Δεν ξέρω σε πόσες απεργίες ή μπλόκα μπορεί κανείς να πάρει μέρος στη ζωή του. Ξέρω όμως από πόσες απεργίες ή μπλόκα μπορεί να υποφέρει ιδίως αν είναι «Έλληνας πολίτης, κάτοικος Αθήνας, ιδιωτικός υπάλληλος, με… όσα γράμματα θέλετε!» Τα τελευταία 25 χρόνια η ζωή σε αυτή την πόλη έχει μια έντονα φθίνουσα ποιότητα που κάνει όλους εμάς που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε εδώ να αναρωτιόμαστε καθημερινά μέχρι πού μπορεί να πάει αυτή η κατάσταση!
Η φράση που άκουσα κάποτε από μια γιαγιά «Θεέ μου μη μου δώσεις όσα μπορώ να αντέξω» έρχεται συχνά στο μυαλό μου ιδίως τον τελευταίο καιρό που η περίφημη «οικονομική κρίση» ταλανίζει με χίλιους τρόπους τη ζωή μας. Άραγε πόσα ακόμη μπορούμε να αντέξουμε; Φαίνεται πως κάποιοι έχουν βάλει στοίχημα να δουν πόσα καψόνια ακόμη μπορούμε να υποστούμε πριν – επί τέλους!- τους «πάρουμε με τις πέτρες!»
Το τρέχον δίδυμο απεργία-μπλόκα των ιδιοκτητών φορτηγών Δ.Χ. μου έφερε για μία ακόμη φορά στο μυαλό τα χρόνια που δίδασκα σε ένα φροντιστήριο στο Σύνταγμα. Σχεδόν κάθε δεύτερη μέρα κουβαλούσα τα βιβλία μου τρέχοντας από την αρχή της Λεωφόρου Βουλιαγμένης γιατί κάποιοι απεργοδιαδήλωναν και έκλειναν το κέντρο! Άλλοτε έφτανα στην ώρα μου, άλλοτε καθυστερημένη με την ψυχή στο στόμα και κάθε μέρα αναρωτιόμουν πόσο νωρίτερα να φύγω από το σπίτι μου…
Τώρα βέβαια έχω την «πολυτέλεια» να αποφεύγω το κέντρο όταν το κλείνουν οι διαμαρτυρόμενοι συμπολίτες μου και να μην ξεθεώνομαι στο περπάτημα αλλά να ακούω μουσική, μποτιλιαρισμένη στο αυτοκίνητο και σταθερά καθυστερημένη στη δουλειά μου – όχι που θα γλύτωνα! – και να αναρωτιέμαι που θα πάει αυτή η κατάσταση;
Απεργούν, λοιπόν, οι ιδιοκτήτες των φορτηγών, δηλώνουν αμετακίνητοι, φιλούν σταυρωτά τον πρόεδρό τους που δηλώνει συνέχιση της απεργίας και κραυγάζουν αγωνιστικά συνθήματα. Ταυτόχρονα, εκατοντάδες έλληνες και ξένοι σε αυτή τη χώρα παραπατάνε σα ζαλισμένα κοτόπουλα στο κατακαλόκαιρο μη ξέροντας τι να κάνουνε: πώς να πάνε στη δουλειά τους αφού δεν υπάρχουν καύσιμα, τι να κάνουν τα ευπαθή προϊόντα τους, πού να ζητήσουν αποζημίωση για μία ακόμη φορά που δεν πατάει άνθρωπος στο μαγαζί τους, που οι τουρίστες ακύρωσαν τις κρατήσεις τους, που γέμισαν οι βόθροι τους και δεν υπάρχει βυτίο να τους αδειάσει!
Δεν ξέρω αν φταίει η οικονομική κρίση, το ΔΝΤ, το μνημόνιο, η ΕΕ τα κλειστά επαγγέλματα, τα… ανοιχτά επαγγέλματα ή ο κακός μας ο καιρός αλλά τα τελευταία χρόνια εμείς έχουμε κάποιες σταθερές αξίες σε αυτό τον τόπο:
1. Παραμονές γιορτών το χειμώνα θα βγουν οι αγρότες με τα τρακτέρ και θα κόψουν την Ελλάδα στα δύο.
2. Παραμονές μεγάλων εξόδων από τα αστικά κέντρα θα ασφαλτοστρωθούν οι εθνικοί-Θεός-να-τους-κάνει δρόμοι.
3. Στις αρχές της τουριστικής περιόδου θα διεκδικήσουν με απεργίες/μπλόκα τα δικαιώματά τους ή τα δεδουλευμένα τους οι λιμενεργάτες, οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, οι ωρομίσθιοι των αρχαιολογικών χώρων κλπ.
4. Παραμονές των Πανελλαδικών εξετάσεων θα απεργήσουν οι καθηγητές/ διορθωτές/ βαθμολογητές.
5. Στο ενδιάμεσο των ανωτέρω θα βρει κάτι το ΠΑΜΕ να γεμίσει το κενό και να μπλοκάρει το κέντρο της Αθήνας ή άλλων πόλεων.
6. Σε τακτά χρονικά διαστήματα θα εκνευρίσουν οι «μπάτσοι-γουρούνια» τους «αναρχικούς» που θα κάνουν λαμπόγυαλο το κέντρο των μεγάλων πόλεων.
Αν ξέχασα κάποιους, παρακαλώ να με συγχωρήσουν γιατί να… άρχισε η ζέστη, έχω αρχίσει να «φορτώνω», πρέπει να κατέβω για κάποιες δουλειές στο κέντρο, δεν ξέρω τι δρομολόγιο θάχει σήμερα ο ΗΣΑΠ, ποιόν σταθμό θάχει κλείσει (και θα μου ζητάει κι αυτός την κατανόησή μου), αν θα υπάρχει κάποιος αποκλεισμός δρόμων λόγω συγκεντρώσεων – ή μπορεί και όχι γιατί μπήκε ο Αύγουστος!
Άντε! Καλό μας μήνα, «συμπολίτες, κλέφτες και λωποδύτες» - που λέει κι ο Καραγκιόζης! Και που είστε: όσοι μείνετε Αθήνα, ξέρετε… Κάντε και καμμιά βόλτα στο κέντρο της πόλης. Με τα πόδια, ε; Αλλά όχι από το μετανάστ-γιουσουρούμ της Πανεπιστημίου ή της Πατησίων. Από Ακρόπολη μεριά. Μπας και πάρουμε λίγη ανάσα από το κλέος των προγόνων γιατί ως απόγονοι θάχουμε και το δύσκολο φθινόπωρο των πρόσθετων μέτρων! Όσοι δε βρίσκεστε παρα θιν’ αλός κάντε και μια βουτιά για μας, πιείτε και ένα ουζάκι παρά πάνω. Πού ξέρετε… Μπορεί και να αντέξουμε τελικά, βρε!
Σάββατο 31 Ιουλίου 2010
Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010
Πρώτα η πιστοποίηση και μετά η γνώση! (ή Πώς οι Έλληνες μαθαίνουν ξένες γλώσσες.)
Διδάσκω αγγλικά εδώ και αρκετά χρόνια (χμμ… πολλά θα έλεγα αν ήθελα να ακριβολογήσω, αλλά τέλος πάντων…). Η εμπειρία μου από τη διδασκαλία σε διάφορα Φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα μου επιτρέπει να έχω άποψη για τη σχέση που έχουν οι συμπατριώτες μου με τις ξένες γλώσσες και ιδίως τα αγγλικά.
Το θετικό είναι ότι οι Έλληνες μαθαίνουν ξένες γλώσσες και όχι απαραίτητα μόνο από ανάγκη. Από ανάγκη μαθαίνουν αγγλικά! Ελάχιστοι μαθητές μου έχουν δηλώσει αγάπη κι ενδιαφέρον για τη γλώσσα του Shakespeare ή την κουλτούρα των ανθρώπων που την μιλούν. Οι περισσότεροι στην ερώτησή μου «γιατί θέλεις να μάθεις αγγλικά;» δηλώνουν με τη σιγουριά της εφηβείας τους: «Χρειάζομαι τα αγγλικά για τη μελλοντική δουλειά μου» Όσοι από αυτούς δεν είναι πλέον έφηβοι, κουνούν το κεφάλι τους με νόημα και απαντούν: «Ε, για το πιστοποιητικό, βέβαια! Θέλω να κάνω τα χαρτιά μου για… » και αναφέρουν κάποια επαγγελματική κατεύθυνση η οποία όμως προϋποθέτει «το Lower τουλάχιστον». Οι Έλληνες στην συντριπτική πλειοψηφία τους το θεωρούν βασικό πιστοποιητικό για το όποιο βιογραφικό τους. (Τα παιδιά τους, φυσικά, θα πάρουν το Προφίσιενσι (sic) στα 15 τους, αλλά αυτό είναι ένα θέμα από μόνο του.)
Οι Έλληνες λοιπόν μαθαίνουν αγγλικά από ανάγκη αλλά γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά ή ιταλικά είτε επειδή έχουν συγκεκριμένη κατεύθυνση μεταπτυχιακών σπουδών, είτε επειδή τους αρέσει η γλώσσα. Όποιο και να είναι το κίνητρο όμως, η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα η ξενόγλωσση εκπαίδευση είναι εκ των ουκ άνευ. Ως εκ τούτου θα μπορούσε να συμπεράνει κάποιος ότι είναι μεθοδική και οργανωμένη και ως ένα σημείο θα είχε δίκιο. Άλλωστε παρέχεται, κατά κύριο λόγο, από ιδιωτικούς φορείς και ως εκ τούτου ο στόχος της επιτυχίας είναι αυτονόητος. Αυτή όμως είναι και η Αχίλλειος πτέρνα της: επιτυχία σημαίνει «πτυχίο» και αυτό είναι το όποιο πιστοποιητικό γλωσσομάθειας χορηγεί ένας από τους πολλούς φορείς που υπάρχουν στη χώρα μας. Το «πτυχίο» λοιπόν έχει καταλήξει πλέον να είναι αυτοσκοπός!
Στα αγγλικά, τομέας που γνωρίζω καλλίτερα από τις άλλες ξένες γλώσσες, «κονταροχτυπιούνται» σε δημοφιλία – και κατ’ επέκταση σε γενναίο κομμάτι πίτας με αντίστοιχα ικανό οικονομικό αντίκρυσμα – οι Άγγλοι ( με ναυαρχίδα το τμήμα εξετάσεων του Πανεπιστημίου Cambridge) και οι Αμερικάνοι ( Πανεπιστήμιο του Michigan), κι αυτό γιατί οι Έλληνες παραδοσιακά χωρίζονται σε… στρατόπεδα: είναι Ολυμπιακοί ή Παναθηναϊκοί, με τη Βίσση ή τη Βανδή, με το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ ( ο κατάλογος είναι μακρύς με πολλές υποκατηγορίες…). Η παραφιλολογία ανάμεσα στους κατόχους ή υποψηφίους του αγγλικού ή του αμερικάνικου «πτυχίου» για το ποιο είναι καλλίτερο, ευκολότερο, πιο έγκυρο κλπ είναι τέτοια που απαιτεί ξεχωριστό άρθρο. Το «δάσος» όμως που εξαφανίζεται εδώ είναι η ίδια η γλώσσα!
Από τότε που το «πτυχίο» έγινε αυτοσκοπός η εκμάθηση της ξένης γλώσσας υποτιμήθηκε δραματικά, όπως η δραχμούλα μας πριν τη μετάλλαξη σε ευρώ με ακριβώς τις ίδιες συνέπειες, δυστυχώς… Ελάχιστοι ενδιαφέρονται να μάθουν σωστά τη γλώσσα. Τους ενδιαφέρει «το χαρτί» που το επιδιώκουν με κάθε τρόπο και με όποιο κόστος – προς μεγάλη χαρά των φορέων πιστοποίησης, φυσικά, που βλέπουν το ταμείο τους να γεμίζει – γιατί όσο μεγαλώνει το εξεταστικό επίπεδο τόσο περισσότερες είναι οι φορές που δίνει εξετάσεις κάποιος υποψήφιος για να πάρει το πιστοποιητικό. Οι δε υποψήφιοι που παίρνουν πιστοποίηση γλωσσομάθειας με υψηλό βαθμό είναι μια μειοψηφία που εικονογραφεί με τον καλλίτερο τρόπο το γεγονός ότι η καλή γνώση της ξένης γλώσσας έρχεται σε δεύτερη μοίρα πλέον.
Το εύλογο ερώτημα που ακολουθεί είναι «ποιός φταίει γι’ αυτή την κατάσταση;» Η απάντηση είναι απλή - όλοι οι εμπλεκόμενοι - αλλά όχι εύκολη στην αιτιολογία της. Υπάρχουν πολλές παράμετροι και πολλοί λόγοι που έχουν οδηγήσει την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων στο να βλέπουν το δέντρο (πιστοποιητικό γλωσσομάθειας) και να χάνουν το δάσος (εκμάθηση της γλώσσας). Το αποκαρδιωτικό αποτέλεσμα είναι ότι στη βιάση να φτάσουμε στο προορισμό χάνουμε τη μαγεία του ταξιδιού και η εκμάθηση της όποιας ξένης γλώσσας είναι ένα όμορφο ταξίδι στη γνώση και στον πλούτο που προσφέρει!
Το θετικό είναι ότι οι Έλληνες μαθαίνουν ξένες γλώσσες και όχι απαραίτητα μόνο από ανάγκη. Από ανάγκη μαθαίνουν αγγλικά! Ελάχιστοι μαθητές μου έχουν δηλώσει αγάπη κι ενδιαφέρον για τη γλώσσα του Shakespeare ή την κουλτούρα των ανθρώπων που την μιλούν. Οι περισσότεροι στην ερώτησή μου «γιατί θέλεις να μάθεις αγγλικά;» δηλώνουν με τη σιγουριά της εφηβείας τους: «Χρειάζομαι τα αγγλικά για τη μελλοντική δουλειά μου» Όσοι από αυτούς δεν είναι πλέον έφηβοι, κουνούν το κεφάλι τους με νόημα και απαντούν: «Ε, για το πιστοποιητικό, βέβαια! Θέλω να κάνω τα χαρτιά μου για… » και αναφέρουν κάποια επαγγελματική κατεύθυνση η οποία όμως προϋποθέτει «το Lower τουλάχιστον». Οι Έλληνες στην συντριπτική πλειοψηφία τους το θεωρούν βασικό πιστοποιητικό για το όποιο βιογραφικό τους. (Τα παιδιά τους, φυσικά, θα πάρουν το Προφίσιενσι (sic) στα 15 τους, αλλά αυτό είναι ένα θέμα από μόνο του.)
Οι Έλληνες λοιπόν μαθαίνουν αγγλικά από ανάγκη αλλά γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά ή ιταλικά είτε επειδή έχουν συγκεκριμένη κατεύθυνση μεταπτυχιακών σπουδών, είτε επειδή τους αρέσει η γλώσσα. Όποιο και να είναι το κίνητρο όμως, η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα η ξενόγλωσση εκπαίδευση είναι εκ των ουκ άνευ. Ως εκ τούτου θα μπορούσε να συμπεράνει κάποιος ότι είναι μεθοδική και οργανωμένη και ως ένα σημείο θα είχε δίκιο. Άλλωστε παρέχεται, κατά κύριο λόγο, από ιδιωτικούς φορείς και ως εκ τούτου ο στόχος της επιτυχίας είναι αυτονόητος. Αυτή όμως είναι και η Αχίλλειος πτέρνα της: επιτυχία σημαίνει «πτυχίο» και αυτό είναι το όποιο πιστοποιητικό γλωσσομάθειας χορηγεί ένας από τους πολλούς φορείς που υπάρχουν στη χώρα μας. Το «πτυχίο» λοιπόν έχει καταλήξει πλέον να είναι αυτοσκοπός!
Στα αγγλικά, τομέας που γνωρίζω καλλίτερα από τις άλλες ξένες γλώσσες, «κονταροχτυπιούνται» σε δημοφιλία – και κατ’ επέκταση σε γενναίο κομμάτι πίτας με αντίστοιχα ικανό οικονομικό αντίκρυσμα – οι Άγγλοι ( με ναυαρχίδα το τμήμα εξετάσεων του Πανεπιστημίου Cambridge) και οι Αμερικάνοι ( Πανεπιστήμιο του Michigan), κι αυτό γιατί οι Έλληνες παραδοσιακά χωρίζονται σε… στρατόπεδα: είναι Ολυμπιακοί ή Παναθηναϊκοί, με τη Βίσση ή τη Βανδή, με το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ ( ο κατάλογος είναι μακρύς με πολλές υποκατηγορίες…). Η παραφιλολογία ανάμεσα στους κατόχους ή υποψηφίους του αγγλικού ή του αμερικάνικου «πτυχίου» για το ποιο είναι καλλίτερο, ευκολότερο, πιο έγκυρο κλπ είναι τέτοια που απαιτεί ξεχωριστό άρθρο. Το «δάσος» όμως που εξαφανίζεται εδώ είναι η ίδια η γλώσσα!
Από τότε που το «πτυχίο» έγινε αυτοσκοπός η εκμάθηση της ξένης γλώσσας υποτιμήθηκε δραματικά, όπως η δραχμούλα μας πριν τη μετάλλαξη σε ευρώ με ακριβώς τις ίδιες συνέπειες, δυστυχώς… Ελάχιστοι ενδιαφέρονται να μάθουν σωστά τη γλώσσα. Τους ενδιαφέρει «το χαρτί» που το επιδιώκουν με κάθε τρόπο και με όποιο κόστος – προς μεγάλη χαρά των φορέων πιστοποίησης, φυσικά, που βλέπουν το ταμείο τους να γεμίζει – γιατί όσο μεγαλώνει το εξεταστικό επίπεδο τόσο περισσότερες είναι οι φορές που δίνει εξετάσεις κάποιος υποψήφιος για να πάρει το πιστοποιητικό. Οι δε υποψήφιοι που παίρνουν πιστοποίηση γλωσσομάθειας με υψηλό βαθμό είναι μια μειοψηφία που εικονογραφεί με τον καλλίτερο τρόπο το γεγονός ότι η καλή γνώση της ξένης γλώσσας έρχεται σε δεύτερη μοίρα πλέον.
Το εύλογο ερώτημα που ακολουθεί είναι «ποιός φταίει γι’ αυτή την κατάσταση;» Η απάντηση είναι απλή - όλοι οι εμπλεκόμενοι - αλλά όχι εύκολη στην αιτιολογία της. Υπάρχουν πολλές παράμετροι και πολλοί λόγοι που έχουν οδηγήσει την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων στο να βλέπουν το δέντρο (πιστοποιητικό γλωσσομάθειας) και να χάνουν το δάσος (εκμάθηση της γλώσσας). Το αποκαρδιωτικό αποτέλεσμα είναι ότι στη βιάση να φτάσουμε στο προορισμό χάνουμε τη μαγεία του ταξιδιού και η εκμάθηση της όποιας ξένης γλώσσας είναι ένα όμορφο ταξίδι στη γνώση και στον πλούτο που προσφέρει!
Κυριακή 25 Ιουλίου 2010
Δημοσιογραφία και δημοσιογράφοι
Τον Σωκράτη Γκιόλια δεν τον γνώριζα πριν δολοφονηθεί εν ψυχρώ με αυτό τον "μαφιόζικο" τρόπο - όπως λένε αυτοί που γνωρίζουν τη Μαφία και τους τρόπους της - και γίνει πρώτο θέμα σε όλα τα μέσα. Άκουσα εγκώμια για την ακεραιότητά του, την εργατικότητά του, το χαρακτήρα του και πολλά άλλα που είμαι σίγουρη ο ίδιος δεν άκουσε ποτέ όσο ζούσε. Έτσι γίνεται συνήθως... Ο νεκρός δεδικαίωται!
Με προβλημάτισε όμως η εκτέλεσή του και αναρωτήθηκα γιατί κάποιοι να θελήσουν αυτό τον άνθρωπο νεκρό και ο αριθμός των σφαιρών που δέχτηκε επισφραγίζουν το γεγονός ότι τον ήθελαν σίγουρα νεκρό! Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή υπάρξουν απαντήσεις στα ερωτήματα που γέννησε η δολοφονία του και δεν ξέρω πόση σημασία θα έχει αυτό τελικά. Δεν θα αλλάξει το γεγονός ότι το ένα παιδάκι του δεν θα μεγαλώσει μαζί του και το άλλο δεν θα τον γνωρίσει ποτέ ακόμη κι αν βρεθούν οι δολοφόνοι και τιμωρηθούν παραδειγματικά - οτιδήποτε και αν σημαίνει αυτό.
Εγώ κράτησα το γεγονός ότι ήταν δημοσιογράφος και ότι έκανε κάποιες έρευνες, είχε κάποια στοιχεία και ίσως κάποιους να ενόχλησε. Αυτό με έκανε να συλλογιστώ λίγο πάνω στο θέμα Δημοσιογραφία και Δημοσιογράφοι. Δεν γνωρίζω ποιούς και γιατί μπορεί να ενόχλησε ο Σωκράτης Γκιόλιας μέχρι του σημείου να τον δολοφονήσουν αλλά γνωρίζω πολύ καλά πόσο με έχουν ενοχλήσει εμένα προσωπικά κάποιοι δημοσιογράφοι με τις απόψεις τους! Δεν διανοήθηκα φυσικά ποτέ να σκοτώσω κανένα! Η πραγματικά ευνομούμενη Δημοκρατία έχει θέση για όλους και ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφράζει τις απόψεις του. Αλλά τους "καταργώ" αλλάζοντας ραδιοφωνικό σταθμό, τηλεοπτικό κανάλι ή εφημερίδα. Τόσο απλά!
Δεν μπορώ όμως να μην συλλογιστώ το μέγεθος της αλαζονείας κάποιων δημοσιογράφων που τον τελευταίο καιρό ακολουθώντας το γενικότερο ρεύμα ασυδοσίας και χαλαρότητας του δημοσίου βίου παίρνουν ένα μικρόφωνο και συμπεριφέρονται σαν "φωτεινοί παντογνώστες" και αδέκαστοι κριτές των πάντων!
Χτες το πρωί αγανακτισμένη από τις ανοησίες ενός κυρίου που σχολίαζε και κατακεραύνωνε την κυβέρνηση, του έστειλα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα επισημαίνοντάς του ότι βασική δουλειά του Δημοσιογράφου είναι να ενημερώνει και όχι να είναι ενάντια στην εξουσία όπως διαλαλούσε με στόμφο! Διάβασε το μισό μήνυμά μου, γέλασε κοροιδευτικά πως του αρέσει να..."ξυπνάει κομματικά ένστικτα" θεωρώντας προφανώς ότι είμαι...φιλοκυβερνητική και άρχισε να μου διαβάζει τον κώδικα δεοντολογίας του Δημοσιογράφου προτείνοντάς μου με αρκετή δόση ειρωνείας να τον διαβάσω για να ενημερωθώ! Τον ευχαρίστησα για την παραίνεση, του υποσχέθηκα πως θα το κάνω και φυσικά άλλαξα σταθμό διότι ο εν λόγω κύριος συνέχιζε να διατυμπανίζει πως το Δημοσιογραφικό λειτούργημα επιτάσσει την εναντίωση στην εξουσία!
Όταν έχω λίγο χρόνο θα διαβάσω αυτό τον κώδικα δεοντολογίας! Αναρωτιέμαι όμως: ακόμη και αν το κάνω θα απαλλαγώ άπό τον κάθε τυχόντα ο οποίος με το που παίρνει στα χέρια του ένα μικρόφωνο νομίζει πως είναι η εξουσία αυτοπροσώπως; Δημοσιογράφοι αποκαλούνται και τα συμπαθέστατα ξανθά κορίτσια της πρωινής αλλά και μεσημεριανής τηλεοπτικής Δημοσιογραφίας (;;;) που ασχολούνται με εξίσου αδέκαστο τρόπο με τα οικογενειακά "λερωμένα κι άπλυτα" της εκάστοτε τηλεπερσόνας! Είναι όμως; Είναι αυτό Δημοσιογραφία;
Με προβλημάτισε όμως η εκτέλεσή του και αναρωτήθηκα γιατί κάποιοι να θελήσουν αυτό τον άνθρωπο νεκρό και ο αριθμός των σφαιρών που δέχτηκε επισφραγίζουν το γεγονός ότι τον ήθελαν σίγουρα νεκρό! Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή υπάρξουν απαντήσεις στα ερωτήματα που γέννησε η δολοφονία του και δεν ξέρω πόση σημασία θα έχει αυτό τελικά. Δεν θα αλλάξει το γεγονός ότι το ένα παιδάκι του δεν θα μεγαλώσει μαζί του και το άλλο δεν θα τον γνωρίσει ποτέ ακόμη κι αν βρεθούν οι δολοφόνοι και τιμωρηθούν παραδειγματικά - οτιδήποτε και αν σημαίνει αυτό.
Εγώ κράτησα το γεγονός ότι ήταν δημοσιογράφος και ότι έκανε κάποιες έρευνες, είχε κάποια στοιχεία και ίσως κάποιους να ενόχλησε. Αυτό με έκανε να συλλογιστώ λίγο πάνω στο θέμα Δημοσιογραφία και Δημοσιογράφοι. Δεν γνωρίζω ποιούς και γιατί μπορεί να ενόχλησε ο Σωκράτης Γκιόλιας μέχρι του σημείου να τον δολοφονήσουν αλλά γνωρίζω πολύ καλά πόσο με έχουν ενοχλήσει εμένα προσωπικά κάποιοι δημοσιογράφοι με τις απόψεις τους! Δεν διανοήθηκα φυσικά ποτέ να σκοτώσω κανένα! Η πραγματικά ευνομούμενη Δημοκρατία έχει θέση για όλους και ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφράζει τις απόψεις του. Αλλά τους "καταργώ" αλλάζοντας ραδιοφωνικό σταθμό, τηλεοπτικό κανάλι ή εφημερίδα. Τόσο απλά!
Δεν μπορώ όμως να μην συλλογιστώ το μέγεθος της αλαζονείας κάποιων δημοσιογράφων που τον τελευταίο καιρό ακολουθώντας το γενικότερο ρεύμα ασυδοσίας και χαλαρότητας του δημοσίου βίου παίρνουν ένα μικρόφωνο και συμπεριφέρονται σαν "φωτεινοί παντογνώστες" και αδέκαστοι κριτές των πάντων!
Χτες το πρωί αγανακτισμένη από τις ανοησίες ενός κυρίου που σχολίαζε και κατακεραύνωνε την κυβέρνηση, του έστειλα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα επισημαίνοντάς του ότι βασική δουλειά του Δημοσιογράφου είναι να ενημερώνει και όχι να είναι ενάντια στην εξουσία όπως διαλαλούσε με στόμφο! Διάβασε το μισό μήνυμά μου, γέλασε κοροιδευτικά πως του αρέσει να..."ξυπνάει κομματικά ένστικτα" θεωρώντας προφανώς ότι είμαι...φιλοκυβερνητική και άρχισε να μου διαβάζει τον κώδικα δεοντολογίας του Δημοσιογράφου προτείνοντάς μου με αρκετή δόση ειρωνείας να τον διαβάσω για να ενημερωθώ! Τον ευχαρίστησα για την παραίνεση, του υποσχέθηκα πως θα το κάνω και φυσικά άλλαξα σταθμό διότι ο εν λόγω κύριος συνέχιζε να διατυμπανίζει πως το Δημοσιογραφικό λειτούργημα επιτάσσει την εναντίωση στην εξουσία!
Όταν έχω λίγο χρόνο θα διαβάσω αυτό τον κώδικα δεοντολογίας! Αναρωτιέμαι όμως: ακόμη και αν το κάνω θα απαλλαγώ άπό τον κάθε τυχόντα ο οποίος με το που παίρνει στα χέρια του ένα μικρόφωνο νομίζει πως είναι η εξουσία αυτοπροσώπως; Δημοσιογράφοι αποκαλούνται και τα συμπαθέστατα ξανθά κορίτσια της πρωινής αλλά και μεσημεριανής τηλεοπτικής Δημοσιογραφίας (;;;) που ασχολούνται με εξίσου αδέκαστο τρόπο με τα οικογενειακά "λερωμένα κι άπλυτα" της εκάστοτε τηλεπερσόνας! Είναι όμως; Είναι αυτό Δημοσιογραφία;
Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010
Λίγη αισιοδοξία; Ευχαριστώ!
Ακούω πολύ ραδιόφωνο γιατί θέλω να φιάχνω τις δικές μου εικόνες και η τηλεόραση με περιορίζει. Χώρια που με γεμίζει εικόνες συμφοράς και καταστροφής γιατί - λένε..- αυτό πουλάει. Καλά...
Όχι πως το ραδιόφωνο είναι καλλίτερο όταν αποφασίζει να μεταδώσει ειδήσεις. Ακόμη και με τον πιό χαλαρό τρόπο η μετάδοση της είδησης ότι ο τραγουδιστής Τάσος Παπασταμάτης βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του μετά από ένα μήνα δεν είναι τόσο απλή! Στην τηλεόραση όμως η εικόνα θα συμπλήρωνε με μαζοχιστικό τρόπο την είδηση. Ενώ στο ραδιοφωνικό σταθμό που ακούω τώρα, οι δύο δημοσιογράφοι διάβασαν την είδηση - τον τίτλο της είδησης, για την ακρίβεια - δεν την σχολίασαν και πέρασαν αμέσως, με χάχανα, στην εξαγγελία του πάρτυ που έχουν στα σκαριά για τους ακροατές τους... Οι ίδιοι δημοσιογράφοι βέβαια στην τηλεόραση θα έπαιρναν ένα θλιμμένο ύφος, θα ανακοίνωναν το νέο και θα πρόβαλαν κι ένα βίντεο για να ολοκληρωθεί το θρίλερ.
Διάβασα την είδηση στο http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=35379&catid=10 και με έπιασε μια μελαγχολία - η φωνή των Forminx ήταν τα νειάτα μου -αλλά για μία ακόμη φορά είδα πως οι επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας οδηγούν σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Κι ο Τάσος Παπασταμάτης είχε επιλέξει να είναι μόνος.
Ήθελα να γράψω για αισιοδοξία όμως. Μέσα στο χάος των οικονομικών μέτρων, της ακρίβειας, της κατήφειας και της ανεργείας που πλήττει τον κόσμο γύρω μας δεν είναι εύκολο να βρεις κάτι αισιόδοξο. Ή μήπως μπορείς; Όπως οι οπαδοί του Ολυμπιακού που έσπευσαν να υποδεχτούν το νέο απόκτημα της ομάδας τους στο αεροδρόμιο με αλαλαγμούς χαράς! Αυτό πάλι με ξεπερνάει: να υποδέχεσαι σαν ήρωα έναν άνθρωπο που ίσως βάλει κάποιο γκολ για την ομάδα σου, τον έχεις πληρώσει ακριβά και τον αποθεώνεις γιατί κάνει απλά τη δουλειά του; Τί είδους παράνοια είναι πάλι αυτή; Ή μήπως αισιοδοξία ότι ο Ολυμπιακός θα πάρει πρωτάθλημα; Ε καί; Ο άνεργος θα βρεί δουλειά έτσι; Οι φόροι θα μειωθούν; Η χώρα θα πάψει νάναι καταχρεωμένη και η εγκληματικότητα θα μειωθεί; Ή μήπως θα επιστρέψουν τα κλεμμένα αυτοί που χρόνια λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα; Ίσως αυτό να κάνει τη ζωή του οπαδού του Ολυμπιακού πιο εύκολη. Ίσως...
Εχτές το βράδυ είχα μια συζήτησει με έναν δικό μου άνθρωπο που είναι κατά βάση αισιόδοξος. Πιστεύει πως όλη η περιρρέουσα "μαυρίλα" θα δώσει τη θέση της σε μια αλλαγή που θα εμφανισθεί σαν επιτακτική ανάγκη, σαν μονόδρομος. Και θα αλλάξουν οι καταστάσεις. Πώς; Μα δεν θα υπάρχουν πλέον περιθώρια για λαμογιές, ρεμούλες και απατεωνιές. Ούτε για ανεξέλεγτα κέρδη και κερδοσκόπους. Ελπίζω να έχει δίκιο.
Σκέφτηκα μια όμορφη φούστα που μου αγόρασε μια φίλη στις αρχές του καλοκαιριού από ένα κατάστημα που ψωνίζω χρόνια: οικογενειακή επιχείρηση με της κόρες να διαδέχονται τη μητέρα και μια νεαρή, χαμογελαστή και πρόθυμη υπάλληλο. Η εν λόγω φούστα ήταν στην βιτρίνα με την ένδειξη "προσφορά¨και τιμή 20 ευρώ. Όταν πήγα να τη φορέσω είδα με κατάπληξη την καρτέλα με την αρχική τιμή: 109 ευρώ! Έμεινα με το στόμα ανοιχτό! Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τί δικαιολογεί σε αυτή την απλή φούστα αυτή την τιμή. Ξέρω να ράβω και πέρα από δυό βασικές ραφές και μια ζώνη δεν έχει κανένα περίπλοκο σχέδιο, καμμιά δυσκολία στο ράψιμο ύτε είναι κάποιο εξαιρετικό ύφασμα: ένα απλό, εμπριμέ, βαμβακερό ύφασμα! Κάποια άτυχη πελάτισσα όμως την πλήρωσε 109 ευρώ ενώ εγώ μόνον 20. Η ιδιοκτήτρια του καταστήματος όμως σίγουρα κάτι έβγαλε και στις 2 περιπτώσεις. Και σίγουρα θα "κλαίγεται" για την αναδουλειά και την "κρίση"!
Εγώ αντίθετα χαίρομαι και αισιοδοξώ. Ίσως η "οικονομική κρίση" φέρει τα πράγματα στην πραγματική τους θέση. Τα φέρει στην πραγματική τους αξία. Στα 20 ευρώ. Και τα καταστήματα που θα προσαρμόσουν τις τιμές τους θα συνεχίσουν να δουλεύουν. Αυτοί που περιμένουν από μια φούστα να βγάλουν μεροκάματο θα κλείσουν. "Και η πρόθυμη υπάλληλος που θα χάσει τη δουλειά της;" ρώτησα τον χθεσινοβράδυνο συνομιλητή μου. "Θα βρει δουλειά στη βιοτεχνία που θα φιάχνει φούστες σε λογικές τιμές!" μου απάντησε.
Παρηγορήθηκα. Βέβαια θα περάσει λίγος καιρός δύσκολος κι επίπονος. Ε όλα έχουν ένα κόστος. Αν σταματήσουμε να κάνουμε διακοπές με... διακοποδάνεια θα απολαύσουμε κάποια στιγμή διακοπές που θάχουμε κερδίσει με τη δουλειά μας. Καλά νάμαστε, να το παλαίψουμε. Μπορούμε, έτσι δεν είναι; Ας είμαστε λίγο αισιόδοξοι κι ας μην πιέζουμε τόσο τη ζωή να μας τα δώσει όλα χτές και χωρίς κόπο!
Όχι πως το ραδιόφωνο είναι καλλίτερο όταν αποφασίζει να μεταδώσει ειδήσεις. Ακόμη και με τον πιό χαλαρό τρόπο η μετάδοση της είδησης ότι ο τραγουδιστής Τάσος Παπασταμάτης βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του μετά από ένα μήνα δεν είναι τόσο απλή! Στην τηλεόραση όμως η εικόνα θα συμπλήρωνε με μαζοχιστικό τρόπο την είδηση. Ενώ στο ραδιοφωνικό σταθμό που ακούω τώρα, οι δύο δημοσιογράφοι διάβασαν την είδηση - τον τίτλο της είδησης, για την ακρίβεια - δεν την σχολίασαν και πέρασαν αμέσως, με χάχανα, στην εξαγγελία του πάρτυ που έχουν στα σκαριά για τους ακροατές τους... Οι ίδιοι δημοσιογράφοι βέβαια στην τηλεόραση θα έπαιρναν ένα θλιμμένο ύφος, θα ανακοίνωναν το νέο και θα πρόβαλαν κι ένα βίντεο για να ολοκληρωθεί το θρίλερ.
Διάβασα την είδηση στο http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=35379&catid=10 και με έπιασε μια μελαγχολία - η φωνή των Forminx ήταν τα νειάτα μου -αλλά για μία ακόμη φορά είδα πως οι επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας οδηγούν σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Κι ο Τάσος Παπασταμάτης είχε επιλέξει να είναι μόνος.
Ήθελα να γράψω για αισιοδοξία όμως. Μέσα στο χάος των οικονομικών μέτρων, της ακρίβειας, της κατήφειας και της ανεργείας που πλήττει τον κόσμο γύρω μας δεν είναι εύκολο να βρεις κάτι αισιόδοξο. Ή μήπως μπορείς; Όπως οι οπαδοί του Ολυμπιακού που έσπευσαν να υποδεχτούν το νέο απόκτημα της ομάδας τους στο αεροδρόμιο με αλαλαγμούς χαράς! Αυτό πάλι με ξεπερνάει: να υποδέχεσαι σαν ήρωα έναν άνθρωπο που ίσως βάλει κάποιο γκολ για την ομάδα σου, τον έχεις πληρώσει ακριβά και τον αποθεώνεις γιατί κάνει απλά τη δουλειά του; Τί είδους παράνοια είναι πάλι αυτή; Ή μήπως αισιοδοξία ότι ο Ολυμπιακός θα πάρει πρωτάθλημα; Ε καί; Ο άνεργος θα βρεί δουλειά έτσι; Οι φόροι θα μειωθούν; Η χώρα θα πάψει νάναι καταχρεωμένη και η εγκληματικότητα θα μειωθεί; Ή μήπως θα επιστρέψουν τα κλεμμένα αυτοί που χρόνια λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα; Ίσως αυτό να κάνει τη ζωή του οπαδού του Ολυμπιακού πιο εύκολη. Ίσως...
Εχτές το βράδυ είχα μια συζήτησει με έναν δικό μου άνθρωπο που είναι κατά βάση αισιόδοξος. Πιστεύει πως όλη η περιρρέουσα "μαυρίλα" θα δώσει τη θέση της σε μια αλλαγή που θα εμφανισθεί σαν επιτακτική ανάγκη, σαν μονόδρομος. Και θα αλλάξουν οι καταστάσεις. Πώς; Μα δεν θα υπάρχουν πλέον περιθώρια για λαμογιές, ρεμούλες και απατεωνιές. Ούτε για ανεξέλεγτα κέρδη και κερδοσκόπους. Ελπίζω να έχει δίκιο.
Σκέφτηκα μια όμορφη φούστα που μου αγόρασε μια φίλη στις αρχές του καλοκαιριού από ένα κατάστημα που ψωνίζω χρόνια: οικογενειακή επιχείρηση με της κόρες να διαδέχονται τη μητέρα και μια νεαρή, χαμογελαστή και πρόθυμη υπάλληλο. Η εν λόγω φούστα ήταν στην βιτρίνα με την ένδειξη "προσφορά¨και τιμή 20 ευρώ. Όταν πήγα να τη φορέσω είδα με κατάπληξη την καρτέλα με την αρχική τιμή: 109 ευρώ! Έμεινα με το στόμα ανοιχτό! Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τί δικαιολογεί σε αυτή την απλή φούστα αυτή την τιμή. Ξέρω να ράβω και πέρα από δυό βασικές ραφές και μια ζώνη δεν έχει κανένα περίπλοκο σχέδιο, καμμιά δυσκολία στο ράψιμο ύτε είναι κάποιο εξαιρετικό ύφασμα: ένα απλό, εμπριμέ, βαμβακερό ύφασμα! Κάποια άτυχη πελάτισσα όμως την πλήρωσε 109 ευρώ ενώ εγώ μόνον 20. Η ιδιοκτήτρια του καταστήματος όμως σίγουρα κάτι έβγαλε και στις 2 περιπτώσεις. Και σίγουρα θα "κλαίγεται" για την αναδουλειά και την "κρίση"!
Εγώ αντίθετα χαίρομαι και αισιοδοξώ. Ίσως η "οικονομική κρίση" φέρει τα πράγματα στην πραγματική τους θέση. Τα φέρει στην πραγματική τους αξία. Στα 20 ευρώ. Και τα καταστήματα που θα προσαρμόσουν τις τιμές τους θα συνεχίσουν να δουλεύουν. Αυτοί που περιμένουν από μια φούστα να βγάλουν μεροκάματο θα κλείσουν. "Και η πρόθυμη υπάλληλος που θα χάσει τη δουλειά της;" ρώτησα τον χθεσινοβράδυνο συνομιλητή μου. "Θα βρει δουλειά στη βιοτεχνία που θα φιάχνει φούστες σε λογικές τιμές!" μου απάντησε.
Παρηγορήθηκα. Βέβαια θα περάσει λίγος καιρός δύσκολος κι επίπονος. Ε όλα έχουν ένα κόστος. Αν σταματήσουμε να κάνουμε διακοπές με... διακοποδάνεια θα απολαύσουμε κάποια στιγμή διακοπές που θάχουμε κερδίσει με τη δουλειά μας. Καλά νάμαστε, να το παλαίψουμε. Μπορούμε, έτσι δεν είναι; Ας είμαστε λίγο αισιόδοξοι κι ας μην πιέζουμε τόσο τη ζωή να μας τα δώσει όλα χτές και χωρίς κόπο!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)