Ο λαός μας λέει «αμαρτία εξομολογημένη, η μισή συγχωρεμένη». Δεν ξέρω αν αυτό που θα κάνω την Κυριακή 7 Νοεμβρίου μπορεί να χαρακτηριστεί ως αμαρτία, ούτε αν θα συγχωρεθεί κατά το… ήμισυ αλλά σκοπεύω να το εξομολογηθώ! Ας πάρω λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά….
Πριν από πολλά χρόνια μια Κυριακή ήμουν πολύ χαρούμενη και ταυτόχρονα αγχωμένη: θα ψήφιζα για πρώτη φορά στη ζωή μου! Αισθανόμουν πολύ σπουδαία που είχα πλέον σαν ενήλικας το δικαίωμα να εκλέξω τους ανθρώπους που θα με αντιπροσώπευαν στη Βουλή. Είχα όμως και ένα φοβερό άγχος μήπως κάνω κάτι λάθος και… ακυρωθεί η ψήφος μου! Οι γονείς μου - που εδώ και χρόνια πλέον ζουν σε αγγελικές κοινωνίες και δεν έχουν πια τέτοιες γήινες ενασχολήσεις – γελούσαν με την ανησυχία μου αυτή και με πείραζαν. Πήγα, ψήφισα και γύρισα στο σπίτι χαρούμενη και ήσυχη ότι έκανα το καθήκον μου κατά τον καλλίτερο δυνατό τρόπο!
Από εκείνη την Κυριακή όμως μου έμεινε ένα «κουσούρι»: να έχω πάντα το άγχος αν θα ψηφίσω «σωστά» και δεν θα ακυρωθεί η ψήφος μου! Ζόρι κι αυτό… Τώρα χαμογελώ σε αυτή την ανάμνηση γιατί κατανοώ πως όταν είσαι νέος έχεις άλλα μέτρα και άλλα σταθμά και ζυγίζεις διαφορετικά τα πάντα. Η θεωρία της «στερνής γνώσης» μου είναι απόλυτα κατανοητή πλέον!
Με τα χρόνια λοιπόν, το προαναφερθέν «κουσούρι» αμβλύνθηκε αλλά η έννοια του ποιόν υποψήφιο να διαλέξω υπήρχε πάντα. Κι αυτό το αντιμετώπισα αργότερα ψηφίζοντας πάντα γυναίκες του ψηφοδελτίου. Ήμουν τόσο σίγουρη κι ενθουσιασμένη που θα πήγαιναν γυναίκες στη Βουλή! Καλά… Κι αυτή η χαρά πήρε ( και θα πάρει ) χρόνια να μεταμορφωθεί σε ικανοποίηση γιατί ο αριθμός των γυναικών στη Βουλή είναι τρομερά δυσανάλογος και καθόλου αντιπροσωπευτικός του εκλογικού δυναμικού της κοινωνίας μας. Αυτό όμως παρεκκλίνει λίγο ως θέμα της παρούσης…
Ανέκαθεν ψήφιζα Αριστερά. Όχι ΚΚΕ, σπεύδω να διευκρινίσω, κι αυτό γιατί ενώ πάντα είχα και έχω φίλους στο κόμμα αυτό, οι εκπεφρασμένες απόψεις τους και οι πρακτικές τους μου έδιναν μονίμως την εντύπωση πως «βρίσκονται αλλού» η δε επιχειρηματολογία τους και η γλώσσα τους όταν δεν με εκνευρίζει με κάνει και πλήττω! Χώρια που με τα χρόνια έχουν ένα ακόμη λόγο να με εκνευρίζουν: πήραν στους κόλπους τους τη Λιάνα Κανέλλη, ένα άτομο που συμπαθώ πάρα πολύ και εκτιμώ για τον τρόπο που εκφράζει τις απόψεις της – όταν «ξεφεύγει» από τα κομματικά πλαίσια εννοείται. Βέβαια όταν κατέβηκε στις εκλογές με το ΚΚΕ με ξάφνιασε, με απογοήτευσε, με θύμωσε, αλλά όπως δεχόμαστε τους φίλους μας με τα ελαττώματά τους, έτσι δεχόμαστε και τους ανθρώπους που εκτιμούμε.
Ψήφιζα λοιπόν Αριστερά, αυτό το κομμάτι της που «μεταλλάχθηκε» αρκετές φορές μέχρι να γίνει ΣΥΡΙΖΑ και να μοιάζει με ένα χταπόδι που κοντεύει να πνιγεί από τα μπερδεμένα πλοκάμια-συνιστώσες του, αφού ούτε ο νεώτερος Αλέξανδρος του δεν φαίνεται ικανός να κόψει τον… Γόρδιο δεσμό! Δεν είναι όμως το θέμα μου η Αριστερά. Εξάλλου σε ένα άρθρο της στο τεύχος 30 του περιοδικού ΓΥΝΑΙΚΑ με τίτλο «Για μια καινούργια αριστερά (και τα εμπόδια)» η Σώτη Τριανταφύλλου εκφράζει με άριστο τρόπο σκέψεις τις οποίες προσυπογράφω!
Στις εκλογές του περασμένου Οκτωβρίου ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ και χάρηκα πάρα πολύ που μπήκε ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή! Ήθελα να εκλεγεί ένας νέος άνθρωπος γιατί η δική μου γενιά, η γενιά του Πολυτεχνείου, η κυβερνώσα γενιά με έχει απογοητεύσει βαθύτατα! Εξ άλλου το μέλλον ανήκει στους νέους ανθρώπους κι έχουν δικαίωμα να το διαχειριστούν κατά την κρίση τους. Η δική μου γενιά εξαργύρωσε το μέλλον της με μαιζονέτες και τζίπ κι επαναπαύθηκε στην άνεση και στην ασφάλεια του διπλού πατώματος και του διπλού διαφορικού!...
Η χαρά μου για την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα δεν κράτησε πολύ – ούτε καν 30 μέρες όπως όλα τα θαύματα που σέβονται τον εαυτό τους! Οι λόγοι γνωστοί σε όσους παρακολουθούν έστω και λίγο τα πολιτικά δρώμενα στη χώρα μας. Και μετά ήρθε το ΔΝΤ, το Μνημόνιο και όλα τα συναφή που μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας με το ύφος «ήρθα και θα μείνω». Με τη βοήθεια της κυβέρνησης που αρέσκεται στο να αυτοαποκαλείται «σοσιαλιστική». Καλά…. Κι εγώ είμαι χορεύτρια!
Αλλά η υπόθεση δεν σηκώνει αστεία! Εκείνη την Κυριακή που ο Παπανδρέου με απρόσμενη ευφράδεια ανακοίνωσε όλα τα μέτρα, που από την επομένη κιόλας μέρα βύθισαν πολλούς συνανθρώπους και συμπολίτες μας σε απόγνωση, έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου.
Δεν έχω παιδιά γι’ αυτό την επομένη όταν πήγα στο πρώτο μου μάθημα της ημέρας, ζήτησα συγγνώμη από τον έκπληκτο μαθητή μου. Του εξήγησα πως αισθανόμουν «υπεύθυνη» γι’ αυτή την κατάντια και για την αβεβαιότητα του μέλλοντός του. Χαμογέλασε, μου είπε πως δεν πρέπει να το παίρνω και τόσο βαριά και ότι θα φτιάξουν τα πράγματα. Χαμογέλασα κι εγώ παρασυρμένη από την αισιοδοξία του αν και καθόλου σίγουρη. Ελπίζω όταν τελειώσει το μεταπτυχιακό που κάνει τώρα στην Αγγλία να γυρίσει πίσω και να μην είναι ένας από τους νέους Έλληνες μετανάστες που δημιουργεί αργά αλλά σταθερά η κατωτέρα των προσδοκιών της γενιά μου όλων των κομματικο-πολιτικών αποχρώσεων… Γιατί είναι – είμαστε- όλοι συνυπεύθυνοι!
Κι έρχομαι στο δια ταύτα: τις τελευταίες μέρες πληθαίνουν οι «φωνούλες» των υποψηφίων των αυτοδιοικητικών εκλογών. Ναι μεν δεν θέλουμε τον Καλλικράτη αλλά ψηφίστε μας να τον…. αντιμετωπίσουμε. Γνωστό πλέον το παραμύθι, και ο… δράκος φαφούτης! Ο Πρωθυπουργός «ψελλίζει» απειλές για κοινοβουλευτικές εκλογές αν η πολιτική του αποδοκιμαστεί και οι «αδέκαστοι κριτές» των πάντων, οι δημοσιογράφοι, μας έχουν ζαλίσει με αναλύσεις και σενάρια κάθε είδους.
Εγώ όμως αυτή τη φορά είμαι ήρεμη. Δεν έχω το άγχος αν θα κάνω το καθήκον μου σωστά γιατί απλούστατα έχω πάρει την απόφασή μου: ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΛΕΞΩ ΚΑΝΕΝΑΝ! Δεν θα ξαναψηφίσω! Κάνω χρήση της ελεύθερης βούλησής μου και παραχωρώ το Ιερόν μου Δικαίωμα του Εκλέγειν στους νέους!
Για χρόνια άκουγα την κριτική της «χαμένης ψήφου» επειδή δεν ψήφιζα ούτε τους Πράσινους, ούτε τους Βένετους! Ε, λοιπόν από εδώ και στο εξής την ψήφο μου τη «χαρίζω» στα νέα παιδιά και αυτούς προτρέπω να αφήσουν για λίγο τις καφετέριες, το Facebook, το MSN ή οτιδήποτε άλλο κάνουν τα πρωινά ή μεσημέρια της Κυριακής και να πάνε να ψηφίσουν! Α! Και να στείλουν τους γονείς τους να πάνε μια βόλτα με το τζιπ για να δουν ….αν έρχονται!
