριτσιών που τρέχανε πάνω-κάτω σερβίροντας τους νταλακιασμένους από τον ήλιο πελάτες που περίμεναν υπομονετικά στις ξαπλώστρες τους!

«Ψαρροποιήθηκε και η Ελιά» ανέκραξα τρέμοντας από ιερή αγανακτισμένη και με ύφος φωτογραφιζόμενης celebrity για το Hello! ή το OK δήλωσα στους φίλους μου για μία ακόμη φορά πως εμένα μ’ αρέσει μόνο ο Φωκός!


Με κοίταξαν χαμογελώντας με κατανόηση, μου είπαν πως αν δεν φυσούσε πολύ την επομένη θα πηγαίναμε πάλι στο Φωκό και μου συνέστησαν να μην κάτσω άλλο στον ήλιο! Συμμορφώθηκα αλλά και αναρωτήθηκα ταυτόχρονα «πού είναι η κρίση; Οέο!»

Η οικονομική κρίση έχει φτάσει και στην Μύκονο μας διαβεβαίωσε η κυρία Νικολέτα υφαίνοντας μάλλινες και μεταξωτές εσάρπες στον αργαλειό της το ίδιο βράδυ στη Χώρα. Απηυδισμένη κι αυτή από τη γενικότερη κατάσταση στη χώρα μας και στο νησί της μας είπε πως θα κρατούσε το μαγαζάκι της όσο άντεχε να υφαίνει. Τόνισε όμως πως οι 2 μοναδικοί αργαλειοί που έχουν μείνει στη Μύκονο θα μπορούσαν να επιδοτηθούν και να συνεχίσουν να δουλεύουν. Αλλά η κρατική αδιαφορία είναι αμείλικτη… Δεν μπορούσαμε παρά να συμφωνήσουμε μαζί της. Τα 50 κι 60 ευρώ που χρέωνε για τις εσάρπες της τα βρήκαμε τουλάχιστον λογικά αν όχι δίκαια!

Τέλος Αυγούστου γύρισα στην ζεστή και άδεια ακόμη Αθήνα. Ξαναείδα τα κλειστά καταστήματα της Πατησίων και αναρωτήθηκα «κάνει και η οικονομική κρίση διακοπές;» σκεπτόμενη τις καλοκαιρινές μου εικόνες. Με πείραξε τόσο η ζέστη και δεν αισθανόμουν κάτι να έχει αλλάξει στις παραλίες; Μήπως φταίει η Αθήνα που έχει παραγίνει ασφυκτική; Μάλλον χρειάζομαι λίγο καιρό να συνέλθω και να ανακτήσω την επαφή με την πραγματικότητα γιατί εγώ κρίση στις διακοπές μου δεν κατάλαβα! Εσείς;;;;