Κατεβασμένα βρακιά

Προχτές το πρωί συνόδευσα μια φίλη μου στο ΙΚΑ να κάνει κάποιες εξετάσεις. Όσο αυτή στεκόταν στην μικρή ουρά περιμένοντας να την καλέσουν, εγώ καθόμουν σε ένα από τα καθίσματα που υπήρχαν στην άλλη πλευρά του διαδρόμου και παρατηρούσα τον κόσμο που πηγαινοερχόταν.


Την προσοχή μου τράβηξε μια νεαρή κοπέλα περίπου 18-20 ετών που στεκόταν στην ουρά μπροστά από τη φίλη μου. Συνοδευόταν από μία κυρία που πιθανόν ήταν η μητέρα της – ταίριαζε η ηλικία και το παρουσιαστικό. Το κορίτσι ήταν ψιλόλιγνο, καλλίγραμμο, λίγο χλωμό, με καστανά μακριά μαλλιά κρεπαρισμένα σε στυλ Emo χωρίς το αντίστοιχο μακιγιάζ. Φορούσε ένα σωληνωτό, εφαρμοστό τζην παντελόνι, ένα λευκό μπλουζάκι χωρίς μανίκια που δεν άφηνε αμφιβολία για τις κακές σχέσεις που είχε με το παντελόνι - εξ ού και η απόσταση μεταξύ τους - και ίσια πέδιλα.

Αυτό που τράβηξε το βλέμμα μου, με έκανε να την παρατηρώ και εξανάγκασε τη σκέψη μου σε πυρετώδη εργασία, ήταν το παντελόνι: πολύ στενό και εφαρμοστό – όπως προανέφερα – υπερβολικά χαμηλόμεσο με ξεκουμπωμένο το κουμπί που ασφαλίζει το φερμουάρ και τη ζώνη επιμελώς διπλωμένη προς τα έξω ώστε ο καβάλος να μοιάζει σχεδόν ανύπαρκτος. Περιέφερα το βλέμμα μου στους ανθρώπους που στέκονταν ή κάθονταν εκεί γύρω και βεβαιώθηκα πως σχεδόν όλων τα βλέμματα – όλων των ανδρών, σίγουρα – είχαν καρφωθεί σε αυτό το ψιλόλιγνο καβάλο! Αυτό ήταν: υποτροπίασα…

Δεν έχω δικά μου παιδιά και ειλικρινά δεν ξέρω τι θα έκανα αν ήμουν η μάνα του ψιλόλιγνου κοριτσιού που θα μου ζητούσε ή θα απαιτούσε να αγοράσει αυτό το παντελόνι. Ποτέ όμως δεν χάνω ευκαιρία να συζητήσω με κορίτσια φίλων μου ή μαθήτριές μου αυτή τη κακόγουστη τάση της μόδας που κρατάει, εδώ και μια δεκαετία περίπου, τα παντελόνια – αντρικά και γυναικεία – τουλάχιστον 15 πόντους κάτω από τη μέση του ανθρώπινου σώματος. Δεν θυμάμαι ποιος σχεδιαστής μόδας (αποκλείεται να ήταν γυναίκα σχεδιάστρια αυτή που «αλλοίωσε» έτσι το γυναικείο σώμα…) επινόησε αυτά τα κακόγουστα χαμηλοκάβαλα παντελόνια - και τις χαμηλόμεσες φούστες, βεβαίως-βεβαίως! Με εντυπωσιάζει όμως το γεγονός ότι αυτή η τάση της μόδας «κρατάει» γερά τόσα χρόνια…

Ο τρόπος που ντυνόμαστε είναι καθρέφτης του τρόπου που σκεφτόμαστε και φερόμαστε και αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του τη ψυχολογία του έφηβου κατά την αναζήτηση της ταυτότητας και των εκφραστικών μέσων του, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει γιατί υιοθετεί εύκολα οτιδήποτε προκλητικό. Ο κατεβασμένος καβάλος σε συνδυασμό με τα μπλουζάκια που αφήνουν ακάλυπτα «τα πάκια» στην προσπάθεια της δημιουργίας μιας «σέξυ» εμφάνισης θεωρούνται η επιτομή της ενδυματολογικής πρόκλησης. Η καλαισθησία είναι σίγουρα η χαμένη σε αυτή την άνιση μάχη αλλά υποθέτω ότι αυτό είναι κατανοητό μόνον από ανθρώπους της δικής μου ηλικίας και φοβάμαι ότι οι νέοι άνθρωποι θεωρούν πλέον τον χαμηλό καβάλο εκ των ουκ άνευ ενδυματολογικά.

Λίγο πριν κλείσει η σχολική χρονιά είδα έναν από τους 15χρονους μαθητές μου να έρχεται στο φροντιστήριο με κατεβασμένο το παντελόνι για να φαίνεται το μποξεράκι που φορούσε από μέσα. Συμπτωματικά εκείνες τις μέρες είδα στην τηλεόραση σχετικό ρεπορτάζ για αυτή την συγκεκριμένη νέα τάση και η ρεπόρτερ ρωτούσε νεαρούς και νεαρές κάπου στην Ερμού να της πουν τη γνώμη. Όταν είδα το παιδί να έρχεται σχεδόν ξεβράκωτο, αλλά «καμαρωτό» γιατί ήταν μέσα στη μόδα, με έπιασε μια θλίψη… Κι εγώ στα δεκαπέντε μου φόρεσα μίνι φούστα, «κοθόρνους» (που ήσαν και τότε στη μόδα), βαφόμουν κρυφά με κίνδυνο αποβολής από το σχολείο – η Χούντα δεν αστειευόταν! - αλλά με κίνδυνο να ακουστώ σαν τη μαμά μου λέω συχνά στα κορίτσια: «Εμείς στην ηλικία σας ντυνόμασταν όταν ήταν να βγούμε δεν… γδυνόμασταν!» Και στα αγόρια: «Στη ηλικία σας οι συμμαθητές μας το θεωρούσαν υποτιμητικό να ξεβρακωθούν».

Ξέρω πως δεν φταίνε τα παιδιά γι’ αυτό το χάλι. Γιατί για χάλι πρόκειται και για κατάντια – ενδυματολογική τουλάχιστον. Το ξεβράκωμα όσο μόδα και να γίνει δεν παύει νάναι ξεβράκωμα με ότι αυτό συνεπάγεται σε πρακτικό ή θεωρητικό αλλά και ιδεολογικό ακόμη επίπεδο! Ίσως δίνω περισσότερη σημασία από ότι πρέπει σε μια μόδα και οι μόδες περνάνε. Ίσως. Τα κατεβασμένα βρακιά όμως κρατάνε καιρό και αυτό με ανησυχεί πολύ, πάρα πολύ! Και αν τα συνηθίσεις είναι επικίνδυνο… Δεν είναι;