Τον Σωκράτη Γκιόλια δεν τον γνώριζα πριν δολοφονηθεί εν ψυχρώ με αυτό τον "μαφιόζικο" τρόπο - όπως λένε αυτοί που γνωρίζουν τη Μαφία και τους τρόπους της - και γίνει πρώτο θέμα σε όλα τα μέσα. Άκουσα εγκώμια για την ακεραιότητά του, την εργατικότητά του, το χαρακτήρα του και πολλά άλλα που είμαι σίγουρη ο ίδιος δεν άκουσε ποτέ όσο ζούσε. Έτσι γίνεται συνήθως... Ο νεκρός δεδικαίωται!
Με προβλημάτισε όμως η εκτέλεσή του και αναρωτήθηκα γιατί κάποιοι να θελήσουν αυτό τον άνθρωπο νεκρό και ο αριθμός των σφαιρών που δέχτηκε επισφραγίζουν το γεγονός ότι τον ήθελαν σίγουρα νεκρό! Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή υπάρξουν απαντήσεις στα ερωτήματα που γέννησε η δολοφονία του και δεν ξέρω πόση σημασία θα έχει αυτό τελικά. Δεν θα αλλάξει το γεγονός ότι το ένα παιδάκι του δεν θα μεγαλώσει μαζί του και το άλλο δεν θα τον γνωρίσει ποτέ ακόμη κι αν βρεθούν οι δολοφόνοι και τιμωρηθούν παραδειγματικά - οτιδήποτε και αν σημαίνει αυτό.
Εγώ κράτησα το γεγονός ότι ήταν δημοσιογράφος και ότι έκανε κάποιες έρευνες, είχε κάποια στοιχεία και ίσως κάποιους να ενόχλησε. Αυτό με έκανε να συλλογιστώ λίγο πάνω στο θέμα Δημοσιογραφία και Δημοσιογράφοι. Δεν γνωρίζω ποιούς και γιατί μπορεί να ενόχλησε ο Σωκράτης Γκιόλιας μέχρι του σημείου να τον δολοφονήσουν αλλά γνωρίζω πολύ καλά πόσο με έχουν ενοχλήσει εμένα προσωπικά κάποιοι δημοσιογράφοι με τις απόψεις τους! Δεν διανοήθηκα φυσικά ποτέ να σκοτώσω κανένα! Η πραγματικά ευνομούμενη Δημοκρατία έχει θέση για όλους και ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφράζει τις απόψεις του. Αλλά τους "καταργώ" αλλάζοντας ραδιοφωνικό σταθμό, τηλεοπτικό κανάλι ή εφημερίδα. Τόσο απλά!
Δεν μπορώ όμως να μην συλλογιστώ το μέγεθος της αλαζονείας κάποιων δημοσιογράφων που τον τελευταίο καιρό ακολουθώντας το γενικότερο ρεύμα ασυδοσίας και χαλαρότητας του δημοσίου βίου παίρνουν ένα μικρόφωνο και συμπεριφέρονται σαν "φωτεινοί παντογνώστες" και αδέκαστοι κριτές των πάντων!
Χτες το πρωί αγανακτισμένη από τις ανοησίες ενός κυρίου που σχολίαζε και κατακεραύνωνε την κυβέρνηση, του έστειλα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα επισημαίνοντάς του ότι βασική δουλειά του Δημοσιογράφου είναι να ενημερώνει και όχι να είναι ενάντια στην εξουσία όπως διαλαλούσε με στόμφο! Διάβασε το μισό μήνυμά μου, γέλασε κοροιδευτικά πως του αρέσει να..."ξυπνάει κομματικά ένστικτα" θεωρώντας προφανώς ότι είμαι...φιλοκυβερνητική και άρχισε να μου διαβάζει τον κώδικα δεοντολογίας του Δημοσιογράφου προτείνοντάς μου με αρκετή δόση ειρωνείας να τον διαβάσω για να ενημερωθώ! Τον ευχαρίστησα για την παραίνεση, του υποσχέθηκα πως θα το κάνω και φυσικά άλλαξα σταθμό διότι ο εν λόγω κύριος συνέχιζε να διατυμπανίζει πως το Δημοσιογραφικό λειτούργημα επιτάσσει την εναντίωση στην εξουσία!
Όταν έχω λίγο χρόνο θα διαβάσω αυτό τον κώδικα δεοντολογίας! Αναρωτιέμαι όμως: ακόμη και αν το κάνω θα απαλλαγώ άπό τον κάθε τυχόντα ο οποίος με το που παίρνει στα χέρια του ένα μικρόφωνο νομίζει πως είναι η εξουσία αυτοπροσώπως; Δημοσιογράφοι αποκαλούνται και τα συμπαθέστατα ξανθά κορίτσια της πρωινής αλλά και μεσημεριανής τηλεοπτικής Δημοσιογραφίας (;;;) που ασχολούνται με εξίσου αδέκαστο τρόπο με τα οικογενειακά "λερωμένα κι άπλυτα" της εκάστοτε τηλεπερσόνας! Είναι όμως; Είναι αυτό Δημοσιογραφία;
Πώς μέσα σε ένα "άρρωστο" πολιτικοκοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον, μπορεί το δημοσιογραφικό λειτούργημα να αποφύγει την "ίωση";
ΑπάντησηΔιαγραφήΡητορικό το ερώτημα.
Προφανής η απάντηση.
Δεν την αποφεύγει. Καί χρησιμοποιώντας το μέσο-τα media επί το ελληνικότερον- μολύνει όλους τους αποδέκτες αυτών, μέχρι.....λοβοτομής.
Δέν ξέρω τι ακριβώς έγινε με τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο και κατά πόσο θα μπουρούσε μέσα από τις δράσεις του σαν διευντής ραδιαοφωνικού σταθμού ή blogger να διεγείρει τα δολοφονικά ένστικτα κάποιας "σέχτας" ή του πληρωμένου εγκλήματος.
Έχοντας τη πεποίθηση , πώς σε περίδο "δημοκρατίας" και " ειρήνης" τους ανθρώπουςμε τους οποίους διαφωνούμε δεν τους σκοτώνουμε,είχε σαν φυσικό πρόσωπο το δικαίωμα να ζήσει. Πρώτα για αυτόν τον ίδιο και μετά για όλους τους άλλους της στενής και ευρύτερης οικογένειας του.
Πρέπει όμως να επισημάνω κάτι, που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση.
Ο στενός, νύν και πρώην, επαγγελματικός του περίγυρος απάρτίζεται από πρόσωπα που όλα τους έχουν απασχολήσει την ελληνική κοινωνία φορτίζοντας την αρνητικά.
ΤΥΧΑΊΟ;
Μπορεί και ναι αλλά μπορεί και όχι.
Κλείνω με δύο παρατηρήσεις για να αποφύγω κάποιους που ενδεχομένως με κατηγορήσουν για ισοπεδωτική λογική στις αξιολογικές μου κρίσεις.
1.Δεν είναι όλοι ενδεχομένως οι πολιτικοί το ίδιο. Όμως και αυτοί οι ελάχιστοι είναι τόσο υποταγμένοι και δουλικοί στη κομματική πειθαρχία, που γίνονται "αορατοι".
2.Ακούω συχνά : <>
Το θεωρώ αύτο, τόσο ισοπεδωτικό και αθωωτικό για αυτούς που χρόνια ξέρουμε και τους αποκαλούμε "λαμόγια", που το απορρίπτω εντελώς.
Συντελεί στην κοινωνική αδικία, αυτή η αντίληψη.
Μήπως Άνσα μου είναι καιρός να κατέβεις από το ροζ συννεφάκι σου; Πότε θα συνειδητοποιήσεις οτι δεν υπάρχουν πια δημοσιογράφοι παρά μόνο τα φερέφωνα των αφεντικών τους, καναλαρχών, ιδιοκτητών εφημερίδων, πολιτικών κι όποιων τέλος πάντων τους τα ακουμπάνε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μήπως βγάζεις συμπέρασμα από τα λεγόμενά τους; Μήπως καταλαβαίνεις τί στην οργή γίνεται γύρω σου; Ποιός έχει δίκιο, ποιόν να πιστέψεις σε ποιόν να ρίξεις γρήγορες φάπες;
Όταν δε πέσεις σε "παράθυρο" όπου επικρατεί ένα κάτι σαν βουρβουζάς κι όπου ο ένας προσπαθεί να καλύψει τη φωνή του άλλου, τότε το μάτι σου αγριεύει... Αναγκάζεσαι να τους ακούς όλους, να προσθέτεις, να διαιρείς, να βγάζεις τετραγωνική ρίζα...Κι επειδή η κουρούπα μου πάντα είχε μιά σχέση μίσους με τα μαθηματικά κι επειδή δεν είμαι βιτσιόζα...κλείνω την τηλεόραση!!!
Εγώ, Χριστίνα μου, παρακολουθώ επιλεκτικά το δελτίο ειδήσεων συγκεκριμένου καναλιού για να δω τι προωθούν κι όχι για να ενημερωθώ, φυσικά!Βέβαια δεν αντέχω το παραθυροξεκατίνιασμα κι εκεί το κλείνω. Εκτός αν "παίζει" Λιάνα Κανέλλη που δεν την χάνω με τίποτα! Με θλίβει που είναι βουλευτίνα του ΚΚΕ αλλά...κανείς δεν είναι τέλειος!!...
ΑπάντησηΔιαγραφή