Τέλος Φεβρουαρίου και από τα Χριστούγεννα έχω κατέβει στο κέντρο της Αθήνας με ηλεκτρικό και μετρό τρεις φορές. Τρεις Κυριακές. Καθημερινή περνάω μόνο με το αυτοκίνητο πηγαίνοντας ή επιστρέφοντας από τα μαθήματά μου.
Τελειώνουν αύριο κι οι εκπτώσεις αλλά φέτος ούτε μια φορά δεν πήγα στην Ερμού έστω και για «βιτρίνισμα» όπως λέγαμε παλιά με τις φίλες μου. Όχι επειδή δεν έχω λεφτά να ψωνίσω. Αλλοίμονο. Κρίση-ξεκρίση (Που να κριθούν ανάξιοι στην πρώτη ευκαιρία!.... Λέω, τώρα!...) ένα 20ευρο σε κάτι θα το χαλάλιζα έτσι για να τονώσω λίγο τη καταρρακωμένη μου διάθεση και την ψυχολογία μου. Όμως δεν το τόλμησα. Αιτία; Οι συνάνθρωποί μας εργαζόμενοι που επιμένουν να μας ταλαιπωρούν μαζικά μήνες τώρα!
Απεργίες 24ωρες, 48ωρες, στάσεις εργασίας τις πρωινές, μεσημεριανές, βραδινές βάρδιες – έχω χάσει πλέον τη σειρά και το μέτρημα! Ευτυχώς υπάρχει το αυτοκινητάκι μου και πάω στη δουλειά μου χωρίς μεγάλη ταλαιπωρία. Γιατί ταλαιπωρία υπάρχει. Άλλο όμως να είσαι μποτιλιαρισμένος στο δικό σου μεταφορικό μέσο, να ακούς μουσική και να αγχώνεσαι σε ιδιωτικό χώρο και άλλο να είσαι στριμωγμένος σε μποτιλιαρισμένο ταξί με άλλους 2-3 ταλαίπωρος συνανθρώπους σου και να βλέπεις το ταξίμετρο να δουλεύει «τρελλά»!
Σίγουρα δεν πρωτοτυπώ αν αναρωτηθώ που θα πάει αυτή η κατάσταση. Όσο περνάει ο καιρός όμως και οι εργαζόμενοι στα Μαζικά Μέσα Μεταφοράς κλιμακώνουν απεργίες και στάσεις εργασίας τείνω να πιστέψω τα ακόλουθα:
• «Είναι πολλά τα λεφτά (που χάνονται) Άρη!»
• Μάλλον πληρώνονται οι απεργοί όπως ακούγεται από πολλές πλευρές.
• Παίζεται «χοντρό» παιχνίδι με τους συνδικαλιστές και την κυβέρνηση
Φυσικά όλα θα ξεδιαλύνουν κάποια στιγμή αλλά μέχρι τότε πολλοί άλλοι εργαζόμενοι θα έχουν εξαντλήσει τα όρια της υπομονής τους. ‘Ισως όμως αυτό να είναι και το ζητούμενο από τους κυβερνώντες: να στρέψουν τη μια κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη για να συνεχίζουν το δικό τους φαγοπότι ανενόχλητοι. Γιατί δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας που να πιστεύει πως η κρίση έχει «χτυπήσει» κυβερνώντες, αντιπολιτευόμενους και τους διάφορους παρατρεχάμενούς τους! Ούτε καν τους συνδικαλιστές – αλλά γι’ αυτούς θα γράψω εν ευθέτω χρόνω…
Τελειώνουν αύριο κι οι εκπτώσεις αλλά φέτος ούτε μια φορά δεν πήγα στην Ερμού έστω και για «βιτρίνισμα» όπως λέγαμε παλιά με τις φίλες μου. Όχι επειδή δεν έχω λεφτά να ψωνίσω. Αλλοίμονο. Κρίση-ξεκρίση (Που να κριθούν ανάξιοι στην πρώτη ευκαιρία!.... Λέω, τώρα!...) ένα 20ευρο σε κάτι θα το χαλάλιζα έτσι για να τονώσω λίγο τη καταρρακωμένη μου διάθεση και την ψυχολογία μου. Όμως δεν το τόλμησα. Αιτία; Οι συνάνθρωποί μας εργαζόμενοι που επιμένουν να μας ταλαιπωρούν μαζικά μήνες τώρα!
Απεργίες 24ωρες, 48ωρες, στάσεις εργασίας τις πρωινές, μεσημεριανές, βραδινές βάρδιες – έχω χάσει πλέον τη σειρά και το μέτρημα! Ευτυχώς υπάρχει το αυτοκινητάκι μου και πάω στη δουλειά μου χωρίς μεγάλη ταλαιπωρία. Γιατί ταλαιπωρία υπάρχει. Άλλο όμως να είσαι μποτιλιαρισμένος στο δικό σου μεταφορικό μέσο, να ακούς μουσική και να αγχώνεσαι σε ιδιωτικό χώρο και άλλο να είσαι στριμωγμένος σε μποτιλιαρισμένο ταξί με άλλους 2-3 ταλαίπωρος συνανθρώπους σου και να βλέπεις το ταξίμετρο να δουλεύει «τρελλά»!
Σίγουρα δεν πρωτοτυπώ αν αναρωτηθώ που θα πάει αυτή η κατάσταση. Όσο περνάει ο καιρός όμως και οι εργαζόμενοι στα Μαζικά Μέσα Μεταφοράς κλιμακώνουν απεργίες και στάσεις εργασίας τείνω να πιστέψω τα ακόλουθα:
• «Είναι πολλά τα λεφτά (που χάνονται) Άρη!»
• Μάλλον πληρώνονται οι απεργοί όπως ακούγεται από πολλές πλευρές.
• Παίζεται «χοντρό» παιχνίδι με τους συνδικαλιστές και την κυβέρνηση
Φυσικά όλα θα ξεδιαλύνουν κάποια στιγμή αλλά μέχρι τότε πολλοί άλλοι εργαζόμενοι θα έχουν εξαντλήσει τα όρια της υπομονής τους. ‘Ισως όμως αυτό να είναι και το ζητούμενο από τους κυβερνώντες: να στρέψουν τη μια κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη για να συνεχίζουν το δικό τους φαγοπότι ανενόχλητοι. Γιατί δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας που να πιστεύει πως η κρίση έχει «χτυπήσει» κυβερνώντες, αντιπολιτευόμενους και τους διάφορους παρατρεχάμενούς τους! Ούτε καν τους συνδικαλιστές – αλλά γι’ αυτούς θα γράψω εν ευθέτω χρόνω…
