Υπερπληροφόρηση

Κυριακή πρωί. Ανοίγω παράθυρα, φτιάχνω καφέ και αμέσως μετά ανοίγω «το παράθυρο στον Κόσμο», δηλαδή τον υπολογιστή, για να μπω στο Δίκτυο. Παλιά αγόραζα εφημερίδα. Πλέον δεν το κάνω εκτός και αν υπάρχει κάτι πολύ συγκεκριμένο που προσφέρει και το θέλω: ένα CD, ένα βιβλίο, ένα περιοδικό, ένα… φουλάρι!

Η περιήγηση ανά τον κόσμο ξεκινάει με το Facebook. Βλέπω τι κάνουν οι «γείτονες», χαμογελάω ή προσπερνάω ανάλογα με το τι γράφουν. Είναι νωρίς όμως για “comment” ή “like”. Προς το παρόν πίνω καφέ και κάνω κλικ στις αναρτήσεις που μου τραβούν το ενδιαφέρον.

Πρώτη ανάρτηση που με ξαφνιάζει από την LiFo: (http://www.lifo.gr/team/readersdigest/38272 )  

Πού γαμάνε οι 8000 πρόσφυγες της #manolada;

"Και ρωτώ , είναι ποτέ δυνατόν να μη γνωρίζουν , αυτό που εγώ έμαθα με μια απλή ερώτηση;"

Μη χειρότερα! «Έχει 8,000 πρόσφυγες η Μανωλάδα;» σκέφτομαι. «8,000;;;» απορώ… «Πρόσφυγες ή μετανάστες;;;» αναρωτιέμαι… Πιο γρήγορο το χέρι από το μυαλό έχει ήδη «ανοίξει» την ανάρτηση. «Πού γαμάνε;;;» εστιάζω με απορία τα μυωπικά ματάκια μου που ακόμη δεν λένε να ανοίξουν. «Μα τι γράφουν; Με τι ασχολούνται;» ξανασκέφτομαι αλλά ήδη βλέπω τις φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο και διαβάζω…

Έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό… Με το άρθρο, τον απίστευτο σχολιαστικό χείμαρρο που ακολουθεί και την επιμονή μου να συνεχίζω την ανάγνωση… Στο μυαλό μου έχει καρφωθεί η αφίσα του NO PROJECT (http://thenoproject.org/greek/ )

 

Σταματώ την ανάγνωση αηδιασμένη, με κόμπο στο στομάχι και θυμωμένη με τον εαυτό μου που κάθεται και διαβάζει τέτοια άρθρα και σχόλια πάνω σε ένα τόσο σοβαρό θέμα πρωϊνιάτικα! «Σωστά!» αντικρούει ο εαυτός μου. «Μη χαλάσουμε την Κυριακή μας» με ειρωνεύεται… «Δηλαδή, αν εγώ γίνω χάλια τώρα θα αλλάξει αυτή η κατάσταση;» αντεπιτίθεμαι.

Το χέρι μου έχει ήδη κλείσει την ανάρτηση κι έχει ανοίξει την επόμενη στην οποία στάθηκαν τα μάτια μου – το μυαλό ακόμη στην αφίσα του NO PROJECT – κι ο καφές ξεχάστηκε… https://www.youtube.com/watch?v=5MgBikgcWnY  «Οι πρώτες 20 ώρες – πώς να μάθεις οτιδήποτε» Παρακολουθώ με ενδιαφέρον το video και τον Josh Kaufman συνεχίζοντας τον καφέ μου. Χμμμ…. «Ίσως νάχει δίκιο» σκέφτομαι και σχεδιάζω γρήγορα ένα μάθημα πάνω σε αυτό το video. Ανεξάντλητη πηγή η TEDx!

Επιστρέφω στην οθόνη του υπολογιστή:

http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=235999&catID=6
«Συσκέψεις κι αποφάσεις στον Ολυμπιακό» Καλά! Εδώ καράβια χάνονται….

http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=235995&catID=4

«Μια γυναίκα νεκρή από τις πλημμύρες στο Σαν Αντόνιο» Σφίγγεται πάλι το στομάχι μου… Για την γυναίκα και την όμορφη πόλη που δοκιμάζεται. “Don’t mess with Texas” γράφει το μπλουζάκι που αγόρασα κοντά στο Alamo αλλά μάλλον η βροχή δεν καταλαβαίνει από τέτοια…

http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=235767&catID=77

«Πάρτι γενεθλίων στην Ακρόπολη»
Οι εκπλήξεις που περιλάμβανε το ηλιόλουστο μεσημέρι στην ελληνο-ιρλανδική συνάντηση Κορυφής δεν σταμάτησαν στο πρόχειρο πάρτι που στήθηκε στους πρόποδες της Ακρόπολης, αφού στο διπλανό τραπέζι βρισκόταν ο Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, Γιώργος Προβόπουλος. Μόλις ο κ. Σαμαράς αντιλήφθηκε την παρουσία του τον συνέστησε στον ομόλογό του από την Ιρλανδία και κάλεσε τον κ. Προβόπουλο να παρακαθίσει μαζί τους ώστε να έχουν την ευκαιρία οι τρεις τους να συζητήσουν την προσπάθεια της Ελλάδας για έξοδο από την οικονομική κρίση, αλλά και τις εξελίξεις στον ελληνικό τραπεζικό τομέα.

Υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει ότι μας δουλεύουν κανονικά; Όλοι όμως! Συμπεριλαμβανομένης και της δημοσιογράφου που υπογράφει το ρεπορτάζ!

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=24718
Τα σχήματα της κεντροαριστεράς είναι σαν κρασιά χωρίς την ετικέτα: πρέπει να είσαι ειδικός για να ξεχωρίσεις το ένα από το άλλο. Ειλικρινά, δεν ξέρω πόσα κυκλοφορούν ή κυοφορούνται αυτήν την περίοδο. Δεν υπάρχει και ένας κανόνας για το μέτρημα. Τι είναι το ΠΑΣΟΚ; Η ΔΗΜΑΡ; Τι απέγιναν κάποιες πρωτοβουλίες τύπου Φλωρίδη ή Κατσέλη; Πού κατατάσσεται ο Λοβέρδος; Είναι τόσα που, εκ των πραγμάτων, σου διαφεύγουν και τα ονόματα. Ρωτήστε τον εαυτό σας αν θυμάται, τώρα, αυθορμήτως, πώς λέγεται το κόμμα που συγκροτεί ο Λοβέρδος. Δεν θα σας πω - να κάνετε google να το βρείτε.

«Τι είν’ η πατρίδα μας; Μην είν’ οι κάμποι; Μην είναι τα’ άσπαρτα ψηλά βουνά; Μην είν’ ο ήλιος της που κρυφολάμπει…» απαγγέλλω ενδόμυχα και συνειρμικά, διαβάζοντας το άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη για τις «… δύο επιλογές της Άννας»

πίνοντας καφέ, κοιτάζοντας πότε το πέλαγο και πότε τον Μανώλη Κοττάκη, η Άννα Διαμαντοπούλου, μοιράστηκε μαζί μας τους προβληματισμούς της για τη χώρα, την αποστροφή της για το ΠΑΣΟΚ και τα σχέδιά της για το μέλλον.

Δεν διαβάζω άλλο… Σκέφτομαι ότι στις επόμενες εκλογές κάποιοι θα την ψηφίσουν! Τα νεύρα μου τεντώνονται…. Άλλο θέμα:

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_25/05/2013_500782

Δέσαμε! Εδώ τα νεύρα μου γίνανε κρόσσια! Κατά τον κύριο Ζούλα «Οχι, βέβαια, ότι δεν πρέπει να είναι παραδειγματικά κάποια πρόστιμα κυρίως για παραβάσεις που θέτουν σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή. Αλλά είναι πια πασίδηλο ότι οι ποινές του ΚΟΚ πρέπει να εκλογικευθούν βάσει των νέων οικονομικών δεδομένων»

Αυτό είναι! Δεν μπορεί να τιμωρείς με 700 ευρώ αυτό που παραβιάζει το κόκκινο και θέτει σε κίνδυνο τη δική του ζωή (επιλογή του…) και άλλων ανθρώπων την εποχή της κρίσης! Κάντο 300 να μπορεί να το πληρώσει! Είμαι βέβαιη πλέον: έχουμε σαλτάρει και δεν φταίει η πανσέληνος!

Ως εδώ ήταν η σημερινή περιήγηση στο μαγικό μας κόσμο! Δεν θέλω άλλη. Θα ακούσω μουσική, θα πάω βόλτα, θα πιω δεύτερο καφέ, ετοιμάσω μαθήματα, θα διαβάσω Τούρκικα, θα παίξω παιχνίδια στον υπολογιστή αλλά δεν θέλω να μάθω τίποτε άλλο για σήμερα Δεν θέλω να πληροφορηθώ τίποτε άλλο! Μπούκωσα!

Οι καιροί αλλάζουν… Εμείς;

For the times they are a-changin'. (*)

Έκανα κι εγώ Πάσχα, όπως όλοι μας. Ο καθένας με τον τρόπο του, βέβαια. Άλλοι στο χωριό, άλλη στην πόλη, άλλη στην παραλία λόγω των φετινών υψηλών θερμοκρασιών.

Έκανα Πάσχα στην πόλη μου, στην Αθήνα. Πόλη μου; Ίσως απερίσκεπτη κουβέντα. Μοιράζομαι αυτή την πόλη με κάποια εκατομμύρια συνανθρώπων. Όμως εγώ εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ ζω, πόλη μου τη θεωρώ. Είναι; Δεν ξέρω πια.

Come gather 'round people
Wherever you roam

And admit that the waters
Around you have grown
And accept it that soon
You'll be drenched to the bone
If your time to you
Is worth savin'
Then you better start swimmin'
Or you'll sink like a stone
For the times they are a-changin'.

Έκανα Ανάσταση στα Πατήσια. Στον Άγιο Νικόλαο συγκεκριμένα. Όσοι ξέρουν την περιοχή φαντάζομαι πως ήδη χαμογελούν. Σε αναμονή αυτών που θα διαβάσουν. Ας μην το καθυστερήσω λοιπόν. Έκανα Ανάσταση μπροστά σε μια εκκλησία μαζί με το ανακριτικό της Αστυνομίας, ένα περιπολικό και 6-7 αστυνομικούς, αγόρια και κορίτσια το πολύ 25-27 χρονών.

Μισή ώρα πριν το «Χριστός ανέστη» κι ενώ οι πιστοί (;;;) είχαν αρχίσει να μαζεύονται ένα αυτοκίνητο έπεσε με φόρα πάνω σε ένα άλλο, σταθμευμένο, κι αν έκρινε κανείς από το «τσαλάκωμα» και των δύο σίγουρα η φόρα δεν ήταν μικρή.

Come writers and critics
Who prophesize with your pen
And keep your eyes wide
The chance won't come again
And don't speak too soon
For the wheel's still in spin
And there's no tellin' who
That it's namin'
For the loser now
Will be later to win
For the times they are a-changin'.

Το παλληκαράκι που οδηγούσε δεν ήταν πάνω από 30. Λεπτοκαμωμένο, μελαχροινό, πηγαινοερχόταν από το αυτοκίνητο που τράκαρε στο περιπολικό με τρόπο που έδειχνε πως τα μποφώρ της περπατησιάς του ήσαν πολλά… Και όχι από προεόρτια οινοποσία… Ο συνοδηγός ίδιας φτιαξιάς, ξανθωπός και με ίδιο αέρα στα πανιά του. Κάποιοι γύρω έλεγαν ότι και τα δυό παλληκάρια ήσαν Ρομά. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω.

Η ξανθιά γυναίκα, γύρω στα 45, στην οποία ανήκε το παρκαρισμένο αυτοκίνητο με πολωνικές πινακίδες κοιτούσε χωρίς να μιλάει μια το αυτοκίνητό της και μια το παλληκαράκι που της το τράκαρε και που της υποσχόταν συνέχεια «Εγώ θα στο φτιάξω! Μη σε νοιάζει!» Η γυναίκα τον κοιτούσε, κοιτούσε το αυτοκίνητό της κι έπιανε το κεφάλι της ή τα μάγουλά της. Σε λίγο ήρθε κι ο άντρας της. Στάθμευσε το ταξί που οδηγούσε και πήγε να δει τι είχε συμβεί.    

Come writers and critics
Who prophesize with your pen

And keep your eyes wide
The chance won't come again
And don't speak too soon
For the wheel's still in spin
And there's no tellin' who
That it's namin'
For the loser now
Will be later to win
For the times they are a-changin'.

Ο κόσμος γύρω πλήθαινε. Πλησίαζε κι η ώρα για την Ανάσταση. Οι κουβέντες ήσαν έντονες. Κάποιοι διαμαρτύρονταν στους αστυνομικούς. Το προηγούμενο βράδυ είχε συμβεί παρόμοιο περιστατικό: μια παλιά Μερσεντές είχε τσαλακώσει ένα άλλο σταθμευμένο αυτοκίνητο στη γωνία. Ο οδηγός (έλληνας; ξένος; Κανείς δεν φαινόταν να ξέρει ή να θέλει να μιλήσει…) πάρκαρε την Μερσεντές κι εξαφανίστηκε. Η αστυνομία ήρθε μετά από 2,5 ώρες και κατόπιν επανειλημμένων κλήσεων.

Ο ιερέας ανέστησε τον Ιησού, πέσανε τα σχετικά βαρελότα κι ο περισσότερος κόσμος βιάστηκε να τρέξει στην μαγειρίτσα. Όσοι έμειναν μέχρι να ξαναμπεί ο ιερέας στην εκκλησία παρακολουθούσαν το γερανοφόρο όχημα που εν τω μεταξύ είχε έρθει για να πάρει το αυτοκίνητο του απρόσεκτου(;) οδηγού που εξακολουθούσε να παλεύει με τα μποφώρ. Λεπτομέρεια: δεν είχε άδεια, δίπλωμα, ασφάλεια αλλά 2 παιδιά. Μάλλον τα επικαλέστηκε όταν κατάλαβε ότι θα πήγαινε αυτόφωρο.

Come senators, congressmen
Please heed the call
Don't stand in the doorway
Don't block up the hall
For he that gets hurt
Will be he who has stalled
There's a battle outside
And it is ragin'
It'll soon shake your windows
And rattle your walls
For the times they are a-changin'.

Χτές το βράδυ ο ηλεκτρικός είχε σταματήσει στην Βικτώρια γιατί στον σταθμό του Αγίου Νικολάου βρέθηκε (είπαν) χειροβομβίδα στις ράγες του τραίνου. Δεν ξέρω τι σχέση υπάρχει με τα προηγούμενα περιστατικά. Έχω μια ιδέα όμως για το πώς αισθάνονται  άνθρωποι που ζούνε στην περιοχή. 

Όλα αυτά: οι κουβέντες του κόσμου, οι διαμαρτυρίες του, οι συχνές αναφορές στην Χρυσή Αυγή ήρθαν πάλι στο μυαλό μου καθώς διάβαζα σήμερα τα απίστευτα σχόλια εναντίον της «ρατσίστριας» Κικής Δημουλά και αυτά που φέρεται να είπε σε μια συνάντηση στην Κυψέλη.

Come mothers and fathers
Throughout the land
And don't criticize
What you can't understand
Your sons and your daughters
Are beyond your command
Your old road is
Rapidly agin'
Please get out of the new one
If you can't lend your hand
For the times they are a-changin'.

Δεν γνωρίζω τι ακριβώς είπε η μεγάλη μας ποιήτρια. Είμαι σίγουρη όμως πως οι σχολιαστές διάβαζαν αυτό που ήθελαν να διαβάσουν γιατί θα πρέπει να είναι κανείς τυφλός ή να ζει κάπου αλλού για να μην βλέπει τις αλλαγές που έχουν υποστεί περιοχές όπως η Κυψέλη και τα Πατήσια.

Η εύκολη κριτική και ο χαρακτηρισμός «ρατσιστής/τρια» και η ευκολία με την οποία αποδίδεται σε ανθρώπους που θα τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν και να πουνε αυτό που αισθάνονται πως χαρακτηρίζεται άραγε;

The line it is drawn
The curse it is cast
The slow one now
Will later be fast
As the present now
Will later be past
The order is
Rapidly fadin'
And the first one now
Will later be last
For the times they are a-changin'

 

(*) Το τραγούδι αυτό του Bob Dylan είναι συνέχεια στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό. Τυχαίο; Δεν νομίζω και γι’ αυτό το μπλέκω με το γραφτό μου.

Εντάξει, κύριε Σόιμπλε; Θα πάρουμε τη δόση μας;

Το Ελληνικό Υπουργείο Εσωτερικών δίνει σήμερα το πρωί (18-06-2012 08:56) τα ακόλουθα αποτελέσματα των Βουλευτικών Εκλογών:

Νέα Δημοκρατία     29,66           129

ΣΥΡΙΖΑ                    26,89             71

ΠΑΣΟΚ                    12,28             33

Ανεξάρτητοι Ελ.       7,51             20

Χρυσή Αυγή             6,92             18

Δημ.Αρ.                    6,26              17

ΚΚΕ                          4,50              12

Εντάξει, κύριε Σόιμπλε; Κάναμε ότι ακριβώς μας υποδείξατε. Διαβάσαμε όλα τα άρθρα που δημοσίευσαν οι εφημερίδες σας – ευτυχώς τα γράψανε και στα Ελληνικά και μπόρεσε να τα διαβάσει κι η θειά μου η Αμερσούδα – και καταλάβαμε τι θα γινόταν αν βγάζαμε πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ ή άλλους αντιμνημονιακούς τσαρλατάνους! Ευτυχώς θα έχουμε κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ.

Εντάξει, κύριε Σόιμπλε; Ο Αντώνης και ο Βαγγέλης θα τηρήσουν τις υπογραφές τους. Δεν είναι ανεύθυνοι όπως αυτό το παλιόπαιδο ο Αλέξης που απειλούσε να μας βγάλει από την Ευρωζώνη! Όλα εντάξει λοιπόν. Άρα δεν θα μας κόψετε την πίστωση, έτσι; Πείτε το, σας παρακαλώ και στην κυρία Μέρκελ να μην θυμώσει – αν και ήδη συνεχάρη τον Αντώνη μας!

Βέβαια έχω κάποιες απορίες. Π.χ. δεν μπορώ να καταλάβω τι ψήφισαν το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι! Επίσης δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα γίνει στη Βουλή ανάμεσα στα 18 «φασισταριά» και τα 12 «παλιοκομμούνια». Αλλά δεν έχει σημασία όταν το 42% των συμπατριωτών μου ψήφισε Νέα ΠΑΣΟΚοΔημοκρατία και όπως μας διαβεβαίωσε ο Αντώνης «τα χειρότερα περάσανε».

Κύριε Σόιμπλε, σας παρακαλώ να δείτε αυτό το βίντεο: http://www.youtube.com/watch?v=GZeQjbmqX_w

Θα σας διευκολύνει να διαλέξετε τόπο για τις διακοπές σας αυτό το καλοκαίρι. Επίσης, άκουσα κάτι φήμες ότι τώρα ο Αντώνης δεν θα ανοίξει πιτσαρία αλλά μαζί με το Βαγγέλη θα ανοίξουν κτηματομεσιτικό. Δείτε λοιπόν αυτό το βίντεο. Θα σας φανεί χρήσιμο, πιστεύω. Εντάξει, κύριε Σόιμπλε; 

Α, ρε, Λιάνα!

Τώρα που παρήλθε το αυτόφωρο και εμφανίστηκε ο Κασιδιάρης, μπορώ – υποθέτω – να καταθέσω κι εγώ την άποψή μου για το τηλεοπτικό συμβάν που τρεις μέρες τώρα συζητούν οι πάντες. Και που μας έκανε «για μια ακόμη φορά ρεζίλι στο εξωτερικό». Δηλαδή, το είδε η Μέρκελ και κούνησε απαξιωτικά το κεφάλι της. Το είδε ο Σόιμπλε και θα μας κόψει το επίδομα. Το είδε η Λαγκάρντ και θα ξαναδώσει ζαχαρωτά στα παιδάκια της Νιγηρίας για να μας τιμωρήσει. Καλά. Θα σχολίαζα ανάλογα αλλά η… Γαλλίδα νταντά μου θα εκνευριζόταν και ο κύριος Ζαμπούνης θα με κοίταγε λοξά. Το προσπερνώ, λοιπόν, αυτό. Κι έρχομαι στη Λιάνα.

Α, ρε, Λιάνα! Δε χάνεις ευκαιρία πλέον να με στενοχωρείς. Πάντα σε εκτιμούσα για τη μόρφωση, τις γνώσεις σου, την σπιρτάδα του πνεύματός σου, την ευφράδειά σου, τα ελληνικά σου. Τι στην ευχή έχεις πάθει πια και πας να τα κάνεις όλα αυτά στην άκρη; Γιατί πρέπει ντε και καλά να δείξεις πόση μαγκιά και τσαμπουκά διαθέτεις; Σύμπτωμα της ηλικίας ή της στενής συναναστροφής με το ΚΚΕ; Πιθανόν και τα δύο. Και το μεν πρώτο είναι φυσιολογικό και αναστρέψιμο. Το δεύτερο, όμως….

Α, ρε, Λιάνα! Σε προτιμούσα τότε που «ψαχνόσουν» μήπως είσαι ΚΟ.ΔΗ.ΣΟ και περίμενες να σε ψηφίσουν όσοι αναρωτιόνταν το ίδιο. Σε προτιμούσα τότε που έκανες το «Μιλάτε Ελληνικά;» και πρόσφερες μια απόλαυση επιπέδου σε όσους μπορούσαν να την εκτιμήσουν. Σε προτιμώ σαν εκδότη κι αρθρογράφο του «ΝΕΜΕΣΙΣ», σαν ραδιοφωνική παραγωγό στο REAL, αλλά αυτή η «εμπλοκή» σου με το ΚΚΕ πάντα με «χάλαγε». Η δε τελευταία τηλεοπτική παρουσία σου στο Κασιδιάρικο επεισόδιο του Antenna με «τελείωσε»…

Α, ρε, Λιάνα! Τι φρασεολογία, τι γκριμάτσες, τι λόγια, τι έργα! Πήγαινες γυρεύοντας κι εσύ κι η άλλη ΣΥΡΙΖοκυρία που δεν την γνώριζα αλλά χάρη στο μπουγέλωμα την έμαθα – όπως και όλη η Ελλάδα, υποθέτω. Μα είναι δυνατόν να μη μιλάς με «φασισταριά» και «πουσταριά» όπως διατείνεσαι (on ή off air, αμελητέο πραγματικά στην παρούσα φάση) αλλά να σηκώνεις το χέρι (με το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, λένε, εγώ δεν μπορώ να το βεβαιώσω…) και να χτυπάς τον Χρυσαυγίτη που ήδη έχει χάσει τον έλεγχο του καθωσπρεπισμού του και «βγάζει» αυτό που έχει εκπαιδευτεί να κάνει; Δηλαδή τι περίμενες; Να σηκώσει την εφημερίδα και να σου πει υποκλινόμενος «Μαντάμ, σας έπεσε η εφημερίδα!»

Α, ρε, Λιάνα! Τι συγκινητικός ο τρόπος που έπαιζες μετά την χτυπημένη, κακοποιημένη  γυναίκα που είναι υπεράνω και δεν κάνει μήνυση γιατί αυτή ήταν γροθιά για το… ΚΚΕ κι όχι για σένα προσωπικά. Έχουμε χάσει κάθε μέτρο τελικά… Δηλαδή τώρα ο Χρυσαυγίτης θα χάσει ψήφους αλλά εσύ θα κερδίσεις; Αυτό θα είναι το αποτέλεσμα του τηλεοπτικού επεισοδίου «ένας φασισταριό πλακώνεται με ένα παλιοκομμούνι»; Γιατί αυτό είδαμε όλοι. Σήκωσε το «γάντι» που του πέταξες και τα κάνατε μαντάρα εκεί μέσα – χώρια που ταράξατε και τον Προκόπη!

Α, ρε, Λιάνα! «Ήμουνα νια και γέρασα» όπως λέει και γνωστή φράση αλλά ευτυχώς υπάρχουν κάποιες σταθερές αξίες στη ζωή για να πορευόμαστε. Όπως το ΚΚΕ. Που όσα χρόνια κι αν περάσουν μιλάει την ίδια γλώσσα, ειρωνεύεται τους διαφωνούντες με τον ίδιο τρόπο, εκπαιδεύει τους νεολαίους του με το ίδιο σύστημα, οργανώνει απεργίες (εκεί που άλλοι δουλεύουν – να μην ξεχνιόμαστε!), πορείες, διαμαρτυρίες και ετοιμάζει την επανάσταση ενάντια στον καπιταλισμό αλλά που δεν θέλει να κυβερνήσει γιατί αν το ψηφίσουμε θα κυβερνήσει ο Κυρίαρχος Λαός κι όχι αυτό! Και καλά το ΚΚΕ. Είπαμε, σταθερή αξία. Εσύ τι ακριβώς κάνεις τελικά. ρε Λιάνα; Γιατί από ότι έμαθα πρόσφατα – όπως το δήλωσες εσύ η ίδια σε διαδικτυακή παρουσία σου στο Enikos.gr - δεν είσαι καν μέλος του κόμματος! Είσαι, πως το είπες; «Συνεργαζόμενη»; Βρε, μπας και είσαι πράγματι ΚΟ.ΔΗ.ΣΟ.; Τι; Δεν υπάρχει πλέον αυτό το κόμμα; Γιατί και το ΚΚΕ που υπάρχει τι διαφορά κάνει;

Α, ρε, Λιάνα! Και κάτι τελευταίο: αυτή η ιστορία με το τσιγάρο έχει καταντήσει πλέον γραφική. Κανείς δεν καπνίζει σε κλειστούς χώρους εκτός από την κυρία Κανέλλη που το κάνει…επαναστατικώ δικαίω! Θα γέλαγα αν επρόκειτο για άλλο άτομο. Αλλά επειδή εσένα κάποτε σε εκτιμούσα, όλα αυτά τα καμώματά σου – γιατί καμώματα είναι…- με θλίβουν! Κρίμα, ρε, Λιάνα!

   

«Μα που ζεις; Εδώ είναι Ελλάδα!...»

Τρία άρθρα που διάβασα πρόσφατα και σχετικές συζητήσεις με φίλους μου έφεραν στο μυαλό την απάντηση-σχόλιο-επωδό που πάντα με εξόργιζε αλλά τώρα πλέον με γεμίζει μια οικεία θλίψη: «Μα που ζεις; Εδώ είναι Ελλάδα!...» Για χρόνια την αρνιόμουν, την αντέκρουα και την μαχόμουν με ορμή, ένταση κι επιχειρήματα. Τον τελευταίο καιρό με την αρωγή της περίφημης – πλέον – οικονομικής κρίσης (είναι άραγε μόνον οικονομική;…) η ορμή, η ένταση και τα επιχειρήματά μου αρνούνται να συνεργαστούν και με εκθέτουν ανεπανόρθωτα…

Το πρώτο άρθρο που με έβαλε σε σκέψεις, με τίτλο «Greece: The create escape» αναρτήθηκε και σχολιάστηκε από φίλους στο Facebook. Ήταν από την εφημερίδα The Independent γραμμένο από την Sophia Ignatidou, που όπως μας πληροφορεί είναι «an MA student in print journalism at Goldsmiths College. She has also been freelancing for Greek media for the past seven years.» 

Η εν λόγω δημοσιογράφος σταχυολογεί τις απόψεις 6 ανθρώπων ηλικίας 30-40 χρόνων (δεν μας λέει όμως την ηλικία του… αφεντικού, ο οποίος μάλλον παραμένει Ελλάδα :-) ) που για τους δικούς του λόγους ο καθένας αποφάσισαν να αφήσουν τη μαστιζόμενη από την οικονομική (πολιτική και κοινωνική, θα προσέθετα εγώ) κρίση χώρα και να μεταναστεύσουν! Δεν θα σχολιάσω τις απόψεις τους. Απλώς θα καταθέσω την απορία-λύπη μου: η Ελλάδα που έχει ανοίξει διάπλατα τα σύνορά της και βάζει κάτω από τις φτερούγες της τον κάθε ταλαίπωρο Αφγανό, Πακιστανό, Αφρικανό μετανάστη, διώχνει τα παιδιά της! Γιατί;;; «Μα που ζεις; Εδώ είναι Ελλάδα!...» θα μου απαντήσει κάποιος κι ο Γιάννης Μαρκόπουλος στην «Λέγκω» του τόχε επισημάνει χρόνια πριν…

Το δεύτερο άρθρο ήταν από την Καθημερινή της 31ης Ιουλίου, με τίτλο «Ίσως να μην ξαναζητήσω επιχορήγηση.» Ο σκηνοθέτης Μιχαήλ Μαρμαρινός εξηγεί τους λόγους που τον κάνουν να το σκέπτεται και εστιάζει στην γραφειοκρατία που όπως χαρακτηριστικά λέει «αυξάνεται τόσο που γίνεται αποτρεπτική για τη δράση» Μα, σε εποχή υποτιθέμενης οικονομικής κρίσης που το κράτος – υποτίθεται, πάντα – προσπαθεί να συμμαζέψει τα οικονομικά του, η γραφειοκρατία των κρατικών επιχορηγήσεων αυξάνεται;;; Ξέρω, «Μα που ζεις; Εδώ είναι Ελλάδα!...» θα μου πείτε και θα με κάνετε αμέσως να σκεφτώ ότι πίσω από κάθε χαρτί και κάθε σφραγίδα κρύβεται κι μία/ένας… καλοφαγάς του Πάγκαλου! Ευτυχώς ο Μιχαήλ Μαρμαρινός δεν φαίνεται να σκέπτεται, προς το παρόν τουλάχιστον, «να την κάνει» για το εξωτερικό.

Πάλι από την Καθημερινή της 31ης Ιουλίου, στο ίδιο «σαλόνι» με τον Μ. Μαρμαρινό, φιλοξενείται το επίτευγμα δύο «αλανιάρηδων» ελλήνων φοιτητών, του 23άχρονου Βαγγέλη Πτερνέα και του 28χρονου Γιώργου Καρακατσιώτη: πήραν το πρώτο βραβείο που χορηγεί η Microsoft στον διαγωνισμό Imagine Cup που διοργανώνει η ίδια εταιρεία. Τα δυό Ελληνόπουλα ήρθαν πρώτα ανάμεσα σε 350,000 φοιτητές (δεν νομίζω να είναι… τυπογραφικό λάθος το νούμερο στο άρθρο της Καθημερινής) από ολόκληρο τον κόσμο!

Η λεπτομέρειες που με συγκίνησαν:
1. οι γονείς και των δύο παιδιών είναι εκπαιδευτικοί και μπορεί μεν να τους έκαναν να βαριούνται όταν τους «έτρεχαν» σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, τους έδωσαν όμως το έναυσμα και το υλικό για την Touring Machine που επινόησαν!
2. ο Γιώργος Καρακατσιώτης υπηρετεί τη θητεία του! Σε μια εποχή που οι περισσότεροι συνομήλικοί του κάνουν τα πάντα για να αποφύγουν αυτό το «χάσιμο χρόνου»…
(αυτό, βέβαια, είναι ένα θέμα που σηκώνει πολλή συζήτηση και δεν είναι της παρούσης…)
3. αυτά που λέει ο Βαγγέλης Πτερνέας για τα ελληνικά ΑΕΙ, την γραφειοκρατία και – φυσικά - τους λόγους που σκέπτεται να μεταναστεύσει (οι υπογραμμίσεις, δικές μου):
  «Σκέφτομαι να φύγω στο εξωτερικό όταν τελειώσω τη σχολή (…) Έχω επιλέξει κάποια πανεπιστήμια στην Ελβετία, την Αγγλία και τη Σκανδιναβία για να κάνω σε κάποιο απ’ αυτά το μεταπτυχιακό μου. Και ιδανικά θα ήθελα να δουλέψω έξω. Με απογοητεύουν πολλά πράγματα στην Ελλάδα. Το επίπεδο στη σχολή μου, όπως φαντάζομαι σε όλο το ελληνικό πανεπιστήμιο, είναι χαμηλό. Δεν γνωρίζω κάποια ελληνική σχολή που να είναι υψηλού επιπέδου.
Απλώς, το καλό με την πληροφορική είναι ότι μπορεί κανείς να ασχοληθεί και μόνος του χωρίς να περιμένει τα πάντα από τη σχολή. Δεν είναι όπως στην ιατρική, για παράδειγμα. (….) Γενικά, όμως, είναι μεγάλος ο δρόμος που πρέπει να διανύσουν τα ελληνικά πανεπιστήμια για να φτάσουν στο επίπεδο των ξένων. Μπορεί κάποιοι καθηγητές να είναι καλοί, αλλά το επίπεδο σπουδών δεν είναι καλό. Μπορεί, αν συγκρίνεις τον κύκλο μαθημάτων ενός ελληνικού πανεπιστημίου με τον αντίστοιχο ενός ξένου πανεπιστημίου, θεωρητικά να είναι παρόμοιοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι γίνεται η ίδια δουλειά.

Το ξένο πανεπιστήμιο δεν έχει ούτε παρατάξεις, που να μην κάνουν μάθημα τη μισή χρονιά, ούτε καθηγητές που περιμένουν να πάρουν πρώτα τα λεφτά και μετά να κάνουν έρευνα ούτε γίνεται κάποιος διδακτορικός καθηγητής επειδή κολλούσε αφίσες με κάποια παράταξη» .
Μάλλον δεν απορεί για τίποτε το παλληκάρι! Έχει συνειδητοποιήσει που βρίσκεται και τι πρέπει να κάνει για να πετύχει αυτό που θέλει. Όχι, γιατί αν απορούσε - όπως εγώ, καλή ώρα, για τα χάλια της χώρας μας, θα ήξερα τι να του απαντήσω (όχι χωρίς θλίψη, ομολογώ…): «Μα που ζεις; Εδώ είναι Ελλάδα!...»

ΥΓ Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρα τα άρθρα εδώ:

http://www.independent.co.uk/news/world/europe/greece-the-create-escape-2330675.html

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_31/07/2011_450784

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_31/07/2011_450784

Πλατεία Συντάγματος

Είχα πολύ καιρό να κατέβω στο Σύνταγμα. Ίσως ένα χρόνο, μπορεί και περισσότερο… Βρέθηκα χτες το μεσημεράκι για να πάρω το μετρό να επιστρέψω στο σπίτι μου και η εικόνα που αντίκρυσα με γέμισε θλίψη! Η πλατεία που από το ’70 και για πάνω από είκοσι συνεχόμενα χρόνια ήταν μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μου «δεν είναι πια εκεί»….

Επέστρεφα από την Πλάκα. Μετά από μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία κι ένα μεσημεριανό ουζάκι στον «Γλυκύ» - συνοδεία συζήτησης που πυροδότησε το νέο βιβλίο του Βασίλη Αλεξάκη «Η πρώτη λέξη» - η θέα της πλατείας Συντάγματος με προσγείωσε στην πραγματικότητα απότομα και επώδυνα!

Γωνία Φιλελλήνων και Μητροπόλεως, στο φανάρι. Δεξιά μου η αφετηρία του λεωφορείου για Πειραιά, του δικού μας «πράσινου», του σημερινού 040. Απέναντι, στη γωνία Φιλελλήνων και Όθωνος, το μέγαρο Μεταξά. Ένα κτίριο στο οποίο κυριολεκτικά πέρασα τη μισή μου ζωή, τα καλύτερά μου χρόνια! Το κτίριο στέκει πάντα εκεί: όμορφο, φινετσάτο, ευθυτενές κι αγέρωχο στο πέρασμα των χρόνων και της βαρβαρότητας των καιρών που διανύουμε.

Το μπαλκόνι του 4^ου ορόφου, αυτό που βλέπει όλη την πλατεία Συντάγματος, ήταν πάντα το αγαπημένο μου! Έβγαινα 5 λεπτά έξω, χάζευα την κίνηση στους δρόμους, στα ζαχαροπλαστεία της πλατείας, τα ξενοδοχεία, τη Βουλή και τη σημαία που κυματίζει στο κέντρο της οροφής της κι έμπαινα ξανά μέσα. Είχα αφουγκραστεί την καρδιά της πόλης μου που χτυπούσε ζωηρά κι ο παλμός της έδινε το ρυθμό στο δικό μου βηματισμό και την διάθεση να συνεχίσω την ημέρα μου.

Οι βραδυνές έξοδοι εκείνης της εποχής είχαν συχνά σαν τόπο συνάντησης την είσοδο του μεγάρου Μεταξά. Όπου κι αν πήγαινε η παρέα είτε κατάληγε στην Πλάκα, είτε στα Εξάρχεια, είτε στο Λυκαβητό, το σημείο εκκίνησης ήταν σχεδόν πάντα αυτή η γωνία της πλατείας: Φιλελλήνων και Όθωνος.

Το φανάρι άναψε και διέσχισα τον δρόμο μαζί με τους τουρίστες. Φτάνοντας απέναντι είδα τα πρώτα σημάδια-απομεινάρια του τηλεοπτικού υπερθεάματος  των περασμένων ημερών: το καμμένο, ετοιμόρροπο περίπτερο στην Όθωνος και τα σπασμένα μάρμαρα των πιδάκων κάποιου φιλόδοξου δήμαρχου της Αθήνας – ας με συγχωρήσει που δεν θυμάμαι ποιος ενεπνεύσθη και κατασκεύασε τους «καταρράκτες» της πλατείας…

Κατέβηκα τα σκαλιά και αντικρύζοντας το θέαμα του ελεύθερου κάμπινγκ των «αγανακτισμένων», αισθάνθηκα μια γροθιά στο στομάχι: η «δική μου» πλατεία δεν ήταν πια εκεί. Ήμουν κάπου αλλού, όχι στην πλατεία Συντάγματος. Έμεινα εμβρόντητη! Σήκωσα τα μάτια μου και κοίταξα επάνω δεξιά. Ίσα που φαινόταν η κορυφογραμμή του κτιρίου της Βουλής με τη σημαία που κυμάτιζε πίσω από τα τεράστια πανώ και τις σκηνές στο επάνω μέρος της πλατείας. «Ευτυχώς η σημαία είναι ακόμη εκεί» σκέφτηκα και ξαφνιάστηκα από το απροσδόκητο κύμα εθνικοπατριωτισμού που με κατέκλυσε και που γρήγορα παρεχώρησε τη θέση του στη θλίψη που ήρθε για να μείνει…

Ξαναβρήκα το βήμα μου και άρχισα να κατευθύνομαι γρήγορα προς το μετρό. Κοντοστάθηκα πάλι: ανάμεσα στις σκηνές, δεμένη σε δυό δέντρα μια αιώρα κι επάνω της ένας «αγανακτισμένος» απολάμβανε το δροσερό αεράκι ανάμεσα στις φυλλωσιές των οπωροφόρων της πλατείας! Κατέβηκα κουτρουβαλώντας σχεδόν τα σκαλιά του μετρό, ακύρωσα γρήγορα το εισιτήριό μου και μπήκα ασθμαίνοντας στο τραίνο…

Έφτασα στο σπίτι μου με έναν κόμπο στο λαιμό. Σαν να συνειδητοποίησα ξαφνικά το χάλι στο οποίο έχει περιέλθει η πόλη μου, η χώρα μου, οι συνάνθρωποί μου, εγώ η ίδια. Στα βραδυνά δελτία ειδήσεων, ο βομβαρδισμός για τα νέα μέτρα του Μεσοπρόθεσμου, οι κορώνες δημοσιογράφων και πολιτικών στις καθημερινές κοκκορομαχίες τους, το «πρόγραμμα» κινητοποιήσεων συνδικαλιστών και «αγανακτισμένων».  

Κατάλαβα ξαφνικά γιατί δεν μπορώ να αγανακτίσω με όλα αυτά: έχουν χάσει πια οι λέξεις την έννοιά τους! Τι κοινό έχω εγώ με αυτούς που έβλεπα στην τηλεόραση; Τι κοινό έχω εγώ με τον αιωρούμενο «αγανακτισμένο» που είδα στην πλατεία Συντάγματος σήμερα το μεσημέρι; Τι κοινό έχει αυτό που είδα σήμερα με τη «δική μου» πλατεία Συντάγματος;

Δεν ξέρω αν θα βρω απάντηση στα ερωτήματά μου. Ξέρω όμως πως θα αργήσω πολύ να ξανακατέβω στο Σύνταγμα…. Επίσης άρχισα να καταλαβαίνω γιατί κάποιοι γνωστοί μου συζητάνε προτάσεις για δουλειά στο εξωτερικό. Ήρθε ξανά στο μυαλό μου και η επίμονη προτροπή της Κατερίνας όταν κάναμε τις βραδυνές βόλτες στο Brighton τον περασμένο Απρίλη «γιατί δεν ψάχνεις να βρεις κάτι εδώ; Έλα στο Λονδίνο!» Και σκέφτομαι… Λες;;;;      

Στον Παύλο….

«Καλά, εσύ έφυγες νωρίς!»

Παραφράζω λίγο τον τίτλο του γνωστού βιβλίου του Χρόνη Μίσσιου για να ταιριάξει στην περίπτωση τη δική σου, φιλαράκι….

Αν ζούσες, θα γιόρταζες χτες την ονομαστική σου εορτή. Θα γιόρταζες;;; Δεν θα το μάθω ποτέ. Εγώ όμως σε σκέφτομαι συνέχεια και όχι μόνο λόγω της γιορτής σου.

Δεν ξέρω αν εκεί που είσαι φτάνουν δελτία ειδήσεων, εικόνες από δορυφόρους και άλλα τέτοια «θαυμαστά». Νομίζω όμως πως θα τα έμαθες τα νέα: λαμπόγυαλο το κάνανε πάλι το κέντρο της Αθήνας… Πλατεία Συντάγματος και γύρω δρόμοι έγιναν πεδίο μάχης… Στο Κοινοβούλιο, ο γιός του Αντρέα – ναι, Παμπλίτο, ο γιος του Αντρέα! – και τα τσιράκια του «τρομοκρατούσαν» τους βουλευτές τους στην προσπάθειά τους να περάσουν έναν ακόμη σφαγιαστικό για το λαό νόμο: το περίφημο ευρωπαϊκό «μεσοπρόθεσμο». Για να πάρουμε ένα ακόμη δάνειο από τους «κουτόφραγκους» και τους Γερμανούς!...

Από έξω τα ΜΑΤ οργίαζαν! Δεν νομίζω ότι έπεσαν ποτέ τόσα πολλά δακρυγόνα σε τόσο λίγες ώρες…. Κόλαση η πλατεία Συντάγματος! Το «παρακράτος» που ακούγαμε στα νιάτα μας, σε πλήρη τηλεοπτική δράση! Απίστευτες σκηνές….

«Έφυγε» το μυαλό μου…. Πήγε 30 χρόνια πίσω. Σε εκείνο το βράδυ των εκλογών του ’81 που μας παρέσυρες με τον ενθουσιασμό σου να «πάμε στο Σύνταγμα, ρε!» να γιορτάσουμε τη νίκη του Αντρέα, τη νίκη της αλλαγής, τη νίκη του λαού! Εκεί, στα ίδια σημεία που περπατούσαμε, γελούσαμε, τραγουδούσαμε εκείνο το βράδυ, Παύλε, τα υπουργάκια του πρωτότοκου του Αντρέα – ναι, δεν το πρόφτασες…. Πρωθυπουργό τον κάνανε!... –  του εγγονού του Γέρου, με δικές του εντολές, μεκελλέψανε τα πάντα! Σπάσανε μάρμαρα, τζαμαρίες, κεφάλια… Κάψανε κτίρια, στάσεις λεωφορείων, τέντες, αυτοκίνητα… Ότι μπορέσανε κάνανε τα παιδιά!

Έβλεπα τις εικόνες στην τηλεόραση – εικονική πραγματικότητα;… αλήθεια;… δύσκολο να συνειδητοποιήσει κανείς αμέσως – και δεν το χωρούσε το μυαλό μου! Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ψήφιζε στη Βουλή νόμο-καρμανιόλα για το λαό και ταυτόχρονα τσάκιζε όσους απ΄έξω διαμαρτύρονταν… Ναι, Παμπλίτο, το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα που τόσο αγάπησες και πίστεψες… Θυμάμαι τις πλάκες που σου κάναμε για την αδυναμία που του είχες αλλά δεν μπορώ πια να γελάσω! Ούτε όμως να κλάψω… Δεν φαίνεται να υπάρχει πλέον κανένα νόημα όταν είναι κανείς στο βαρέλι κι ελπίζει να πιάσει κάποια στιγμή πάτο….

Απλά αναρωτιέμαι… Πως φτάσαμε ως εδώ; Δεν θυμάμαι να οραματιζόμαστε «μνημόνια» και «μακροπρόθεσμο» στα νιάτα μας. Ούτε όταν ονειροπολούσαμε, ούτε όταν «μπήκαμε στην παραγωγή» με φιλοδοξία να αλλάξουμε τον κόσμο, ούτε όταν τσακωνόμασταν για τις – αστείες, όπως τις βλέπω τώρα… - πολιτικές μας διαφορές.  Κι όμως, στη δική μας γενιά ανήκουν οι περισσότεροι από τους αλήτες που είναι υπουργοί αυτή τη στιγμή, Παύλε! Στη δική μας γενιά, οι αλήτες! Μετονόμασαν δε και το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως σε Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη για να δέρνουν «προστατευτικά» τον κόσμο οι μπάτσοι τους… Τόσο αλήτες!

Θα παραφράσω κάτι ακόμα, Παύλε. Τα λόγια του Κύπριου Προέδρου Τάσου Παπαδόπουλου όταν είπε «όχι» στο σχέδιο Ανάν: «Μου παρέδωσαν κράτος, δεν θα παραδώσω κοινότητα». Πάντα συγκινούμαι όταν θυμάμαι αυτά τα λόγια… Και τώρα συγκινούμαι που θα τα παραφράσω λέγοντάς σου: «οι γονείς μας αγωνίστηκαν και μας παρέδωσαν ένα κράτος αλλά εμείς θα δώσουμε στα παιδιά μας ένα προτεκτοράτο»… Δεν είναι θλιβερό;

Ίσως ήσουν τυχερός που έφυγες νωρίς, Παύλε…