Ο λαός μας λέει «αμαρτία εξομολογημένη, η μισή συγχωρεμένη». Δεν ξέρω αν αυτό που θα κάνω την Κυριακή 7 Νοεμβρίου μπορεί να χαρακτηριστεί ως αμαρτία, ούτε αν θα συγχωρεθεί κατά το… ήμισυ αλλά σκοπεύω να το εξομολογηθώ! Ας πάρω λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά….
Πριν από πολλά χρόνια μια Κυριακή ήμουν πολύ χαρούμενη και ταυτόχρονα αγχωμένη: θα ψήφιζα για πρώτη φορά στη ζωή μου! Αισθανόμουν πολύ σπουδαία που είχα πλέον σαν ενήλικας το δικαίωμα να εκλέξω τους ανθρώπους που θα με αντιπροσώπευαν στη Βουλή. Είχα όμως και ένα φοβερό άγχος μήπως κάνω κάτι λάθος και… ακυρωθεί η ψήφος μου! Οι γονείς μου - που εδώ και χρόνια πλέον ζουν σε αγγελικές κοινωνίες και δεν έχουν πια τέτοιες γήινες ενασχολήσεις – γελούσαν με την ανησυχία μου αυτή και με πείραζαν. Πήγα, ψήφισα και γύρισα στο σπίτι χαρούμενη και ήσυχη ότι έκανα το καθήκον μου κατά τον καλλίτερο δυνατό τρόπο!
Από εκείνη την Κυριακή όμως μου έμεινε ένα «κουσούρι»: να έχω πάντα το άγχος αν θα ψηφίσω «σωστά» και δεν θα ακυρωθεί η ψήφος μου! Ζόρι κι αυτό… Τώρα χαμογελώ σε αυτή την ανάμνηση γιατί κατανοώ πως όταν είσαι νέος έχεις άλλα μέτρα και άλλα σταθμά και ζυγίζεις διαφορετικά τα πάντα. Η θεωρία της «στερνής γνώσης» μου είναι απόλυτα κατανοητή πλέον!
Με τα χρόνια λοιπόν, το προαναφερθέν «κουσούρι» αμβλύνθηκε αλλά η έννοια του ποιόν υποψήφιο να διαλέξω υπήρχε πάντα. Κι αυτό το αντιμετώπισα αργότερα ψηφίζοντας πάντα γυναίκες του ψηφοδελτίου. Ήμουν τόσο σίγουρη κι ενθουσιασμένη που θα πήγαιναν γυναίκες στη Βουλή! Καλά… Κι αυτή η χαρά πήρε ( και θα πάρει ) χρόνια να μεταμορφωθεί σε ικανοποίηση γιατί ο αριθμός των γυναικών στη Βουλή είναι τρομερά δυσανάλογος και καθόλου αντιπροσωπευτικός του εκλογικού δυναμικού της κοινωνίας μας. Αυτό όμως παρεκκλίνει λίγο ως θέμα της παρούσης…
Ανέκαθεν ψήφιζα Αριστερά. Όχι ΚΚΕ, σπεύδω να διευκρινίσω, κι αυτό γιατί ενώ πάντα είχα και έχω φίλους στο κόμμα αυτό, οι εκπεφρασμένες απόψεις τους και οι πρακτικές τους μου έδιναν μονίμως την εντύπωση πως «βρίσκονται αλλού» η δε επιχειρηματολογία τους και η γλώσσα τους όταν δεν με εκνευρίζει με κάνει και πλήττω! Χώρια που με τα χρόνια έχουν ένα ακόμη λόγο να με εκνευρίζουν: πήραν στους κόλπους τους τη Λιάνα Κανέλλη, ένα άτομο που συμπαθώ πάρα πολύ και εκτιμώ για τον τρόπο που εκφράζει τις απόψεις της – όταν «ξεφεύγει» από τα κομματικά πλαίσια εννοείται. Βέβαια όταν κατέβηκε στις εκλογές με το ΚΚΕ με ξάφνιασε, με απογοήτευσε, με θύμωσε, αλλά όπως δεχόμαστε τους φίλους μας με τα ελαττώματά τους, έτσι δεχόμαστε και τους ανθρώπους που εκτιμούμε.
Ψήφιζα λοιπόν Αριστερά, αυτό το κομμάτι της που «μεταλλάχθηκε» αρκετές φορές μέχρι να γίνει ΣΥΡΙΖΑ και να μοιάζει με ένα χταπόδι που κοντεύει να πνιγεί από τα μπερδεμένα πλοκάμια-συνιστώσες του, αφού ούτε ο νεώτερος Αλέξανδρος του δεν φαίνεται ικανός να κόψει τον… Γόρδιο δεσμό! Δεν είναι όμως το θέμα μου η Αριστερά. Εξάλλου σε ένα άρθρο της στο τεύχος 30 του περιοδικού ΓΥΝΑΙΚΑ με τίτλο «Για μια καινούργια αριστερά (και τα εμπόδια)» η Σώτη Τριανταφύλλου εκφράζει με άριστο τρόπο σκέψεις τις οποίες προσυπογράφω!
Στις εκλογές του περασμένου Οκτωβρίου ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ και χάρηκα πάρα πολύ που μπήκε ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή! Ήθελα να εκλεγεί ένας νέος άνθρωπος γιατί η δική μου γενιά, η γενιά του Πολυτεχνείου, η κυβερνώσα γενιά με έχει απογοητεύσει βαθύτατα! Εξ άλλου το μέλλον ανήκει στους νέους ανθρώπους κι έχουν δικαίωμα να το διαχειριστούν κατά την κρίση τους. Η δική μου γενιά εξαργύρωσε το μέλλον της με μαιζονέτες και τζίπ κι επαναπαύθηκε στην άνεση και στην ασφάλεια του διπλού πατώματος και του διπλού διαφορικού!...
Η χαρά μου για την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα δεν κράτησε πολύ – ούτε καν 30 μέρες όπως όλα τα θαύματα που σέβονται τον εαυτό τους! Οι λόγοι γνωστοί σε όσους παρακολουθούν έστω και λίγο τα πολιτικά δρώμενα στη χώρα μας. Και μετά ήρθε το ΔΝΤ, το Μνημόνιο και όλα τα συναφή που μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας με το ύφος «ήρθα και θα μείνω». Με τη βοήθεια της κυβέρνησης που αρέσκεται στο να αυτοαποκαλείται «σοσιαλιστική». Καλά…. Κι εγώ είμαι χορεύτρια!
Αλλά η υπόθεση δεν σηκώνει αστεία! Εκείνη την Κυριακή που ο Παπανδρέου με απρόσμενη ευφράδεια ανακοίνωσε όλα τα μέτρα, που από την επομένη κιόλας μέρα βύθισαν πολλούς συνανθρώπους και συμπολίτες μας σε απόγνωση, έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου.
Δεν έχω παιδιά γι’ αυτό την επομένη όταν πήγα στο πρώτο μου μάθημα της ημέρας, ζήτησα συγγνώμη από τον έκπληκτο μαθητή μου. Του εξήγησα πως αισθανόμουν «υπεύθυνη» γι’ αυτή την κατάντια και για την αβεβαιότητα του μέλλοντός του. Χαμογέλασε, μου είπε πως δεν πρέπει να το παίρνω και τόσο βαριά και ότι θα φτιάξουν τα πράγματα. Χαμογέλασα κι εγώ παρασυρμένη από την αισιοδοξία του αν και καθόλου σίγουρη. Ελπίζω όταν τελειώσει το μεταπτυχιακό που κάνει τώρα στην Αγγλία να γυρίσει πίσω και να μην είναι ένας από τους νέους Έλληνες μετανάστες που δημιουργεί αργά αλλά σταθερά η κατωτέρα των προσδοκιών της γενιά μου όλων των κομματικο-πολιτικών αποχρώσεων… Γιατί είναι – είμαστε- όλοι συνυπεύθυνοι!
Κι έρχομαι στο δια ταύτα: τις τελευταίες μέρες πληθαίνουν οι «φωνούλες» των υποψηφίων των αυτοδιοικητικών εκλογών. Ναι μεν δεν θέλουμε τον Καλλικράτη αλλά ψηφίστε μας να τον…. αντιμετωπίσουμε. Γνωστό πλέον το παραμύθι, και ο… δράκος φαφούτης! Ο Πρωθυπουργός «ψελλίζει» απειλές για κοινοβουλευτικές εκλογές αν η πολιτική του αποδοκιμαστεί και οι «αδέκαστοι κριτές» των πάντων, οι δημοσιογράφοι, μας έχουν ζαλίσει με αναλύσεις και σενάρια κάθε είδους.
Εγώ όμως αυτή τη φορά είμαι ήρεμη. Δεν έχω το άγχος αν θα κάνω το καθήκον μου σωστά γιατί απλούστατα έχω πάρει την απόφασή μου: ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΛΕΞΩ ΚΑΝΕΝΑΝ! Δεν θα ξαναψηφίσω! Κάνω χρήση της ελεύθερης βούλησής μου και παραχωρώ το Ιερόν μου Δικαίωμα του Εκλέγειν στους νέους!
Για χρόνια άκουγα την κριτική της «χαμένης ψήφου» επειδή δεν ψήφιζα ούτε τους Πράσινους, ούτε τους Βένετους! Ε, λοιπόν από εδώ και στο εξής την ψήφο μου τη «χαρίζω» στα νέα παιδιά και αυτούς προτρέπω να αφήσουν για λίγο τις καφετέριες, το Facebook, το MSN ή οτιδήποτε άλλο κάνουν τα πρωινά ή μεσημέρια της Κυριακής και να πάνε να ψηφίσουν! Α! Και να στείλουν τους γονείς τους να πάνε μια βόλτα με το τζιπ για να δουν ….αν έρχονται!
Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010
Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010
Το Διδασκαλείο, τα Τούρκικα κι εγώ.
Δεν μου αρέσει να γκρινιάζω, να μουρμουράω, να μιζεριάζω γενικώτερα. Τον τελευταίο καιρό όμως μάλλον κινδυνεύω να ευθυγραμμιστώ με την τρέχουσα συμπεριφορά πολλών – της πλειοψηφίας ίσως…- των συμπολιτών μου. Προσπαθώ να μην… αλλά καλλίτερα να διηγηθώ ένα μικρού μεγέθους συμβάν της περασμένης Τρίτης 27 Σεπτεμβρίου κι ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
Εδώ και καιρό έχω αισθανθεί την «ανάγκη» να μάθω Τούρκικα. Όχι, η Σεχραζάτ ήρθε πολύ μετά τα πρώτα «συμπτώματα» που είχαν εμφανιστεί αρκετά έντονα το 2005 μετά τους τηλεοπτικούς μπακλαβατζήδες της τότε τηλεοπτικής επιτυχίας της γείτονος χώρας και της πρώτης (θέλω να πιστεύω πως θα υπάρξει συνέχεια…) επίσκεψής μου στην Κωνσταντινούπολη. Στην Πόλη αισθάνθηκα παράξενα οικεία! Δεν έλκω καμμία καταγωγή από την Ανατολή και είμαι πολύ Δυτική από ανατροφή, παιδεία, νοοτροπία και άποψη. Όμως, εγώ θέλω να μάθω Τούρκικα –φταίει και Ορχάν Παμούκ σίγουρα…- και θα μάθω!
Νάμαι λοιπόν την Τρίτη το μεσημέρι, 12 ακριβώς (έχει σημασία η ακριβής ώρα) στο Διδασκαλείο του Πανεπιστημίου στον αριθμό 7 της οδού Ιπποκράτους. Ανεβαίνω τις σκάλες γιατί υπήρχε ένα μόνο ασανσέρ που εξυπηρετούσε το δεύτερο όροφο, κινδυνεύω λίγο να γκρεμοτσακιστώ στο γύρισμα της σκάλας πριν το πλατύσκαλο (3 κοπέλλες κάθονταν με άνεση και κάπνιζαν! Μην ξανακούσω για απαγόρευση καπνίσματος, θα γίνω έξαλλη!) και νάμαι στη Γραμματεία. Η τουλάχιστον έτσι υπέθεσα ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά συο χώρο.
Πίσω από το γκισέ, μια κυρία κι ένας κύριος γύρω στα 45 (αν αδίκησα την κυρία, καλά της έκανα!). Ο κύριος μιλούσε σε κάποιον και απευθύνθηκα στην κυρία: «Παρακαλώ, θα ήθελα πληροφορίες για μαθήματα Τουρκικής γλώσσας» λέω και αρχίζω την προσπάθεια να καταλάβω τι μου απαντούσε. Κάτι το τζάμι ανάμεσά μας, κάτι η βαρηκοία μου κάτι η εμφανής βαρεμάρα της κυρίας εμπόδιζαν την κατανόηση αυτών που μου έλεγε. Μου δείχνει με νεύμα τον κύριο, κάτι του λέει κι αυτός με ρωτάει ευγενικά «τι θέλετε κυρία μου;» Επαναλαμβάνω την ερώτησή μου και ακολουθεί η στιχομυθία:
Κύριος: Περάστε παρακαλώ στην αίθουσα 20. Αν έχει γεμίσει πηγαίνετε στην 21. Στη μία και μισή θα περάσει ένας υπάλληλος να σας δώσει τις αιτήσεις. Συμπληρώνετε την αίτηση, πάτε στην τράπεζα, πληρώνετε και φέρνετε την αίτηση σε μας να κάνετε την εγγραφή.
Εγώ: Συγγνώμη αλλά δεν γνωρίζω τι τμήματα υπάρχουν, τι ώρες, τα δίδακτρα….
Κύριος: Πηγαίνετε στην αίθουσα 20 κυρία μου να συμπληρώσετε την αίτηση!
Εγώ: Θα περιμένω μέχρι τις 13:30 για να πάρω τις πληροφορίες που ζητάω στις 12;;; Μα δεν ξέρω αν υπάρχει καν τμήμα που…
Κύριος: (με εμφανή εκνευρισμό)Τα προγράμματα είναι στον πίνακα κυρία μου! (βγαίνει από το γκισέ, κινείται προς τη έξοδο, τον ακολουθώ έξω στο χωλ) ορίστε ο πίνακας, δεν τον βλέπετε;
Εγώ: Συγγνώμη, καλέ μου άνθρωπε! Μην εκνευρίζεστε! Πρώτη φορά πατάω το πόδι μου εδώ! Γιατί θάπρεπε να τα ξέρω όλα αυτά;;;
Ο κύριος με κοίταξε, μου ξαναέδειξε έναν πίνακα με πολλές ανακοινώσεις και στράφηκε σε κάποιες άλλες κυρίες που παρακολουθούσαν τη συνομιλία ρωτώντας τους: «Εσείς τι θέλετε, παρακαλώ;»
Μπροστά στον πίνακα στέκονταν ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που έψαχναν τμήματα για αγγλικά. Προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν μιας και δεν είχα τα γυαλιά μου να διαβάσω το New Times Roman 9 πρόγραμμα. Υπήρχαν 2 τμήματα αρχαρίων - υποθέσαμε με τα παιδιά ότι κάτι τέτοιο υπονοούσε το Α1 και Α2 – που άρχιζαν στις 3 και τελείωναν στις 6 κάποιες μέρες της εβδομάδας. Δεν μπήκα στον κόπο να μάθω περισσότερα γιατί έτσι κι αλλιώς εγώ – όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί μου – τέτοια ώρα δουλεύω!
Τα ευγενικά παιδιά μου υπέδειξαν και κάποιο γραφείο (;) στο κτίριο της ΑΣΟΕΕ στην Πατησίων όπου θα μπορούσα να απευθυνθώ μήπως βρω εκεί κάποιο τμήμα που να με εξυπηρετεί. Τα ευχαρίστησα, τους ευχήθηκα καλή επιτυχία με τα μαθήματά τους, παρέκαμψα πάλι τις καθήμενες καπνίστριες κι έφυγα τρέχοντας! Ήταν ήδη 12:40 και είχα χάσει πάρα, μα πάρα πολύ χρόνο παίρνοντας άχρηστες πληροφορίες από «υπεύθυνους» και χρήσιμες από «ανεύθυνους» (δεν ήταν δουλειά των παιδιών να με εξυπηρετήσουν από ευγένεια και καλοσύνη το έκαναν!). Έφυγα από το Διδασκαλείο απογοητευμένη, εκνευρισμένη και άπραγη…. Κρίμα! Είχα πάει με τόση χαρά….
Δεν πρόκειται να πάω βέβαια στην ΑΣΟΕΕ! Μου φτάνει η αηδία που μου προξενεί ο περιβάλλων χώρος του κτιρίου και το μετανάστ-μπαζάρ στο πεζοδρόμιο μπροστά του! Δεν θάθελα με τίποτε να μπω για μάθημα σε αυτό το μέρος! Γιατί εγώ θέλω να μάθω Τούρκικα και θα τα μάθω! Μήπως μπορεί να μου πει κανείς πού και πως;;; Θα ήμουν ευγνώμων!
Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010
«Απαγορεύεται το καπνίζειν.»
Βλέπω και ακούω γύρω μου αγανακτισμένους , έξαλλους θα έλεγα, συμπατριώτες μου και θλίβομαι… Μιλούν για συνταγματικά δικαιώματα και ελευθερίες με τέτοιο πάθος και ιερή αγανάκτηση που λες «επί τέλους! Ανακάλυψαν το Μνημόνιο και την παρέμβαση του ΔΝΤ!» Αλλά φευ! Αυτά τα έχουν ήδη ξεπεράσει. Η απαγόρευση του καπνίσματος από τους δημόσιους χώρους τους έχει εξοργίσει έτσι! Διότι «εδώ είναι Ελλάδα κύριοι, δεν είναι παίξε-γέλασε!» Και η θλίψη μου μεγαλώνει… Για να με… παρηγορήσω σκέφτηκα να αφιερώσω σε αυτούς τους «επαναστάτες του καπνού» ελληναράδες συμπατριώτες μου τη δική μου τσιγαροιστορία.
Κάπνιζα περίπου δέκα επτά χρόνια και πάνω από δύο πακέτα τσιγάρα την ημέρα όταν αποφάσισα ότι αυτή η… σχέση δεν με κάλυπτε πλέον! Μου είχε γίνει βραχνάς, θηλειά στο λαιμό, με καταπίεζε. Ήμουν συνέχεια με ένα τσιγάρο στο χέρι, ρύθμιζα όλες μου τις δουλειές με τα τσιγάρα που κάπνιζα και όταν πήγαινα για καφέ έδινα ρεσιτάλ καπνίσματος! Υπερπαραγωγή!
Όλα τα πράγματα στη ζωή κάνουν ένα κύκλο. Και όλοι οι κύκλοι κάποια στιγμή κλείνουν. Αυτόν το κύκλο της καπνιστικής μου περιόδου τον έκλεισα εγώ πριν – ίσως – παρέμβουν οι γιατροί με συστάσεις, απειλές ή τελεσίγραφα. Το κάπνισμα κόπηκε με το μαχαίρι μεν αλλά με σχέδιο και ψυχολογική προετοιμασία.
Έξι μήνες πριν το τελευταίο τσιγάρο έκανα μια συμφωνία με τον εαυτό μου: την πρωτοχρονιά του 1993 θα κόψω το τσιγάρο και θα βάζω σε ένα κουτί ένα χιλιάρικο την ημέρα. Σύμφωνα με τα τότε οικονομικά δεδομένα ξόδευα περίπου 900 δραχμές ημερησίως σε τσιγάρα. Πρόσθεσα 100 δραχμές έτσι για… επιβράβευση. Η ποινή όμως αν υπέκυπτα και κάπνιζα ένα τσιγάρο θα ήταν 1000 δραχμές! ‘Οχι παίζουμε!
Επί τρείς μήνες έκανα τρελλή χαρά με τα λεφτά που μάζεψα: 90,000 δραχμές! Αγόρασα ρούχα, πήγαινα κάθε εβδομάδα θέατρο και σινεμά. Αλλά η μεγαλύτερη «ανάσα» ήταν ότι δεν είχα μονίμως το «άγχος» να πάω για τσιγάρο. Αισθανόμουν ελεύθερη! Και τότε αποφάσισα ότι ήταν ώρα για την επικίνδυνη δοκιμή: να κάνω ένα τσιγάρο να δω πως θα μου φανεί. Ανάβω λοιπόν ένα τσιγάρο, βαθειά ρουφηξιά καπνού και το στομάχι μου κόντεψε να… φύγει. Η αηδία ήταν τέτοια που απόρησα πως τόσα χρόνια δεν την καταλάβαινα!
Με το καλοκαίρι ήρθε και ο… θρίαμβος: προσπαθώντας να πάω στο θέατρο του Λυκαβηττού για μια συναυλία προσκρούω στη διαδήλωση ενάντια στην διαγραφή του θρησκεύματος από τις ταυτότητες. Κόλαση! Μετά από ώρα παρκάρω επί τέλους σε παράλληλο του περιφερειακού και ανεβαίνω το λόφο τρέχοντας από μονοπάτια για να κόψω δρόμο.
Ήμουν ήδη τρία τέταρτα καθυστερημένη αλλά η πρώτη από την παρέα που έφτασε στο θέατρο. Ανακουφισμένη κάθισα σε ένα πεζούλι να περιμένω τους φίλους μου. Τότε συνειδητοποίησα πως είχα ανέβει τρέχοντας το λόφο, κάτι που σε εποχές καπνίσματος θα ήταν αδιανόητο. Ήταν τόση η χαρά μου που με κέρασα την πιο νόστιμη και δροσερή μπύρα που έχω πιει ποτέ, κυριολεκτικά στην υγειά μου!
Έκοψα το τσιγάρο γιατί το βαρέθηκα κι αποφάσισα να τελειώνω μαζί του αλλά δεν έγινα αντικαπνίστρια. Τον πρώτο καιρό οι καπνιστές φίλοι μου ζητούσαν συγγνώμη που κάπνιζαν μπροστά μου ενώ εγώ «προσπαθούσα να το κόψω». Τους εξηγούσα ότι δεν προσπαθούσα τίποτε, απλά σταμάτησα το κάπνισμα! Αυτοί μπορούσαν να καπνίζουν όσο ήθελαν. Δικό τους ήταν το πρόβλημα. Όταν η ατμόσφαιρα γινόταν αποπνικτική έφευγα από το χώρο.
Σταμάτησα να πηγαίνω σε μέρη κλειστά με κακό εξαερισμό και άρχισα να παρατηρώ την πραγματικά «φασιστική» νοοτροπία των καπνιστών φίλων μου που επέμεναν να καπνίζουν παντού αδιαφορώντας αν ενοχλούν ή όχι. Ως καπνίστρια δεν άναβα ποτέ τσιγάρο σε σπίτι φίλων μου που δεν κάπνιζαν. Ως μη καπνίστρια συνειδητοποίησα πόσο λίγοι -ως ελάχιστοι…- καπνιστές το κάνουν αυτό αλλά τώρα με την καθολική απαγόρευση «επαναστάτησαν» και μιλούν για φασιστική παραβίαση συνταγματικών δικαιωμάτων – ναι, το άκουσα κι αυτό!...
Δεν είμαι αντικαπνίστρια, το τονίζω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει αρκεί να μην ενοχλεί τον διπλανό του. Είναι τόσο απλό που κάνει τους επαναστάτες – καπνιστές να φαίνονται στα μάτια μου επιεικώς αστείοι! Κάνουν απίστευτη φασαρία για το αυτονόητο και είναι τουλάχιστον για γέλια η… εξέγερσή τους αυτή. Δεν βγαίνουν στους δρόμους για το οικονομικό τους χάλι, εξακολουθούν ναψηφίζουν τα λαμόγια που θα «κουκουλώσουν» οποιαδήποτε στραβοτιμονιά ή παρανομία τους, κοιτάνε να λουφάρουν με όποιο τρόπο μπορούν αλλά δεν θα ανεχτούν την παραβίαση του συνταγματικού τους δικαιώματος να καπνίζουν ελεύθερα παντού! Αχά! Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο!!!
ΥΓ. Άραγε υπήρξε η ίδια αντίδραση και όταν απαγορεύτηκε το πτύειν σε δημόσιους κλειστούς χώρους; Μπορεί… Ίσως γι’ αυτό υπάρχουν ακόμη πτύοντες που απολαμβάνουν την… συνταγματική τους ελευθερία σε δημόσιους ανοιχτούς χώρους!
Κάπνιζα περίπου δέκα επτά χρόνια και πάνω από δύο πακέτα τσιγάρα την ημέρα όταν αποφάσισα ότι αυτή η… σχέση δεν με κάλυπτε πλέον! Μου είχε γίνει βραχνάς, θηλειά στο λαιμό, με καταπίεζε. Ήμουν συνέχεια με ένα τσιγάρο στο χέρι, ρύθμιζα όλες μου τις δουλειές με τα τσιγάρα που κάπνιζα και όταν πήγαινα για καφέ έδινα ρεσιτάλ καπνίσματος! Υπερπαραγωγή!
Όλα τα πράγματα στη ζωή κάνουν ένα κύκλο. Και όλοι οι κύκλοι κάποια στιγμή κλείνουν. Αυτόν το κύκλο της καπνιστικής μου περιόδου τον έκλεισα εγώ πριν – ίσως – παρέμβουν οι γιατροί με συστάσεις, απειλές ή τελεσίγραφα. Το κάπνισμα κόπηκε με το μαχαίρι μεν αλλά με σχέδιο και ψυχολογική προετοιμασία.
Έξι μήνες πριν το τελευταίο τσιγάρο έκανα μια συμφωνία με τον εαυτό μου: την πρωτοχρονιά του 1993 θα κόψω το τσιγάρο και θα βάζω σε ένα κουτί ένα χιλιάρικο την ημέρα. Σύμφωνα με τα τότε οικονομικά δεδομένα ξόδευα περίπου 900 δραχμές ημερησίως σε τσιγάρα. Πρόσθεσα 100 δραχμές έτσι για… επιβράβευση. Η ποινή όμως αν υπέκυπτα και κάπνιζα ένα τσιγάρο θα ήταν 1000 δραχμές! ‘Οχι παίζουμε!
Επί τρείς μήνες έκανα τρελλή χαρά με τα λεφτά που μάζεψα: 90,000 δραχμές! Αγόρασα ρούχα, πήγαινα κάθε εβδομάδα θέατρο και σινεμά. Αλλά η μεγαλύτερη «ανάσα» ήταν ότι δεν είχα μονίμως το «άγχος» να πάω για τσιγάρο. Αισθανόμουν ελεύθερη! Και τότε αποφάσισα ότι ήταν ώρα για την επικίνδυνη δοκιμή: να κάνω ένα τσιγάρο να δω πως θα μου φανεί. Ανάβω λοιπόν ένα τσιγάρο, βαθειά ρουφηξιά καπνού και το στομάχι μου κόντεψε να… φύγει. Η αηδία ήταν τέτοια που απόρησα πως τόσα χρόνια δεν την καταλάβαινα!
Με το καλοκαίρι ήρθε και ο… θρίαμβος: προσπαθώντας να πάω στο θέατρο του Λυκαβηττού για μια συναυλία προσκρούω στη διαδήλωση ενάντια στην διαγραφή του θρησκεύματος από τις ταυτότητες. Κόλαση! Μετά από ώρα παρκάρω επί τέλους σε παράλληλο του περιφερειακού και ανεβαίνω το λόφο τρέχοντας από μονοπάτια για να κόψω δρόμο.
Ήμουν ήδη τρία τέταρτα καθυστερημένη αλλά η πρώτη από την παρέα που έφτασε στο θέατρο. Ανακουφισμένη κάθισα σε ένα πεζούλι να περιμένω τους φίλους μου. Τότε συνειδητοποίησα πως είχα ανέβει τρέχοντας το λόφο, κάτι που σε εποχές καπνίσματος θα ήταν αδιανόητο. Ήταν τόση η χαρά μου που με κέρασα την πιο νόστιμη και δροσερή μπύρα που έχω πιει ποτέ, κυριολεκτικά στην υγειά μου!
Έκοψα το τσιγάρο γιατί το βαρέθηκα κι αποφάσισα να τελειώνω μαζί του αλλά δεν έγινα αντικαπνίστρια. Τον πρώτο καιρό οι καπνιστές φίλοι μου ζητούσαν συγγνώμη που κάπνιζαν μπροστά μου ενώ εγώ «προσπαθούσα να το κόψω». Τους εξηγούσα ότι δεν προσπαθούσα τίποτε, απλά σταμάτησα το κάπνισμα! Αυτοί μπορούσαν να καπνίζουν όσο ήθελαν. Δικό τους ήταν το πρόβλημα. Όταν η ατμόσφαιρα γινόταν αποπνικτική έφευγα από το χώρο.
Σταμάτησα να πηγαίνω σε μέρη κλειστά με κακό εξαερισμό και άρχισα να παρατηρώ την πραγματικά «φασιστική» νοοτροπία των καπνιστών φίλων μου που επέμεναν να καπνίζουν παντού αδιαφορώντας αν ενοχλούν ή όχι. Ως καπνίστρια δεν άναβα ποτέ τσιγάρο σε σπίτι φίλων μου που δεν κάπνιζαν. Ως μη καπνίστρια συνειδητοποίησα πόσο λίγοι -ως ελάχιστοι…- καπνιστές το κάνουν αυτό αλλά τώρα με την καθολική απαγόρευση «επαναστάτησαν» και μιλούν για φασιστική παραβίαση συνταγματικών δικαιωμάτων – ναι, το άκουσα κι αυτό!...
Δεν είμαι αντικαπνίστρια, το τονίζω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει αρκεί να μην ενοχλεί τον διπλανό του. Είναι τόσο απλό που κάνει τους επαναστάτες – καπνιστές να φαίνονται στα μάτια μου επιεικώς αστείοι! Κάνουν απίστευτη φασαρία για το αυτονόητο και είναι τουλάχιστον για γέλια η… εξέγερσή τους αυτή. Δεν βγαίνουν στους δρόμους για το οικονομικό τους χάλι, εξακολουθούν ναψηφίζουν τα λαμόγια που θα «κουκουλώσουν» οποιαδήποτε στραβοτιμονιά ή παρανομία τους, κοιτάνε να λουφάρουν με όποιο τρόπο μπορούν αλλά δεν θα ανεχτούν την παραβίαση του συνταγματικού τους δικαιώματος να καπνίζουν ελεύθερα παντού! Αχά! Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο!!!
ΥΓ. Άραγε υπήρξε η ίδια αντίδραση και όταν απαγορεύτηκε το πτύειν σε δημόσιους κλειστούς χώρους; Μπορεί… Ίσως γι’ αυτό υπάρχουν ακόμη πτύοντες που απολαμβάνουν την… συνταγματική τους ελευθερία σε δημόσιους ανοιχτούς χώρους!
Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010
Το καλοκαίρι της… κρίσης!
Έκανα κι εγώ διακοπές. Όπως οι περισσότεροι - αν όχι όλοι - οι συμπολίτες μου. Τι στην ευχή. Επειδή διανύουμε περίοδο κρίσης (;;;) δεν θα πάμε διακοπές; Όχι δα! Πήγα λοιπόν διακοπές, πέρασα πολύ καλά, ξεκουράστηκα αλλά παρατήρησα και κάποια πράγματα που μου έκαναν εντύπωση και θα ήθελα να τα επισημάνω.
Αν δεν με ενημέρωναν – με βομβάρδιζαν θα ήταν ίσως η ακριβέστερη λέξη - συνεχώς τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα για την οικονομική κρίση που περνάει η χώρα μας δεν νομίζω ότι θα καταλάβαινα διαφορά στα μέρη που επισκέφτηκα και ότι είδα εκεί. Κι αυτά που είδα ήσαν αρκετά και ενδιαφέροντα.
Τα ταβερνάκια σε κάποιες παραλίες της Λακωνίας είχαν λίγο μεν κόσμο – αρχές Ιουλίου γαρ – αλλά τιμές κανονικότατες! Θεώρησα πως μάλλον δεν έχει φτάσει ακόμη η κρίση εκεί.
Στο κάστρο της Μονεμβάσιας, στο μπαράκι ήμασταν μόνο εμείς και οι εργαζόμενοι ένα βράδυ Δευτέρας. Την Κυριακή που προηγήθηκε όμως τα καλντερίμια του κάστρου είχαν μεταβληθεί σε μια απίστευτη πασαρέλα: γυναίκες όλων των ηλικιών αγωνίζονταν να ισορροπήσουν στα δωδεκάποντα στιλέτα που εξόπλιζαν τις γόβες τους, φορώντας ότι λαμέ, παγιετέ, εμπριμέ – και σε συνδυασμό ενίοτε…- είχε η γκαρνταρόμπα τους! Δίπλα τους οι συνοδοί τους προσπαθούσαν να τις στηρίξουν χαρούμενοι (;;) μέσα στα ανοιχτόχρωμα λινά κοστούμια τους και τις καλοκαιρινές γραβάτες τους. Διασκέδασα αλλά και απόρησα με το θέαμα. Πληροφορήθηκα λοιπόν πως είναι πολύ της μόδας οι γάμοι στο κάστρο και η εκκλησία είναι κλεισμένη για μήνες! Κρίση;;; Ποια κρίση καλέ!!! Στο γάμο μας θα κάνουμε οικονομία;;; Ήμαρτον!!
Τα καφενεία στην κεντρική πλατεία της Σπάρτης το Σάββατο το πρωί – αρχές Ιουλίου πάντα - ήσαν γεμάτα. Δυσκολευτήκαμε αλλά βρήκαμε τραπέζι. Χυμοί, αναψυκτικά και ροφήματα από 3 – 4.5 ευρώ και τα μαγαζιά με τα ρούχα είχαν μεν εκπτώσεις αλλά και κάτι τιμές…. κρίσιμες!
Επιστροφή στην Αθήνα και στη προσπάθεια να βρω κατάλυμα μέσω Κοινωνικού Τουρισμού «έσπασα τα μούτρα μου»! Μόλις έλεγα ότι θέλω να κλείσω δωμάτιο σαν δικαιούχος Κοινωνικού Τουρισμού δεν υπήρχε τίποτε διαθέσιμο πριν τις 20 Σεπτεμβρίου! Αν πλήρωνα 70-90 ευρώ την ημέρα εύρισκα παντού διαθέσιμα δωμάτια. Τυχαίο;;; Δε νομίζω!...
Προπαραμονή Δεκαπενταύγουστου βρέθηκα στη μια μου πατρίδα, το Άργος. Η κίνηση στην Εθνική πυκνή και μετά τη διασταύρωση για Πάτρα, ο δρόμος για Τρίπολη είχε μία λωρίδα για αρκετά χιλιόμετρα γιατί εργάτες … κούρευαν τους θάμνους στη διαχωριστική νησίδα!!! Η δε είσοδος στην πόλη του Άργους κλειστή: τα αστροπελέκια της τοπικής ψηφοθηρίας ασφαλτόστρωναν το δρόμο! Δεν ξέρω αν θα μαζέψουν ψήφους αλλά σίγουρα μάζεψαν μούτζες με τη σέσουλα (νάχουν κι απόθεμα για τη σύνταξή τους) από τους ανίδεους ταξιδιώτες και τους κατοίκους των περιοχών της πόλης που είδαν ξαφνικά τα στενάκια τους να δέχονται κίνηση….λεωφόρου!
Κολύμπι στο Τολό αφού πρώτα κάναμε και κύκλους να βρούμε μέρος να παρκάρουμε το αυτοκίνητο! Ομπρέλλα και 2 ξαπλώστρες 8 ευρώ το σετάκι και προσφορά του «καταστήματος» μια πλαστική λεκάνη να ξεπλένουμε την άμμο από τα ποδαράκια μας πριν απλώσουμε την αρίδα μας! Αμ’ πώς! Την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου η θάλασσα είχε βγάλει φουσκάλες από τον κόσμο και τη βρώμα του, βεβαίως-βεβαίως!
Οι Μύλοι για μπάνιο το Δεκαπενταύγουστο αποδείχτηκαν άτυχη επιλογή. Η θάλασσα ανακατεμένη και βρώμικη μα οι τσιγγάνοι που μπαίνανε με τα ρούχα αλαλάζοντας ήσαν οι μόνοι που δεν φαίνονταν να προβληματίζονται! Οι μόνιμες ομπρέλλες του δήμου δωρεάν μεν αλλά και άδειες λόγω… συνθηκών!
Το Superferry για Σύρο-Τήνο-Μύκονο στις 19 του μήνα ήταν γεμάτο όπως άλλωστε και το λιμάνι της Ραφήνας! Οι περισσότεροι κατέβηκαν στη Σύρο αλλά ο Τούρλος όταν φτάσαμε στη Μύκονο είχε 3-4 καράβια και αρκετό κόσμο. Αρκετοί ήσαν και αυτοί που «ψάρευαν» πελάτες για τα ενοικιαζόμενα δωμάτιά τους… Λόγω κρίσης;;; Μπορεί…. Πολλά ενοικιαζόμενα ήσαν άδεια πάντως. Το σίγουρο είναι πως υπήρχε περισσότερος κόσμος από πέρισυ τέτοια εποχή. Δεν αναφέρομαι στη Χώρα που κάθε βράδυ υποδεχόταν επισκέπτες από 2-3 κρουαζιερόπλοια. Αναφέρομαι στην Άνω Μερά που είχε κίνηση και τις ταβέρνες στην πλατεία στο Μοναστήρι.
Πάμε παραλία;;;; Πάμε Λια! Το γνωστό σετάκι ομπρέλλα και 2 ξαπλώστρες 12 ευρώπουλα! Μπορείς να βάλεις τη δική σου ομπρέλλα φυσικά αλλά εκεί όπου τελειώνει η καλαμιά που προστατεύει τις ενοικιαζόμενες. Κι αυτό αν στο επιτρέψει ο… αέρας! Η ίδια ακριβώς κατάσταση και στον Ορνό.
Στην Ελιά όμως το σκηνικό αλλάζει: στο ένα «κατάστημα» οι δύο πρώτες σειρές τα σετάκια οι ομπρελλοξαπλώστρες ρεζερβέ! Και προπληρωμένες μάλιστα όπως μας ενημέρωσε σε άπταιστα ελληνικά το μελαμψό αγόρι με το ράστα μαλλί! Αγανακτισμένοι από τη μια αλλά και σκασμένοι στα γέλια από την άλλη για το παράλογο του πράγματος ξαπλώσαμε τις καταρρακωμένες μας αξιοπρέπειες στο διπλανό «κατάστημα». Όχι σε πρώτη ξαπλώστρα παραλία βέβαια αλλά σε …τέταρτη σειρά. Όχι λόγω ρεζερβέ αλλά λόγω κατάληψης από άλλους εκπροσώπους της… πλέμπας που είχε φτάσει νωρίτερα από εμάς. Το σετάκι εδώ κόστιζε 16 ευρώπουλα έτσι για να νοιώσουμε τη διαφορά! Α! και τα 300ml η μπυρίτσα 5 ευρώ! Εκεί επαναστάτησα! Ε όχι! «Δεν δίνω ούτε ένα λεπτό παραπάνω στους αλήτες, την κρίση μου μέσα!....» ανακοίνωσα στην παρέα μου και …ταβλιάστηκα στην ξαπλώστρα εξουθενωμένη από την… επανάσταση! Δεν υπήρχαν πολλοί επαναστάτες γύρω μου βέβαια, αν κρίνω από τον αριθμό των αγοριών και κοριτσιών που τρέχανε πάνω-κάτω σερβίροντας τους νταλακιασμένους από τον ήλιο πελάτες που περίμεναν υπομονετικά στις ξαπλώστρες τους!
«Ψαρροποιήθηκε και η Ελιά» ανέκραξα τρέμοντας από ιερή αγανακτισμένη και με ύφος φωτογραφιζόμενης celebrity για το Hello! ή το OK δήλωσα στους φίλους μου για μία ακόμη φορά πως εμένα μ’ αρέσει μόνο ο Φωκός!
Με κοίταξαν χαμογελώντας με κατανόηση, μου είπαν πως αν δεν φυσούσε πολύ την επομένη θα πηγαίναμε πάλι στο Φωκό και μου συνέστησαν να μην κάτσω άλλο στον ήλιο! Συμμορφώθηκα αλλά και αναρωτήθηκα ταυτόχρονα «πού είναι η κρίση; Οέο!»
Η οικονομική κρίση έχει φτάσει και στην Μύκονο μας διαβεβαίωσε η κυρία Νικολέτα υφαίνοντας μάλλινες και μεταξωτές εσάρπες στον αργαλειό της το ίδιο βράδυ στη Χώρα. Απηυδισμένη κι αυτή από τη γενικότερη κατάσταση στη χώρα μας και στο νησί της μας είπε πως θα κρατούσε το μαγαζάκι της όσο άντεχε να υφαίνει. Τόνισε όμως πως οι 2 μοναδικοί αργαλειοί που έχουν μείνει στη Μύκονο θα μπορούσαν να επιδοτηθούν και να συνεχίσουν να δουλεύουν. Αλλά η κρατική αδιαφορία είναι αμείλικτη… Δεν μπορούσαμε παρά να συμφωνήσουμε μαζί της. Τα 50 κι 60 ευρώ που χρέωνε για τις εσάρπες της τα βρήκαμε τουλάχιστον λογικά αν όχι δίκαια!
Τέλος Αυγούστου γύρισα στην ζεστή και άδεια ακόμη Αθήνα. Ξαναείδα τα κλειστά καταστήματα της Πατησίων και αναρωτήθηκα «κάνει και η οικονομική κρίση διακοπές;» σκεπτόμενη τις καλοκαιρινές μου εικόνες. Με πείραξε τόσο η ζέστη και δεν αισθανόμουν κάτι να έχει αλλάξει στις παραλίες; Μήπως φταίει η Αθήνα που έχει παραγίνει ασφυκτική; Μάλλον χρειάζομαι λίγο καιρό να συνέλθω και να ανακτήσω την επαφή με την πραγματικότητα γιατί εγώ κρίση στις διακοπές μου δεν κατάλαβα! Εσείς;;;;
Αν δεν με ενημέρωναν – με βομβάρδιζαν θα ήταν ίσως η ακριβέστερη λέξη - συνεχώς τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα για την οικονομική κρίση που περνάει η χώρα μας δεν νομίζω ότι θα καταλάβαινα διαφορά στα μέρη που επισκέφτηκα και ότι είδα εκεί. Κι αυτά που είδα ήσαν αρκετά και ενδιαφέροντα.
Τα ταβερνάκια σε κάποιες παραλίες της Λακωνίας είχαν λίγο μεν κόσμο – αρχές Ιουλίου γαρ – αλλά τιμές κανονικότατες! Θεώρησα πως μάλλον δεν έχει φτάσει ακόμη η κρίση εκεί.
Στο κάστρο της Μονεμβάσιας, στο μπαράκι ήμασταν μόνο εμείς και οι εργαζόμενοι ένα βράδυ Δευτέρας. Την Κυριακή που προηγήθηκε όμως τα καλντερίμια του κάστρου είχαν μεταβληθεί σε μια απίστευτη πασαρέλα: γυναίκες όλων των ηλικιών αγωνίζονταν να ισορροπήσουν στα δωδεκάποντα στιλέτα που εξόπλιζαν τις γόβες τους, φορώντας ότι λαμέ, παγιετέ, εμπριμέ – και σε συνδυασμό ενίοτε…- είχε η γκαρνταρόμπα τους! Δίπλα τους οι συνοδοί τους προσπαθούσαν να τις στηρίξουν χαρούμενοι (;;) μέσα στα ανοιχτόχρωμα λινά κοστούμια τους και τις καλοκαιρινές γραβάτες τους. Διασκέδασα αλλά και απόρησα με το θέαμα. Πληροφορήθηκα λοιπόν πως είναι πολύ της μόδας οι γάμοι στο κάστρο και η εκκλησία είναι κλεισμένη για μήνες! Κρίση;;; Ποια κρίση καλέ!!! Στο γάμο μας θα κάνουμε οικονομία;;; Ήμαρτον!!
Τα καφενεία στην κεντρική πλατεία της Σπάρτης το Σάββατο το πρωί – αρχές Ιουλίου πάντα - ήσαν γεμάτα. Δυσκολευτήκαμε αλλά βρήκαμε τραπέζι. Χυμοί, αναψυκτικά και ροφήματα από 3 – 4.5 ευρώ και τα μαγαζιά με τα ρούχα είχαν μεν εκπτώσεις αλλά και κάτι τιμές…. κρίσιμες!
Επιστροφή στην Αθήνα και στη προσπάθεια να βρω κατάλυμα μέσω Κοινωνικού Τουρισμού «έσπασα τα μούτρα μου»! Μόλις έλεγα ότι θέλω να κλείσω δωμάτιο σαν δικαιούχος Κοινωνικού Τουρισμού δεν υπήρχε τίποτε διαθέσιμο πριν τις 20 Σεπτεμβρίου! Αν πλήρωνα 70-90 ευρώ την ημέρα εύρισκα παντού διαθέσιμα δωμάτια. Τυχαίο;;; Δε νομίζω!...
Προπαραμονή Δεκαπενταύγουστου βρέθηκα στη μια μου πατρίδα, το Άργος. Η κίνηση στην Εθνική πυκνή και μετά τη διασταύρωση για Πάτρα, ο δρόμος για Τρίπολη είχε μία λωρίδα για αρκετά χιλιόμετρα γιατί εργάτες … κούρευαν τους θάμνους στη διαχωριστική νησίδα!!! Η δε είσοδος στην πόλη του Άργους κλειστή: τα αστροπελέκια της τοπικής ψηφοθηρίας ασφαλτόστρωναν το δρόμο! Δεν ξέρω αν θα μαζέψουν ψήφους αλλά σίγουρα μάζεψαν μούτζες με τη σέσουλα (νάχουν κι απόθεμα για τη σύνταξή τους) από τους ανίδεους ταξιδιώτες και τους κατοίκους των περιοχών της πόλης που είδαν ξαφνικά τα στενάκια τους να δέχονται κίνηση….λεωφόρου!
Κολύμπι στο Τολό αφού πρώτα κάναμε και κύκλους να βρούμε μέρος να παρκάρουμε το αυτοκίνητο! Ομπρέλλα και 2 ξαπλώστρες 8 ευρώ το σετάκι και προσφορά του «καταστήματος» μια πλαστική λεκάνη να ξεπλένουμε την άμμο από τα ποδαράκια μας πριν απλώσουμε την αρίδα μας! Αμ’ πώς! Την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου η θάλασσα είχε βγάλει φουσκάλες από τον κόσμο και τη βρώμα του, βεβαίως-βεβαίως!
Οι Μύλοι για μπάνιο το Δεκαπενταύγουστο αποδείχτηκαν άτυχη επιλογή. Η θάλασσα ανακατεμένη και βρώμικη μα οι τσιγγάνοι που μπαίνανε με τα ρούχα αλαλάζοντας ήσαν οι μόνοι που δεν φαίνονταν να προβληματίζονται! Οι μόνιμες ομπρέλλες του δήμου δωρεάν μεν αλλά και άδειες λόγω… συνθηκών!
Το Superferry για Σύρο-Τήνο-Μύκονο στις 19 του μήνα ήταν γεμάτο όπως άλλωστε και το λιμάνι της Ραφήνας! Οι περισσότεροι κατέβηκαν στη Σύρο αλλά ο Τούρλος όταν φτάσαμε στη Μύκονο είχε 3-4 καράβια και αρκετό κόσμο. Αρκετοί ήσαν και αυτοί που «ψάρευαν» πελάτες για τα ενοικιαζόμενα δωμάτιά τους… Λόγω κρίσης;;; Μπορεί…. Πολλά ενοικιαζόμενα ήσαν άδεια πάντως. Το σίγουρο είναι πως υπήρχε περισσότερος κόσμος από πέρισυ τέτοια εποχή. Δεν αναφέρομαι στη Χώρα που κάθε βράδυ υποδεχόταν επισκέπτες από 2-3 κρουαζιερόπλοια. Αναφέρομαι στην Άνω Μερά που είχε κίνηση και τις ταβέρνες στην πλατεία στο Μοναστήρι.
Πάμε παραλία;;;; Πάμε Λια! Το γνωστό σετάκι ομπρέλλα και 2 ξαπλώστρες 12 ευρώπουλα! Μπορείς να βάλεις τη δική σου ομπρέλλα φυσικά αλλά εκεί όπου τελειώνει η καλαμιά που προστατεύει τις ενοικιαζόμενες. Κι αυτό αν στο επιτρέψει ο… αέρας! Η ίδια ακριβώς κατάσταση και στον Ορνό.
Στην Ελιά όμως το σκηνικό αλλάζει: στο ένα «κατάστημα» οι δύο πρώτες σειρές τα σετάκια οι ομπρελλοξαπλώστρες ρεζερβέ! Και προπληρωμένες μάλιστα όπως μας ενημέρωσε σε άπταιστα ελληνικά το μελαμψό αγόρι με το ράστα μαλλί! Αγανακτισμένοι από τη μια αλλά και σκασμένοι στα γέλια από την άλλη για το παράλογο του πράγματος ξαπλώσαμε τις καταρρακωμένες μας αξιοπρέπειες στο διπλανό «κατάστημα». Όχι σε πρώτη ξαπλώστρα παραλία βέβαια αλλά σε …τέταρτη σειρά. Όχι λόγω ρεζερβέ αλλά λόγω κατάληψης από άλλους εκπροσώπους της… πλέμπας που είχε φτάσει νωρίτερα από εμάς. Το σετάκι εδώ κόστιζε 16 ευρώπουλα έτσι για να νοιώσουμε τη διαφορά! Α! και τα 300ml η μπυρίτσα 5 ευρώ! Εκεί επαναστάτησα! Ε όχι! «Δεν δίνω ούτε ένα λεπτό παραπάνω στους αλήτες, την κρίση μου μέσα!....» ανακοίνωσα στην παρέα μου και …ταβλιάστηκα στην ξαπλώστρα εξουθενωμένη από την… επανάσταση! Δεν υπήρχαν πολλοί επαναστάτες γύρω μου βέβαια, αν κρίνω από τον αριθμό των αγοριών και κοριτσιών που τρέχανε πάνω-κάτω σερβίροντας τους νταλακιασμένους από τον ήλιο πελάτες που περίμεναν υπομονετικά στις ξαπλώστρες τους!
«Ψαρροποιήθηκε και η Ελιά» ανέκραξα τρέμοντας από ιερή αγανακτισμένη και με ύφος φωτογραφιζόμενης celebrity για το Hello! ή το OK δήλωσα στους φίλους μου για μία ακόμη φορά πως εμένα μ’ αρέσει μόνο ο Φωκός!
Με κοίταξαν χαμογελώντας με κατανόηση, μου είπαν πως αν δεν φυσούσε πολύ την επομένη θα πηγαίναμε πάλι στο Φωκό και μου συνέστησαν να μην κάτσω άλλο στον ήλιο! Συμμορφώθηκα αλλά και αναρωτήθηκα ταυτόχρονα «πού είναι η κρίση; Οέο!»
Η οικονομική κρίση έχει φτάσει και στην Μύκονο μας διαβεβαίωσε η κυρία Νικολέτα υφαίνοντας μάλλινες και μεταξωτές εσάρπες στον αργαλειό της το ίδιο βράδυ στη Χώρα. Απηυδισμένη κι αυτή από τη γενικότερη κατάσταση στη χώρα μας και στο νησί της μας είπε πως θα κρατούσε το μαγαζάκι της όσο άντεχε να υφαίνει. Τόνισε όμως πως οι 2 μοναδικοί αργαλειοί που έχουν μείνει στη Μύκονο θα μπορούσαν να επιδοτηθούν και να συνεχίσουν να δουλεύουν. Αλλά η κρατική αδιαφορία είναι αμείλικτη… Δεν μπορούσαμε παρά να συμφωνήσουμε μαζί της. Τα 50 κι 60 ευρώ που χρέωνε για τις εσάρπες της τα βρήκαμε τουλάχιστον λογικά αν όχι δίκαια!
Τέλος Αυγούστου γύρισα στην ζεστή και άδεια ακόμη Αθήνα. Ξαναείδα τα κλειστά καταστήματα της Πατησίων και αναρωτήθηκα «κάνει και η οικονομική κρίση διακοπές;» σκεπτόμενη τις καλοκαιρινές μου εικόνες. Με πείραξε τόσο η ζέστη και δεν αισθανόμουν κάτι να έχει αλλάξει στις παραλίες; Μήπως φταίει η Αθήνα που έχει παραγίνει ασφυκτική; Μάλλον χρειάζομαι λίγο καιρό να συνέλθω και να ανακτήσω την επαφή με την πραγματικότητα γιατί εγώ κρίση στις διακοπές μου δεν κατάλαβα! Εσείς;;;;
Τρίτη 17 Αυγούστου 2010
Δίτροχες ανοησίες ή απειλές;
Τρίτη πρωί - περίπου 10:30 – το αριστερό ρεύμα της Πατησίων προς Ομόνοια έχει ένα «μπούκωμα» που δεν το δικαιολογεί η κανονική ροή των αυτοκινήτων. Στη διασταύρωση όμως με τη Μάρνη το «μυστήριο» λύνεται: δύο μοτοσυκλετιστές της Τροχαίας, ένα αυτοκίνητο ακινητοποιημένο με τρόπο σαν ο οδηγός του να ετοιμαζόταν να κάνει επί τόπου αναστροφή, ένας γυμνός από τη μέση κι επάνω νέος άνδρας καθισμένος στο κράσπεδο, με το κράνος περασμένο στον αγκώνα του και δίπλα του ένα πεσμένο μηχανάκι! Και το ασθενοφόρο πλησίαζε… Επαναλαμβάνω: Αυγουστιάτικη Τρίτη πρωί σε μια άδεια Πατησίων!
Δεν ξέρω ποιος έφταιγε για το τρακάρισμα που από μόνο του σαν γεγονός το κατέγραψα μέσα μου σαν μια ανοησία ολκής! Ελπίζω οι δυό ηλίθιοι εμπλεκόμενοι οδηγοί – γιατί μόνο ηλίθιοι θα τρακάριζαν στο σημείο αυτό, τέτοια ώρα, με τέτοιες κυκλοφοριακές συνθήκες - να μην τραυματίστηκαν σοβαρά. Το περιστατικό μου θύμισε την είδηση που άκουσα 3-4 μέρες πριν για το 18χρονο παλληκαράκι που το παρέλαβε νεκρό η μητέρα του μετά από σύγκρουση μετωπική με άλλο μηχανάκι… Μηχανάκι ή μηχανή ελάχιστη διαφορά έχει πλέον μιας και οι περισσότεροι αναβάτες είναι παντελώς άσχετοι από οδήγηση!
Ο ρατσισμός στους δρόμους της χώρας μας καλά κρατεί και θα κρατεί όσο η οδήγηση παντός είδους τροχοφόρων ξεφεύγει από την μορφή απλής μετακίνησης που θάπρεπε να έχει και παίρνει απίστευτες και ταυτόχρονα επικίνδυνα ανόητες κοινωνικές διαστάσεις. Άνδρας ή γυναίκα οδηγεί; Έχουμε ένα θέμα εδώ. Παππούς ή πιτσιρικάς στο τιμόνι; Άλλο θέμα. Ανεξαρτήτως φύλου του οδηγού όμως ένα είναι το σίγουρο: όσο μεγαλύτερο σε όγκο το όχημα, τόσο πιο «βασιλιάς» του δρόμου αισθάνεται ο οδηγός του. Όσο μικρότερο τόσο πιο ευάλωτος και «εύκολο θύμα» ο δικός του οδηγός…
Φυσικά μην ξεχνάμε και «την κατάσταση των δρόμων» στην οποία χρεώνονται τις περισσότερες φορές τα παντός είδους ατυχήματα ή δυστυχήματα. Εγώ εδώ διαφωνώ κάθετα και με πείσμα! Όχι, δεν είναι άριστη η κατάσταση των δρόμων. Πόρρω απέχει από το άριστα. Δεν οδηγούμε λοιπόν σε τέλειους δρόμους και το ξέρουμε. Τι κάνει όμως όλους αυτούς τους ανεγκέφαλους να συμπεριφέρονται σαν να βρίσκονται σε λεωφόρους πολλών λωρίδων και απεριόριστο όριο ταχύτητας; Γιατί αγνοούν επιδεικτικά τη σηματοδότηση; Γιατί δεν ανάβουν τα φώτα τους μέσα στα τούνελ;
Δεν θα ξεχάσω πριν δύο χρόνια όταν ο δρόμος από Κόρινθο για Τρίπολη ήταν μια λωρίδα με σήμανση που επέβαλλε ανώτερη ταχύτητα τα 60 χιλιόμετρα. Οδηγώ με 80 και δυσκολεύομαι να κόψω ταχύτητα γιατί «κολλημένο» στο πίσω προφυλακτήρα του αυτοκινήτου μου είναι ένα Audi με τον οδηγό του – ένα νεαρό άνδρα όπως είδα εκ των υστέρων – να «παίζει» συνεχώς τα φώτα γιατί προφανώς βιάζεται πολύ! Επαναλαμβάνω, μια λωρίδα κυκλοφορίας, αριστερά διαχωριστικό και δεξιά αλυσσίδα από πινακίδες που όριζαν τα 60 χιλιόμετρα την ώρα σαν ανώτατο όριο ταχύτητας! Εγώ σταθερά στα 80, δηλαδή σταθερή παράβαση του ορίου και το δίποδο πίσω μου σε απόσταση αναπνοής να επιμένει να «παίζει» τα φώτα! «Κινδυνεύω!» σκέφτηκα… Ανάβω τα αλάρμ και αρχίζω σιγά-σιγά να κόβω ταχύτητα μέχρι που έφτασα τα 60.
Χρειάζεται να αναφέρω τις μούτζες και το βρισίδι που έφαγα όταν ο ντόπιος Νεάντερνταλ με προσπέρασε στο σημείο που άνοιγε ο δρόμος και μπόρεσα να πάω δεξιά; Δεν νομίζω! Αναρωτιέμαι όμως, αν γινόταν ατύχημα θα έφταιγε ο δρόμος, εγώ που παραβίαζα το όριο ταχύτητας όσο κι αν προσπαθούσα να συμμορφωθώ με τη σηματοδότηση ή ο οδηγός του Audi που «πίεζε»;
Ξέφυγα όμως λίγο από το θέμα μου που είναι κυρίως τα δίτροχα παντός τύπου – γιατί όπως προείπα οι αναβάτες τους πλέον διαγωνίζονται επικίνδυνα στην εμφανέστερη επίδειξη ασχετοσύνης! Δεν παραγνωρίζω τις ανοησίες των οδηγών αυτοκινήτων αλλά οι δίτροχοι χρήστες των δρόμων είναι συχνά απίστευτοι! Γι αυτούς δεν υπάρχουν σήματα κυκλοφορίας ή φωτεινοί σηματοδότες! Κινούνται παντού, όπως αυτοί κρίνουν και θεωρούν δεδομένο ότι όλοι οι άλλοι οδηγοί οφείλουν να τους προσέχουν! Πολύ συχνά δε κουβαλούν και το κράνος περασμένο στον… αγκώνα τους, πράγμα που εγώ θεωρώ πεμπτουσία της ηλιθιότητας!
Ο χτυπημένος μοτοσυκλετιστής του περιστατικού που προανέφερα είχε το κράνος περασμένο στον αγκώνα του. Ίσως να το έβγαλε όταν έπεσε. Πιθανόν όμως να μην το φορούσε όταν χτύπησε. Όπως και να έχει η ιστορία, η ουσία είναι ότι αυτός ήταν σωριασμένος στην άκρη του δρόμου και όχι ο οδηγός του αυτοκινήτου που ίσως να είχε προκαλέσει και το ατύχημα. Και αναρωτιέμαι: δεν το σκέφτονται το κεφάλι τους ή πιστεύουν ότι είναι τόσο γρήγοροι και επιδέξιοι που μπορούν να αποφύγουν τα πάντα και συνεχώς όσες ανοησίες κι αν κάνουν; Και κάνουν πάμπολλες…. Όπως – από τις πιο ακίνδυνες αλλά κατάφορα ηλίθιες - να κορνάρουν στους πεζούς επάνω στο πεζοδρόμιο!
Δεν ξέρω ποιος έφταιγε για το τρακάρισμα που από μόνο του σαν γεγονός το κατέγραψα μέσα μου σαν μια ανοησία ολκής! Ελπίζω οι δυό ηλίθιοι εμπλεκόμενοι οδηγοί – γιατί μόνο ηλίθιοι θα τρακάριζαν στο σημείο αυτό, τέτοια ώρα, με τέτοιες κυκλοφοριακές συνθήκες - να μην τραυματίστηκαν σοβαρά. Το περιστατικό μου θύμισε την είδηση που άκουσα 3-4 μέρες πριν για το 18χρονο παλληκαράκι που το παρέλαβε νεκρό η μητέρα του μετά από σύγκρουση μετωπική με άλλο μηχανάκι… Μηχανάκι ή μηχανή ελάχιστη διαφορά έχει πλέον μιας και οι περισσότεροι αναβάτες είναι παντελώς άσχετοι από οδήγηση!
Ο ρατσισμός στους δρόμους της χώρας μας καλά κρατεί και θα κρατεί όσο η οδήγηση παντός είδους τροχοφόρων ξεφεύγει από την μορφή απλής μετακίνησης που θάπρεπε να έχει και παίρνει απίστευτες και ταυτόχρονα επικίνδυνα ανόητες κοινωνικές διαστάσεις. Άνδρας ή γυναίκα οδηγεί; Έχουμε ένα θέμα εδώ. Παππούς ή πιτσιρικάς στο τιμόνι; Άλλο θέμα. Ανεξαρτήτως φύλου του οδηγού όμως ένα είναι το σίγουρο: όσο μεγαλύτερο σε όγκο το όχημα, τόσο πιο «βασιλιάς» του δρόμου αισθάνεται ο οδηγός του. Όσο μικρότερο τόσο πιο ευάλωτος και «εύκολο θύμα» ο δικός του οδηγός…
Φυσικά μην ξεχνάμε και «την κατάσταση των δρόμων» στην οποία χρεώνονται τις περισσότερες φορές τα παντός είδους ατυχήματα ή δυστυχήματα. Εγώ εδώ διαφωνώ κάθετα και με πείσμα! Όχι, δεν είναι άριστη η κατάσταση των δρόμων. Πόρρω απέχει από το άριστα. Δεν οδηγούμε λοιπόν σε τέλειους δρόμους και το ξέρουμε. Τι κάνει όμως όλους αυτούς τους ανεγκέφαλους να συμπεριφέρονται σαν να βρίσκονται σε λεωφόρους πολλών λωρίδων και απεριόριστο όριο ταχύτητας; Γιατί αγνοούν επιδεικτικά τη σηματοδότηση; Γιατί δεν ανάβουν τα φώτα τους μέσα στα τούνελ;
Δεν θα ξεχάσω πριν δύο χρόνια όταν ο δρόμος από Κόρινθο για Τρίπολη ήταν μια λωρίδα με σήμανση που επέβαλλε ανώτερη ταχύτητα τα 60 χιλιόμετρα. Οδηγώ με 80 και δυσκολεύομαι να κόψω ταχύτητα γιατί «κολλημένο» στο πίσω προφυλακτήρα του αυτοκινήτου μου είναι ένα Audi με τον οδηγό του – ένα νεαρό άνδρα όπως είδα εκ των υστέρων – να «παίζει» συνεχώς τα φώτα γιατί προφανώς βιάζεται πολύ! Επαναλαμβάνω, μια λωρίδα κυκλοφορίας, αριστερά διαχωριστικό και δεξιά αλυσσίδα από πινακίδες που όριζαν τα 60 χιλιόμετρα την ώρα σαν ανώτατο όριο ταχύτητας! Εγώ σταθερά στα 80, δηλαδή σταθερή παράβαση του ορίου και το δίποδο πίσω μου σε απόσταση αναπνοής να επιμένει να «παίζει» τα φώτα! «Κινδυνεύω!» σκέφτηκα… Ανάβω τα αλάρμ και αρχίζω σιγά-σιγά να κόβω ταχύτητα μέχρι που έφτασα τα 60.
Χρειάζεται να αναφέρω τις μούτζες και το βρισίδι που έφαγα όταν ο ντόπιος Νεάντερνταλ με προσπέρασε στο σημείο που άνοιγε ο δρόμος και μπόρεσα να πάω δεξιά; Δεν νομίζω! Αναρωτιέμαι όμως, αν γινόταν ατύχημα θα έφταιγε ο δρόμος, εγώ που παραβίαζα το όριο ταχύτητας όσο κι αν προσπαθούσα να συμμορφωθώ με τη σηματοδότηση ή ο οδηγός του Audi που «πίεζε»;
Ξέφυγα όμως λίγο από το θέμα μου που είναι κυρίως τα δίτροχα παντός τύπου – γιατί όπως προείπα οι αναβάτες τους πλέον διαγωνίζονται επικίνδυνα στην εμφανέστερη επίδειξη ασχετοσύνης! Δεν παραγνωρίζω τις ανοησίες των οδηγών αυτοκινήτων αλλά οι δίτροχοι χρήστες των δρόμων είναι συχνά απίστευτοι! Γι αυτούς δεν υπάρχουν σήματα κυκλοφορίας ή φωτεινοί σηματοδότες! Κινούνται παντού, όπως αυτοί κρίνουν και θεωρούν δεδομένο ότι όλοι οι άλλοι οδηγοί οφείλουν να τους προσέχουν! Πολύ συχνά δε κουβαλούν και το κράνος περασμένο στον… αγκώνα τους, πράγμα που εγώ θεωρώ πεμπτουσία της ηλιθιότητας!
Ο χτυπημένος μοτοσυκλετιστής του περιστατικού που προανέφερα είχε το κράνος περασμένο στον αγκώνα του. Ίσως να το έβγαλε όταν έπεσε. Πιθανόν όμως να μην το φορούσε όταν χτύπησε. Όπως και να έχει η ιστορία, η ουσία είναι ότι αυτός ήταν σωριασμένος στην άκρη του δρόμου και όχι ο οδηγός του αυτοκινήτου που ίσως να είχε προκαλέσει και το ατύχημα. Και αναρωτιέμαι: δεν το σκέφτονται το κεφάλι τους ή πιστεύουν ότι είναι τόσο γρήγοροι και επιδέξιοι που μπορούν να αποφύγουν τα πάντα και συνεχώς όσες ανοησίες κι αν κάνουν; Και κάνουν πάμπολλες…. Όπως – από τις πιο ακίνδυνες αλλά κατάφορα ηλίθιες - να κορνάρουν στους πεζούς επάνω στο πεζοδρόμιο!
Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010
Κατεβασμένα βρακιά
Προχτές το πρωί συνόδευσα μια φίλη μου στο ΙΚΑ να κάνει κάποιες εξετάσεις. Όσο αυτή στεκόταν στην μικρή ουρά περιμένοντας να την καλέσουν, εγώ καθόμουν σε ένα από τα καθίσματα που υπήρχαν στην άλλη πλευρά του διαδρόμου και παρατηρούσα τον κόσμο που πηγαινοερχόταν.
Την προσοχή μου τράβηξε μια νεαρή κοπέλα περίπου 18-20 ετών που στεκόταν στην ουρά μπροστά από τη φίλη μου. Συνοδευόταν από μία κυρία που πιθανόν ήταν η μητέρα της – ταίριαζε η ηλικία και το παρουσιαστικό. Το κορίτσι ήταν ψιλόλιγνο, καλλίγραμμο, λίγο χλωμό, με καστανά μακριά μαλλιά κρεπαρισμένα σε στυλ Emo χωρίς το αντίστοιχο μακιγιάζ. Φορούσε ένα σωληνωτό, εφαρμοστό τζην παντελόνι, ένα λευκό μπλουζάκι χωρίς μανίκια που δεν άφηνε αμφιβολία για τις κακές σχέσεις που είχε με το παντελόνι - εξ ού και η απόσταση μεταξύ τους - και ίσια πέδιλα.
Αυτό που τράβηξε το βλέμμα μου, με έκανε να την παρατηρώ και εξανάγκασε τη σκέψη μου σε πυρετώδη εργασία, ήταν το παντελόνι: πολύ στενό και εφαρμοστό – όπως προανέφερα – υπερβολικά χαμηλόμεσο με ξεκουμπωμένο το κουμπί που ασφαλίζει το φερμουάρ και τη ζώνη επιμελώς διπλωμένη προς τα έξω ώστε ο καβάλος να μοιάζει σχεδόν ανύπαρκτος. Περιέφερα το βλέμμα μου στους ανθρώπους που στέκονταν ή κάθονταν εκεί γύρω και βεβαιώθηκα πως σχεδόν όλων τα βλέμματα – όλων των ανδρών, σίγουρα – είχαν καρφωθεί σε αυτό το ψιλόλιγνο καβάλο! Αυτό ήταν: υποτροπίασα…
Δεν έχω δικά μου παιδιά και ειλικρινά δεν ξέρω τι θα έκανα αν ήμουν η μάνα του ψιλόλιγνου κοριτσιού που θα μου ζητούσε ή θα απαιτούσε να αγοράσει αυτό το παντελόνι. Ποτέ όμως δεν χάνω ευκαιρία να συζητήσω με κορίτσια φίλων μου ή μαθήτριές μου αυτή τη κακόγουστη τάση της μόδας που κρατάει, εδώ και μια δεκαετία περίπου, τα παντελόνια – αντρικά και γυναικεία – τουλάχιστον 15 πόντους κάτω από τη μέση του ανθρώπινου σώματος. Δεν θυμάμαι ποιος σχεδιαστής μόδας (αποκλείεται να ήταν γυναίκα σχεδιάστρια αυτή που «αλλοίωσε» έτσι το γυναικείο σώμα…) επινόησε αυτά τα κακόγουστα χαμηλοκάβαλα παντελόνια - και τις χαμηλόμεσες φούστες, βεβαίως-βεβαίως! Με εντυπωσιάζει όμως το γεγονός ότι αυτή η τάση της μόδας «κρατάει» γερά τόσα χρόνια…
Ο τρόπος που ντυνόμαστε είναι καθρέφτης του τρόπου που σκεφτόμαστε και φερόμαστε και αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του τη ψυχολογία του έφηβου κατά την αναζήτηση της ταυτότητας και των εκφραστικών μέσων του, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει γιατί υιοθετεί εύκολα οτιδήποτε προκλητικό. Ο κατεβασμένος καβάλος σε συνδυασμό με τα μπλουζάκια που αφήνουν ακάλυπτα «τα πάκια» στην προσπάθεια της δημιουργίας μιας «σέξυ» εμφάνισης θεωρούνται η επιτομή της ενδυματολογικής πρόκλησης. Η καλαισθησία είναι σίγουρα η χαμένη σε αυτή την άνιση μάχη αλλά υποθέτω ότι αυτό είναι κατανοητό μόνον από ανθρώπους της δικής μου ηλικίας και φοβάμαι ότι οι νέοι άνθρωποι θεωρούν πλέον τον χαμηλό καβάλο εκ των ουκ άνευ ενδυματολογικά.
Λίγο πριν κλείσει η σχολική χρονιά είδα έναν από τους 15χρονους μαθητές μου να έρχεται στο φροντιστήριο με κατεβασμένο το παντελόνι για να φαίνεται το μποξεράκι που φορούσε από μέσα. Συμπτωματικά εκείνες τις μέρες είδα στην τηλεόραση σχετικό ρεπορτάζ για αυτή την συγκεκριμένη νέα τάση και η ρεπόρτερ ρωτούσε νεαρούς και νεαρές κάπου στην Ερμού να της πουν τη γνώμη. Όταν είδα το παιδί να έρχεται σχεδόν ξεβράκωτο, αλλά «καμαρωτό» γιατί ήταν μέσα στη μόδα, με έπιασε μια θλίψη… Κι εγώ στα δεκαπέντε μου φόρεσα μίνι φούστα, «κοθόρνους» (που ήσαν και τότε στη μόδα), βαφόμουν κρυφά με κίνδυνο αποβολής από το σχολείο – η Χούντα δεν αστειευόταν! - αλλά με κίνδυνο να ακουστώ σαν τη μαμά μου λέω συχνά στα κορίτσια: «Εμείς στην ηλικία σας ντυνόμασταν όταν ήταν να βγούμε δεν… γδυνόμασταν!» Και στα αγόρια: «Στη ηλικία σας οι συμμαθητές μας το θεωρούσαν υποτιμητικό να ξεβρακωθούν».
Ξέρω πως δεν φταίνε τα παιδιά γι’ αυτό το χάλι. Γιατί για χάλι πρόκειται και για κατάντια – ενδυματολογική τουλάχιστον. Το ξεβράκωμα όσο μόδα και να γίνει δεν παύει νάναι ξεβράκωμα με ότι αυτό συνεπάγεται σε πρακτικό ή θεωρητικό αλλά και ιδεολογικό ακόμη επίπεδο! Ίσως δίνω περισσότερη σημασία από ότι πρέπει σε μια μόδα και οι μόδες περνάνε. Ίσως. Τα κατεβασμένα βρακιά όμως κρατάνε καιρό και αυτό με ανησυχεί πολύ, πάρα πολύ! Και αν τα συνηθίσεις είναι επικίνδυνο… Δεν είναι;
Την προσοχή μου τράβηξε μια νεαρή κοπέλα περίπου 18-20 ετών που στεκόταν στην ουρά μπροστά από τη φίλη μου. Συνοδευόταν από μία κυρία που πιθανόν ήταν η μητέρα της – ταίριαζε η ηλικία και το παρουσιαστικό. Το κορίτσι ήταν ψιλόλιγνο, καλλίγραμμο, λίγο χλωμό, με καστανά μακριά μαλλιά κρεπαρισμένα σε στυλ Emo χωρίς το αντίστοιχο μακιγιάζ. Φορούσε ένα σωληνωτό, εφαρμοστό τζην παντελόνι, ένα λευκό μπλουζάκι χωρίς μανίκια που δεν άφηνε αμφιβολία για τις κακές σχέσεις που είχε με το παντελόνι - εξ ού και η απόσταση μεταξύ τους - και ίσια πέδιλα.
Αυτό που τράβηξε το βλέμμα μου, με έκανε να την παρατηρώ και εξανάγκασε τη σκέψη μου σε πυρετώδη εργασία, ήταν το παντελόνι: πολύ στενό και εφαρμοστό – όπως προανέφερα – υπερβολικά χαμηλόμεσο με ξεκουμπωμένο το κουμπί που ασφαλίζει το φερμουάρ και τη ζώνη επιμελώς διπλωμένη προς τα έξω ώστε ο καβάλος να μοιάζει σχεδόν ανύπαρκτος. Περιέφερα το βλέμμα μου στους ανθρώπους που στέκονταν ή κάθονταν εκεί γύρω και βεβαιώθηκα πως σχεδόν όλων τα βλέμματα – όλων των ανδρών, σίγουρα – είχαν καρφωθεί σε αυτό το ψιλόλιγνο καβάλο! Αυτό ήταν: υποτροπίασα…
Δεν έχω δικά μου παιδιά και ειλικρινά δεν ξέρω τι θα έκανα αν ήμουν η μάνα του ψιλόλιγνου κοριτσιού που θα μου ζητούσε ή θα απαιτούσε να αγοράσει αυτό το παντελόνι. Ποτέ όμως δεν χάνω ευκαιρία να συζητήσω με κορίτσια φίλων μου ή μαθήτριές μου αυτή τη κακόγουστη τάση της μόδας που κρατάει, εδώ και μια δεκαετία περίπου, τα παντελόνια – αντρικά και γυναικεία – τουλάχιστον 15 πόντους κάτω από τη μέση του ανθρώπινου σώματος. Δεν θυμάμαι ποιος σχεδιαστής μόδας (αποκλείεται να ήταν γυναίκα σχεδιάστρια αυτή που «αλλοίωσε» έτσι το γυναικείο σώμα…) επινόησε αυτά τα κακόγουστα χαμηλοκάβαλα παντελόνια - και τις χαμηλόμεσες φούστες, βεβαίως-βεβαίως! Με εντυπωσιάζει όμως το γεγονός ότι αυτή η τάση της μόδας «κρατάει» γερά τόσα χρόνια…
Ο τρόπος που ντυνόμαστε είναι καθρέφτης του τρόπου που σκεφτόμαστε και φερόμαστε και αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του τη ψυχολογία του έφηβου κατά την αναζήτηση της ταυτότητας και των εκφραστικών μέσων του, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει γιατί υιοθετεί εύκολα οτιδήποτε προκλητικό. Ο κατεβασμένος καβάλος σε συνδυασμό με τα μπλουζάκια που αφήνουν ακάλυπτα «τα πάκια» στην προσπάθεια της δημιουργίας μιας «σέξυ» εμφάνισης θεωρούνται η επιτομή της ενδυματολογικής πρόκλησης. Η καλαισθησία είναι σίγουρα η χαμένη σε αυτή την άνιση μάχη αλλά υποθέτω ότι αυτό είναι κατανοητό μόνον από ανθρώπους της δικής μου ηλικίας και φοβάμαι ότι οι νέοι άνθρωποι θεωρούν πλέον τον χαμηλό καβάλο εκ των ουκ άνευ ενδυματολογικά.
Λίγο πριν κλείσει η σχολική χρονιά είδα έναν από τους 15χρονους μαθητές μου να έρχεται στο φροντιστήριο με κατεβασμένο το παντελόνι για να φαίνεται το μποξεράκι που φορούσε από μέσα. Συμπτωματικά εκείνες τις μέρες είδα στην τηλεόραση σχετικό ρεπορτάζ για αυτή την συγκεκριμένη νέα τάση και η ρεπόρτερ ρωτούσε νεαρούς και νεαρές κάπου στην Ερμού να της πουν τη γνώμη. Όταν είδα το παιδί να έρχεται σχεδόν ξεβράκωτο, αλλά «καμαρωτό» γιατί ήταν μέσα στη μόδα, με έπιασε μια θλίψη… Κι εγώ στα δεκαπέντε μου φόρεσα μίνι φούστα, «κοθόρνους» (που ήσαν και τότε στη μόδα), βαφόμουν κρυφά με κίνδυνο αποβολής από το σχολείο – η Χούντα δεν αστειευόταν! - αλλά με κίνδυνο να ακουστώ σαν τη μαμά μου λέω συχνά στα κορίτσια: «Εμείς στην ηλικία σας ντυνόμασταν όταν ήταν να βγούμε δεν… γδυνόμασταν!» Και στα αγόρια: «Στη ηλικία σας οι συμμαθητές μας το θεωρούσαν υποτιμητικό να ξεβρακωθούν».
Ξέρω πως δεν φταίνε τα παιδιά γι’ αυτό το χάλι. Γιατί για χάλι πρόκειται και για κατάντια – ενδυματολογική τουλάχιστον. Το ξεβράκωμα όσο μόδα και να γίνει δεν παύει νάναι ξεβράκωμα με ότι αυτό συνεπάγεται σε πρακτικό ή θεωρητικό αλλά και ιδεολογικό ακόμη επίπεδο! Ίσως δίνω περισσότερη σημασία από ότι πρέπει σε μια μόδα και οι μόδες περνάνε. Ίσως. Τα κατεβασμένα βρακιά όμως κρατάνε καιρό και αυτό με ανησυχεί πολύ, πάρα πολύ! Και αν τα συνηθίσεις είναι επικίνδυνο… Δεν είναι;
Σάββατο 31 Ιουλίου 2010
Απεργίες και μπλόκα.
Δεν ξέρω σε πόσες απεργίες ή μπλόκα μπορεί κανείς να πάρει μέρος στη ζωή του. Ξέρω όμως από πόσες απεργίες ή μπλόκα μπορεί να υποφέρει ιδίως αν είναι «Έλληνας πολίτης, κάτοικος Αθήνας, ιδιωτικός υπάλληλος, με… όσα γράμματα θέλετε!» Τα τελευταία 25 χρόνια η ζωή σε αυτή την πόλη έχει μια έντονα φθίνουσα ποιότητα που κάνει όλους εμάς που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε εδώ να αναρωτιόμαστε καθημερινά μέχρι πού μπορεί να πάει αυτή η κατάσταση!
Η φράση που άκουσα κάποτε από μια γιαγιά «Θεέ μου μη μου δώσεις όσα μπορώ να αντέξω» έρχεται συχνά στο μυαλό μου ιδίως τον τελευταίο καιρό που η περίφημη «οικονομική κρίση» ταλανίζει με χίλιους τρόπους τη ζωή μας. Άραγε πόσα ακόμη μπορούμε να αντέξουμε; Φαίνεται πως κάποιοι έχουν βάλει στοίχημα να δουν πόσα καψόνια ακόμη μπορούμε να υποστούμε πριν – επί τέλους!- τους «πάρουμε με τις πέτρες!»
Το τρέχον δίδυμο απεργία-μπλόκα των ιδιοκτητών φορτηγών Δ.Χ. μου έφερε για μία ακόμη φορά στο μυαλό τα χρόνια που δίδασκα σε ένα φροντιστήριο στο Σύνταγμα. Σχεδόν κάθε δεύτερη μέρα κουβαλούσα τα βιβλία μου τρέχοντας από την αρχή της Λεωφόρου Βουλιαγμένης γιατί κάποιοι απεργοδιαδήλωναν και έκλειναν το κέντρο! Άλλοτε έφτανα στην ώρα μου, άλλοτε καθυστερημένη με την ψυχή στο στόμα και κάθε μέρα αναρωτιόμουν πόσο νωρίτερα να φύγω από το σπίτι μου…
Τώρα βέβαια έχω την «πολυτέλεια» να αποφεύγω το κέντρο όταν το κλείνουν οι διαμαρτυρόμενοι συμπολίτες μου και να μην ξεθεώνομαι στο περπάτημα αλλά να ακούω μουσική, μποτιλιαρισμένη στο αυτοκίνητο και σταθερά καθυστερημένη στη δουλειά μου – όχι που θα γλύτωνα! – και να αναρωτιέμαι που θα πάει αυτή η κατάσταση;
Απεργούν, λοιπόν, οι ιδιοκτήτες των φορτηγών, δηλώνουν αμετακίνητοι, φιλούν σταυρωτά τον πρόεδρό τους που δηλώνει συνέχιση της απεργίας και κραυγάζουν αγωνιστικά συνθήματα. Ταυτόχρονα, εκατοντάδες έλληνες και ξένοι σε αυτή τη χώρα παραπατάνε σα ζαλισμένα κοτόπουλα στο κατακαλόκαιρο μη ξέροντας τι να κάνουνε: πώς να πάνε στη δουλειά τους αφού δεν υπάρχουν καύσιμα, τι να κάνουν τα ευπαθή προϊόντα τους, πού να ζητήσουν αποζημίωση για μία ακόμη φορά που δεν πατάει άνθρωπος στο μαγαζί τους, που οι τουρίστες ακύρωσαν τις κρατήσεις τους, που γέμισαν οι βόθροι τους και δεν υπάρχει βυτίο να τους αδειάσει!
Δεν ξέρω αν φταίει η οικονομική κρίση, το ΔΝΤ, το μνημόνιο, η ΕΕ τα κλειστά επαγγέλματα, τα… ανοιχτά επαγγέλματα ή ο κακός μας ο καιρός αλλά τα τελευταία χρόνια εμείς έχουμε κάποιες σταθερές αξίες σε αυτό τον τόπο:
1. Παραμονές γιορτών το χειμώνα θα βγουν οι αγρότες με τα τρακτέρ και θα κόψουν την Ελλάδα στα δύο.
2. Παραμονές μεγάλων εξόδων από τα αστικά κέντρα θα ασφαλτοστρωθούν οι εθνικοί-Θεός-να-τους-κάνει δρόμοι.
3. Στις αρχές της τουριστικής περιόδου θα διεκδικήσουν με απεργίες/μπλόκα τα δικαιώματά τους ή τα δεδουλευμένα τους οι λιμενεργάτες, οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, οι ωρομίσθιοι των αρχαιολογικών χώρων κλπ.
4. Παραμονές των Πανελλαδικών εξετάσεων θα απεργήσουν οι καθηγητές/ διορθωτές/ βαθμολογητές.
5. Στο ενδιάμεσο των ανωτέρω θα βρει κάτι το ΠΑΜΕ να γεμίσει το κενό και να μπλοκάρει το κέντρο της Αθήνας ή άλλων πόλεων.
6. Σε τακτά χρονικά διαστήματα θα εκνευρίσουν οι «μπάτσοι-γουρούνια» τους «αναρχικούς» που θα κάνουν λαμπόγυαλο το κέντρο των μεγάλων πόλεων.
Αν ξέχασα κάποιους, παρακαλώ να με συγχωρήσουν γιατί να… άρχισε η ζέστη, έχω αρχίσει να «φορτώνω», πρέπει να κατέβω για κάποιες δουλειές στο κέντρο, δεν ξέρω τι δρομολόγιο θάχει σήμερα ο ΗΣΑΠ, ποιόν σταθμό θάχει κλείσει (και θα μου ζητάει κι αυτός την κατανόησή μου), αν θα υπάρχει κάποιος αποκλεισμός δρόμων λόγω συγκεντρώσεων – ή μπορεί και όχι γιατί μπήκε ο Αύγουστος!
Άντε! Καλό μας μήνα, «συμπολίτες, κλέφτες και λωποδύτες» - που λέει κι ο Καραγκιόζης! Και που είστε: όσοι μείνετε Αθήνα, ξέρετε… Κάντε και καμμιά βόλτα στο κέντρο της πόλης. Με τα πόδια, ε; Αλλά όχι από το μετανάστ-γιουσουρούμ της Πανεπιστημίου ή της Πατησίων. Από Ακρόπολη μεριά. Μπας και πάρουμε λίγη ανάσα από το κλέος των προγόνων γιατί ως απόγονοι θάχουμε και το δύσκολο φθινόπωρο των πρόσθετων μέτρων! Όσοι δε βρίσκεστε παρα θιν’ αλός κάντε και μια βουτιά για μας, πιείτε και ένα ουζάκι παρά πάνω. Πού ξέρετε… Μπορεί και να αντέξουμε τελικά, βρε!
Η φράση που άκουσα κάποτε από μια γιαγιά «Θεέ μου μη μου δώσεις όσα μπορώ να αντέξω» έρχεται συχνά στο μυαλό μου ιδίως τον τελευταίο καιρό που η περίφημη «οικονομική κρίση» ταλανίζει με χίλιους τρόπους τη ζωή μας. Άραγε πόσα ακόμη μπορούμε να αντέξουμε; Φαίνεται πως κάποιοι έχουν βάλει στοίχημα να δουν πόσα καψόνια ακόμη μπορούμε να υποστούμε πριν – επί τέλους!- τους «πάρουμε με τις πέτρες!»
Το τρέχον δίδυμο απεργία-μπλόκα των ιδιοκτητών φορτηγών Δ.Χ. μου έφερε για μία ακόμη φορά στο μυαλό τα χρόνια που δίδασκα σε ένα φροντιστήριο στο Σύνταγμα. Σχεδόν κάθε δεύτερη μέρα κουβαλούσα τα βιβλία μου τρέχοντας από την αρχή της Λεωφόρου Βουλιαγμένης γιατί κάποιοι απεργοδιαδήλωναν και έκλειναν το κέντρο! Άλλοτε έφτανα στην ώρα μου, άλλοτε καθυστερημένη με την ψυχή στο στόμα και κάθε μέρα αναρωτιόμουν πόσο νωρίτερα να φύγω από το σπίτι μου…
Τώρα βέβαια έχω την «πολυτέλεια» να αποφεύγω το κέντρο όταν το κλείνουν οι διαμαρτυρόμενοι συμπολίτες μου και να μην ξεθεώνομαι στο περπάτημα αλλά να ακούω μουσική, μποτιλιαρισμένη στο αυτοκίνητο και σταθερά καθυστερημένη στη δουλειά μου – όχι που θα γλύτωνα! – και να αναρωτιέμαι που θα πάει αυτή η κατάσταση;
Απεργούν, λοιπόν, οι ιδιοκτήτες των φορτηγών, δηλώνουν αμετακίνητοι, φιλούν σταυρωτά τον πρόεδρό τους που δηλώνει συνέχιση της απεργίας και κραυγάζουν αγωνιστικά συνθήματα. Ταυτόχρονα, εκατοντάδες έλληνες και ξένοι σε αυτή τη χώρα παραπατάνε σα ζαλισμένα κοτόπουλα στο κατακαλόκαιρο μη ξέροντας τι να κάνουνε: πώς να πάνε στη δουλειά τους αφού δεν υπάρχουν καύσιμα, τι να κάνουν τα ευπαθή προϊόντα τους, πού να ζητήσουν αποζημίωση για μία ακόμη φορά που δεν πατάει άνθρωπος στο μαγαζί τους, που οι τουρίστες ακύρωσαν τις κρατήσεις τους, που γέμισαν οι βόθροι τους και δεν υπάρχει βυτίο να τους αδειάσει!
Δεν ξέρω αν φταίει η οικονομική κρίση, το ΔΝΤ, το μνημόνιο, η ΕΕ τα κλειστά επαγγέλματα, τα… ανοιχτά επαγγέλματα ή ο κακός μας ο καιρός αλλά τα τελευταία χρόνια εμείς έχουμε κάποιες σταθερές αξίες σε αυτό τον τόπο:
1. Παραμονές γιορτών το χειμώνα θα βγουν οι αγρότες με τα τρακτέρ και θα κόψουν την Ελλάδα στα δύο.
2. Παραμονές μεγάλων εξόδων από τα αστικά κέντρα θα ασφαλτοστρωθούν οι εθνικοί-Θεός-να-τους-κάνει δρόμοι.
3. Στις αρχές της τουριστικής περιόδου θα διεκδικήσουν με απεργίες/μπλόκα τα δικαιώματά τους ή τα δεδουλευμένα τους οι λιμενεργάτες, οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, οι ωρομίσθιοι των αρχαιολογικών χώρων κλπ.
4. Παραμονές των Πανελλαδικών εξετάσεων θα απεργήσουν οι καθηγητές/ διορθωτές/ βαθμολογητές.
5. Στο ενδιάμεσο των ανωτέρω θα βρει κάτι το ΠΑΜΕ να γεμίσει το κενό και να μπλοκάρει το κέντρο της Αθήνας ή άλλων πόλεων.
6. Σε τακτά χρονικά διαστήματα θα εκνευρίσουν οι «μπάτσοι-γουρούνια» τους «αναρχικούς» που θα κάνουν λαμπόγυαλο το κέντρο των μεγάλων πόλεων.
Αν ξέχασα κάποιους, παρακαλώ να με συγχωρήσουν γιατί να… άρχισε η ζέστη, έχω αρχίσει να «φορτώνω», πρέπει να κατέβω για κάποιες δουλειές στο κέντρο, δεν ξέρω τι δρομολόγιο θάχει σήμερα ο ΗΣΑΠ, ποιόν σταθμό θάχει κλείσει (και θα μου ζητάει κι αυτός την κατανόησή μου), αν θα υπάρχει κάποιος αποκλεισμός δρόμων λόγω συγκεντρώσεων – ή μπορεί και όχι γιατί μπήκε ο Αύγουστος!
Άντε! Καλό μας μήνα, «συμπολίτες, κλέφτες και λωποδύτες» - που λέει κι ο Καραγκιόζης! Και που είστε: όσοι μείνετε Αθήνα, ξέρετε… Κάντε και καμμιά βόλτα στο κέντρο της πόλης. Με τα πόδια, ε; Αλλά όχι από το μετανάστ-γιουσουρούμ της Πανεπιστημίου ή της Πατησίων. Από Ακρόπολη μεριά. Μπας και πάρουμε λίγη ανάσα από το κλέος των προγόνων γιατί ως απόγονοι θάχουμε και το δύσκολο φθινόπωρο των πρόσθετων μέτρων! Όσοι δε βρίσκεστε παρα θιν’ αλός κάντε και μια βουτιά για μας, πιείτε και ένα ουζάκι παρά πάνω. Πού ξέρετε… Μπορεί και να αντέξουμε τελικά, βρε!
Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010
Πρώτα η πιστοποίηση και μετά η γνώση! (ή Πώς οι Έλληνες μαθαίνουν ξένες γλώσσες.)
Διδάσκω αγγλικά εδώ και αρκετά χρόνια (χμμ… πολλά θα έλεγα αν ήθελα να ακριβολογήσω, αλλά τέλος πάντων…). Η εμπειρία μου από τη διδασκαλία σε διάφορα Φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα μου επιτρέπει να έχω άποψη για τη σχέση που έχουν οι συμπατριώτες μου με τις ξένες γλώσσες και ιδίως τα αγγλικά.
Το θετικό είναι ότι οι Έλληνες μαθαίνουν ξένες γλώσσες και όχι απαραίτητα μόνο από ανάγκη. Από ανάγκη μαθαίνουν αγγλικά! Ελάχιστοι μαθητές μου έχουν δηλώσει αγάπη κι ενδιαφέρον για τη γλώσσα του Shakespeare ή την κουλτούρα των ανθρώπων που την μιλούν. Οι περισσότεροι στην ερώτησή μου «γιατί θέλεις να μάθεις αγγλικά;» δηλώνουν με τη σιγουριά της εφηβείας τους: «Χρειάζομαι τα αγγλικά για τη μελλοντική δουλειά μου» Όσοι από αυτούς δεν είναι πλέον έφηβοι, κουνούν το κεφάλι τους με νόημα και απαντούν: «Ε, για το πιστοποιητικό, βέβαια! Θέλω να κάνω τα χαρτιά μου για… » και αναφέρουν κάποια επαγγελματική κατεύθυνση η οποία όμως προϋποθέτει «το Lower τουλάχιστον». Οι Έλληνες στην συντριπτική πλειοψηφία τους το θεωρούν βασικό πιστοποιητικό για το όποιο βιογραφικό τους. (Τα παιδιά τους, φυσικά, θα πάρουν το Προφίσιενσι (sic) στα 15 τους, αλλά αυτό είναι ένα θέμα από μόνο του.)
Οι Έλληνες λοιπόν μαθαίνουν αγγλικά από ανάγκη αλλά γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά ή ιταλικά είτε επειδή έχουν συγκεκριμένη κατεύθυνση μεταπτυχιακών σπουδών, είτε επειδή τους αρέσει η γλώσσα. Όποιο και να είναι το κίνητρο όμως, η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα η ξενόγλωσση εκπαίδευση είναι εκ των ουκ άνευ. Ως εκ τούτου θα μπορούσε να συμπεράνει κάποιος ότι είναι μεθοδική και οργανωμένη και ως ένα σημείο θα είχε δίκιο. Άλλωστε παρέχεται, κατά κύριο λόγο, από ιδιωτικούς φορείς και ως εκ τούτου ο στόχος της επιτυχίας είναι αυτονόητος. Αυτή όμως είναι και η Αχίλλειος πτέρνα της: επιτυχία σημαίνει «πτυχίο» και αυτό είναι το όποιο πιστοποιητικό γλωσσομάθειας χορηγεί ένας από τους πολλούς φορείς που υπάρχουν στη χώρα μας. Το «πτυχίο» λοιπόν έχει καταλήξει πλέον να είναι αυτοσκοπός!
Στα αγγλικά, τομέας που γνωρίζω καλλίτερα από τις άλλες ξένες γλώσσες, «κονταροχτυπιούνται» σε δημοφιλία – και κατ’ επέκταση σε γενναίο κομμάτι πίτας με αντίστοιχα ικανό οικονομικό αντίκρυσμα – οι Άγγλοι ( με ναυαρχίδα το τμήμα εξετάσεων του Πανεπιστημίου Cambridge) και οι Αμερικάνοι ( Πανεπιστήμιο του Michigan), κι αυτό γιατί οι Έλληνες παραδοσιακά χωρίζονται σε… στρατόπεδα: είναι Ολυμπιακοί ή Παναθηναϊκοί, με τη Βίσση ή τη Βανδή, με το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ ( ο κατάλογος είναι μακρύς με πολλές υποκατηγορίες…). Η παραφιλολογία ανάμεσα στους κατόχους ή υποψηφίους του αγγλικού ή του αμερικάνικου «πτυχίου» για το ποιο είναι καλλίτερο, ευκολότερο, πιο έγκυρο κλπ είναι τέτοια που απαιτεί ξεχωριστό άρθρο. Το «δάσος» όμως που εξαφανίζεται εδώ είναι η ίδια η γλώσσα!
Από τότε που το «πτυχίο» έγινε αυτοσκοπός η εκμάθηση της ξένης γλώσσας υποτιμήθηκε δραματικά, όπως η δραχμούλα μας πριν τη μετάλλαξη σε ευρώ με ακριβώς τις ίδιες συνέπειες, δυστυχώς… Ελάχιστοι ενδιαφέρονται να μάθουν σωστά τη γλώσσα. Τους ενδιαφέρει «το χαρτί» που το επιδιώκουν με κάθε τρόπο και με όποιο κόστος – προς μεγάλη χαρά των φορέων πιστοποίησης, φυσικά, που βλέπουν το ταμείο τους να γεμίζει – γιατί όσο μεγαλώνει το εξεταστικό επίπεδο τόσο περισσότερες είναι οι φορές που δίνει εξετάσεις κάποιος υποψήφιος για να πάρει το πιστοποιητικό. Οι δε υποψήφιοι που παίρνουν πιστοποίηση γλωσσομάθειας με υψηλό βαθμό είναι μια μειοψηφία που εικονογραφεί με τον καλλίτερο τρόπο το γεγονός ότι η καλή γνώση της ξένης γλώσσας έρχεται σε δεύτερη μοίρα πλέον.
Το εύλογο ερώτημα που ακολουθεί είναι «ποιός φταίει γι’ αυτή την κατάσταση;» Η απάντηση είναι απλή - όλοι οι εμπλεκόμενοι - αλλά όχι εύκολη στην αιτιολογία της. Υπάρχουν πολλές παράμετροι και πολλοί λόγοι που έχουν οδηγήσει την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων στο να βλέπουν το δέντρο (πιστοποιητικό γλωσσομάθειας) και να χάνουν το δάσος (εκμάθηση της γλώσσας). Το αποκαρδιωτικό αποτέλεσμα είναι ότι στη βιάση να φτάσουμε στο προορισμό χάνουμε τη μαγεία του ταξιδιού και η εκμάθηση της όποιας ξένης γλώσσας είναι ένα όμορφο ταξίδι στη γνώση και στον πλούτο που προσφέρει!
Το θετικό είναι ότι οι Έλληνες μαθαίνουν ξένες γλώσσες και όχι απαραίτητα μόνο από ανάγκη. Από ανάγκη μαθαίνουν αγγλικά! Ελάχιστοι μαθητές μου έχουν δηλώσει αγάπη κι ενδιαφέρον για τη γλώσσα του Shakespeare ή την κουλτούρα των ανθρώπων που την μιλούν. Οι περισσότεροι στην ερώτησή μου «γιατί θέλεις να μάθεις αγγλικά;» δηλώνουν με τη σιγουριά της εφηβείας τους: «Χρειάζομαι τα αγγλικά για τη μελλοντική δουλειά μου» Όσοι από αυτούς δεν είναι πλέον έφηβοι, κουνούν το κεφάλι τους με νόημα και απαντούν: «Ε, για το πιστοποιητικό, βέβαια! Θέλω να κάνω τα χαρτιά μου για… » και αναφέρουν κάποια επαγγελματική κατεύθυνση η οποία όμως προϋποθέτει «το Lower τουλάχιστον». Οι Έλληνες στην συντριπτική πλειοψηφία τους το θεωρούν βασικό πιστοποιητικό για το όποιο βιογραφικό τους. (Τα παιδιά τους, φυσικά, θα πάρουν το Προφίσιενσι (sic) στα 15 τους, αλλά αυτό είναι ένα θέμα από μόνο του.)
Οι Έλληνες λοιπόν μαθαίνουν αγγλικά από ανάγκη αλλά γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά ή ιταλικά είτε επειδή έχουν συγκεκριμένη κατεύθυνση μεταπτυχιακών σπουδών, είτε επειδή τους αρέσει η γλώσσα. Όποιο και να είναι το κίνητρο όμως, η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα η ξενόγλωσση εκπαίδευση είναι εκ των ουκ άνευ. Ως εκ τούτου θα μπορούσε να συμπεράνει κάποιος ότι είναι μεθοδική και οργανωμένη και ως ένα σημείο θα είχε δίκιο. Άλλωστε παρέχεται, κατά κύριο λόγο, από ιδιωτικούς φορείς και ως εκ τούτου ο στόχος της επιτυχίας είναι αυτονόητος. Αυτή όμως είναι και η Αχίλλειος πτέρνα της: επιτυχία σημαίνει «πτυχίο» και αυτό είναι το όποιο πιστοποιητικό γλωσσομάθειας χορηγεί ένας από τους πολλούς φορείς που υπάρχουν στη χώρα μας. Το «πτυχίο» λοιπόν έχει καταλήξει πλέον να είναι αυτοσκοπός!
Στα αγγλικά, τομέας που γνωρίζω καλλίτερα από τις άλλες ξένες γλώσσες, «κονταροχτυπιούνται» σε δημοφιλία – και κατ’ επέκταση σε γενναίο κομμάτι πίτας με αντίστοιχα ικανό οικονομικό αντίκρυσμα – οι Άγγλοι ( με ναυαρχίδα το τμήμα εξετάσεων του Πανεπιστημίου Cambridge) και οι Αμερικάνοι ( Πανεπιστήμιο του Michigan), κι αυτό γιατί οι Έλληνες παραδοσιακά χωρίζονται σε… στρατόπεδα: είναι Ολυμπιακοί ή Παναθηναϊκοί, με τη Βίσση ή τη Βανδή, με το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ ( ο κατάλογος είναι μακρύς με πολλές υποκατηγορίες…). Η παραφιλολογία ανάμεσα στους κατόχους ή υποψηφίους του αγγλικού ή του αμερικάνικου «πτυχίου» για το ποιο είναι καλλίτερο, ευκολότερο, πιο έγκυρο κλπ είναι τέτοια που απαιτεί ξεχωριστό άρθρο. Το «δάσος» όμως που εξαφανίζεται εδώ είναι η ίδια η γλώσσα!
Από τότε που το «πτυχίο» έγινε αυτοσκοπός η εκμάθηση της ξένης γλώσσας υποτιμήθηκε δραματικά, όπως η δραχμούλα μας πριν τη μετάλλαξη σε ευρώ με ακριβώς τις ίδιες συνέπειες, δυστυχώς… Ελάχιστοι ενδιαφέρονται να μάθουν σωστά τη γλώσσα. Τους ενδιαφέρει «το χαρτί» που το επιδιώκουν με κάθε τρόπο και με όποιο κόστος – προς μεγάλη χαρά των φορέων πιστοποίησης, φυσικά, που βλέπουν το ταμείο τους να γεμίζει – γιατί όσο μεγαλώνει το εξεταστικό επίπεδο τόσο περισσότερες είναι οι φορές που δίνει εξετάσεις κάποιος υποψήφιος για να πάρει το πιστοποιητικό. Οι δε υποψήφιοι που παίρνουν πιστοποίηση γλωσσομάθειας με υψηλό βαθμό είναι μια μειοψηφία που εικονογραφεί με τον καλλίτερο τρόπο το γεγονός ότι η καλή γνώση της ξένης γλώσσας έρχεται σε δεύτερη μοίρα πλέον.
Το εύλογο ερώτημα που ακολουθεί είναι «ποιός φταίει γι’ αυτή την κατάσταση;» Η απάντηση είναι απλή - όλοι οι εμπλεκόμενοι - αλλά όχι εύκολη στην αιτιολογία της. Υπάρχουν πολλές παράμετροι και πολλοί λόγοι που έχουν οδηγήσει την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων στο να βλέπουν το δέντρο (πιστοποιητικό γλωσσομάθειας) και να χάνουν το δάσος (εκμάθηση της γλώσσας). Το αποκαρδιωτικό αποτέλεσμα είναι ότι στη βιάση να φτάσουμε στο προορισμό χάνουμε τη μαγεία του ταξιδιού και η εκμάθηση της όποιας ξένης γλώσσας είναι ένα όμορφο ταξίδι στη γνώση και στον πλούτο που προσφέρει!
Κυριακή 25 Ιουλίου 2010
Δημοσιογραφία και δημοσιογράφοι
Τον Σωκράτη Γκιόλια δεν τον γνώριζα πριν δολοφονηθεί εν ψυχρώ με αυτό τον "μαφιόζικο" τρόπο - όπως λένε αυτοί που γνωρίζουν τη Μαφία και τους τρόπους της - και γίνει πρώτο θέμα σε όλα τα μέσα. Άκουσα εγκώμια για την ακεραιότητά του, την εργατικότητά του, το χαρακτήρα του και πολλά άλλα που είμαι σίγουρη ο ίδιος δεν άκουσε ποτέ όσο ζούσε. Έτσι γίνεται συνήθως... Ο νεκρός δεδικαίωται!
Με προβλημάτισε όμως η εκτέλεσή του και αναρωτήθηκα γιατί κάποιοι να θελήσουν αυτό τον άνθρωπο νεκρό και ο αριθμός των σφαιρών που δέχτηκε επισφραγίζουν το γεγονός ότι τον ήθελαν σίγουρα νεκρό! Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή υπάρξουν απαντήσεις στα ερωτήματα που γέννησε η δολοφονία του και δεν ξέρω πόση σημασία θα έχει αυτό τελικά. Δεν θα αλλάξει το γεγονός ότι το ένα παιδάκι του δεν θα μεγαλώσει μαζί του και το άλλο δεν θα τον γνωρίσει ποτέ ακόμη κι αν βρεθούν οι δολοφόνοι και τιμωρηθούν παραδειγματικά - οτιδήποτε και αν σημαίνει αυτό.
Εγώ κράτησα το γεγονός ότι ήταν δημοσιογράφος και ότι έκανε κάποιες έρευνες, είχε κάποια στοιχεία και ίσως κάποιους να ενόχλησε. Αυτό με έκανε να συλλογιστώ λίγο πάνω στο θέμα Δημοσιογραφία και Δημοσιογράφοι. Δεν γνωρίζω ποιούς και γιατί μπορεί να ενόχλησε ο Σωκράτης Γκιόλιας μέχρι του σημείου να τον δολοφονήσουν αλλά γνωρίζω πολύ καλά πόσο με έχουν ενοχλήσει εμένα προσωπικά κάποιοι δημοσιογράφοι με τις απόψεις τους! Δεν διανοήθηκα φυσικά ποτέ να σκοτώσω κανένα! Η πραγματικά ευνομούμενη Δημοκρατία έχει θέση για όλους και ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφράζει τις απόψεις του. Αλλά τους "καταργώ" αλλάζοντας ραδιοφωνικό σταθμό, τηλεοπτικό κανάλι ή εφημερίδα. Τόσο απλά!
Δεν μπορώ όμως να μην συλλογιστώ το μέγεθος της αλαζονείας κάποιων δημοσιογράφων που τον τελευταίο καιρό ακολουθώντας το γενικότερο ρεύμα ασυδοσίας και χαλαρότητας του δημοσίου βίου παίρνουν ένα μικρόφωνο και συμπεριφέρονται σαν "φωτεινοί παντογνώστες" και αδέκαστοι κριτές των πάντων!
Χτες το πρωί αγανακτισμένη από τις ανοησίες ενός κυρίου που σχολίαζε και κατακεραύνωνε την κυβέρνηση, του έστειλα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα επισημαίνοντάς του ότι βασική δουλειά του Δημοσιογράφου είναι να ενημερώνει και όχι να είναι ενάντια στην εξουσία όπως διαλαλούσε με στόμφο! Διάβασε το μισό μήνυμά μου, γέλασε κοροιδευτικά πως του αρέσει να..."ξυπνάει κομματικά ένστικτα" θεωρώντας προφανώς ότι είμαι...φιλοκυβερνητική και άρχισε να μου διαβάζει τον κώδικα δεοντολογίας του Δημοσιογράφου προτείνοντάς μου με αρκετή δόση ειρωνείας να τον διαβάσω για να ενημερωθώ! Τον ευχαρίστησα για την παραίνεση, του υποσχέθηκα πως θα το κάνω και φυσικά άλλαξα σταθμό διότι ο εν λόγω κύριος συνέχιζε να διατυμπανίζει πως το Δημοσιογραφικό λειτούργημα επιτάσσει την εναντίωση στην εξουσία!
Όταν έχω λίγο χρόνο θα διαβάσω αυτό τον κώδικα δεοντολογίας! Αναρωτιέμαι όμως: ακόμη και αν το κάνω θα απαλλαγώ άπό τον κάθε τυχόντα ο οποίος με το που παίρνει στα χέρια του ένα μικρόφωνο νομίζει πως είναι η εξουσία αυτοπροσώπως; Δημοσιογράφοι αποκαλούνται και τα συμπαθέστατα ξανθά κορίτσια της πρωινής αλλά και μεσημεριανής τηλεοπτικής Δημοσιογραφίας (;;;) που ασχολούνται με εξίσου αδέκαστο τρόπο με τα οικογενειακά "λερωμένα κι άπλυτα" της εκάστοτε τηλεπερσόνας! Είναι όμως; Είναι αυτό Δημοσιογραφία;
Με προβλημάτισε όμως η εκτέλεσή του και αναρωτήθηκα γιατί κάποιοι να θελήσουν αυτό τον άνθρωπο νεκρό και ο αριθμός των σφαιρών που δέχτηκε επισφραγίζουν το γεγονός ότι τον ήθελαν σίγουρα νεκρό! Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή υπάρξουν απαντήσεις στα ερωτήματα που γέννησε η δολοφονία του και δεν ξέρω πόση σημασία θα έχει αυτό τελικά. Δεν θα αλλάξει το γεγονός ότι το ένα παιδάκι του δεν θα μεγαλώσει μαζί του και το άλλο δεν θα τον γνωρίσει ποτέ ακόμη κι αν βρεθούν οι δολοφόνοι και τιμωρηθούν παραδειγματικά - οτιδήποτε και αν σημαίνει αυτό.
Εγώ κράτησα το γεγονός ότι ήταν δημοσιογράφος και ότι έκανε κάποιες έρευνες, είχε κάποια στοιχεία και ίσως κάποιους να ενόχλησε. Αυτό με έκανε να συλλογιστώ λίγο πάνω στο θέμα Δημοσιογραφία και Δημοσιογράφοι. Δεν γνωρίζω ποιούς και γιατί μπορεί να ενόχλησε ο Σωκράτης Γκιόλιας μέχρι του σημείου να τον δολοφονήσουν αλλά γνωρίζω πολύ καλά πόσο με έχουν ενοχλήσει εμένα προσωπικά κάποιοι δημοσιογράφοι με τις απόψεις τους! Δεν διανοήθηκα φυσικά ποτέ να σκοτώσω κανένα! Η πραγματικά ευνομούμενη Δημοκρατία έχει θέση για όλους και ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφράζει τις απόψεις του. Αλλά τους "καταργώ" αλλάζοντας ραδιοφωνικό σταθμό, τηλεοπτικό κανάλι ή εφημερίδα. Τόσο απλά!
Δεν μπορώ όμως να μην συλλογιστώ το μέγεθος της αλαζονείας κάποιων δημοσιογράφων που τον τελευταίο καιρό ακολουθώντας το γενικότερο ρεύμα ασυδοσίας και χαλαρότητας του δημοσίου βίου παίρνουν ένα μικρόφωνο και συμπεριφέρονται σαν "φωτεινοί παντογνώστες" και αδέκαστοι κριτές των πάντων!
Χτες το πρωί αγανακτισμένη από τις ανοησίες ενός κυρίου που σχολίαζε και κατακεραύνωνε την κυβέρνηση, του έστειλα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα επισημαίνοντάς του ότι βασική δουλειά του Δημοσιογράφου είναι να ενημερώνει και όχι να είναι ενάντια στην εξουσία όπως διαλαλούσε με στόμφο! Διάβασε το μισό μήνυμά μου, γέλασε κοροιδευτικά πως του αρέσει να..."ξυπνάει κομματικά ένστικτα" θεωρώντας προφανώς ότι είμαι...φιλοκυβερνητική και άρχισε να μου διαβάζει τον κώδικα δεοντολογίας του Δημοσιογράφου προτείνοντάς μου με αρκετή δόση ειρωνείας να τον διαβάσω για να ενημερωθώ! Τον ευχαρίστησα για την παραίνεση, του υποσχέθηκα πως θα το κάνω και φυσικά άλλαξα σταθμό διότι ο εν λόγω κύριος συνέχιζε να διατυμπανίζει πως το Δημοσιογραφικό λειτούργημα επιτάσσει την εναντίωση στην εξουσία!
Όταν έχω λίγο χρόνο θα διαβάσω αυτό τον κώδικα δεοντολογίας! Αναρωτιέμαι όμως: ακόμη και αν το κάνω θα απαλλαγώ άπό τον κάθε τυχόντα ο οποίος με το που παίρνει στα χέρια του ένα μικρόφωνο νομίζει πως είναι η εξουσία αυτοπροσώπως; Δημοσιογράφοι αποκαλούνται και τα συμπαθέστατα ξανθά κορίτσια της πρωινής αλλά και μεσημεριανής τηλεοπτικής Δημοσιογραφίας (;;;) που ασχολούνται με εξίσου αδέκαστο τρόπο με τα οικογενειακά "λερωμένα κι άπλυτα" της εκάστοτε τηλεπερσόνας! Είναι όμως; Είναι αυτό Δημοσιογραφία;
Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010
Λίγη αισιοδοξία; Ευχαριστώ!
Ακούω πολύ ραδιόφωνο γιατί θέλω να φιάχνω τις δικές μου εικόνες και η τηλεόραση με περιορίζει. Χώρια που με γεμίζει εικόνες συμφοράς και καταστροφής γιατί - λένε..- αυτό πουλάει. Καλά...
Όχι πως το ραδιόφωνο είναι καλλίτερο όταν αποφασίζει να μεταδώσει ειδήσεις. Ακόμη και με τον πιό χαλαρό τρόπο η μετάδοση της είδησης ότι ο τραγουδιστής Τάσος Παπασταμάτης βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του μετά από ένα μήνα δεν είναι τόσο απλή! Στην τηλεόραση όμως η εικόνα θα συμπλήρωνε με μαζοχιστικό τρόπο την είδηση. Ενώ στο ραδιοφωνικό σταθμό που ακούω τώρα, οι δύο δημοσιογράφοι διάβασαν την είδηση - τον τίτλο της είδησης, για την ακρίβεια - δεν την σχολίασαν και πέρασαν αμέσως, με χάχανα, στην εξαγγελία του πάρτυ που έχουν στα σκαριά για τους ακροατές τους... Οι ίδιοι δημοσιογράφοι βέβαια στην τηλεόραση θα έπαιρναν ένα θλιμμένο ύφος, θα ανακοίνωναν το νέο και θα πρόβαλαν κι ένα βίντεο για να ολοκληρωθεί το θρίλερ.
Διάβασα την είδηση στο http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=35379&catid=10 και με έπιασε μια μελαγχολία - η φωνή των Forminx ήταν τα νειάτα μου -αλλά για μία ακόμη φορά είδα πως οι επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας οδηγούν σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Κι ο Τάσος Παπασταμάτης είχε επιλέξει να είναι μόνος.
Ήθελα να γράψω για αισιοδοξία όμως. Μέσα στο χάος των οικονομικών μέτρων, της ακρίβειας, της κατήφειας και της ανεργείας που πλήττει τον κόσμο γύρω μας δεν είναι εύκολο να βρεις κάτι αισιόδοξο. Ή μήπως μπορείς; Όπως οι οπαδοί του Ολυμπιακού που έσπευσαν να υποδεχτούν το νέο απόκτημα της ομάδας τους στο αεροδρόμιο με αλαλαγμούς χαράς! Αυτό πάλι με ξεπερνάει: να υποδέχεσαι σαν ήρωα έναν άνθρωπο που ίσως βάλει κάποιο γκολ για την ομάδα σου, τον έχεις πληρώσει ακριβά και τον αποθεώνεις γιατί κάνει απλά τη δουλειά του; Τί είδους παράνοια είναι πάλι αυτή; Ή μήπως αισιοδοξία ότι ο Ολυμπιακός θα πάρει πρωτάθλημα; Ε καί; Ο άνεργος θα βρεί δουλειά έτσι; Οι φόροι θα μειωθούν; Η χώρα θα πάψει νάναι καταχρεωμένη και η εγκληματικότητα θα μειωθεί; Ή μήπως θα επιστρέψουν τα κλεμμένα αυτοί που χρόνια λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα; Ίσως αυτό να κάνει τη ζωή του οπαδού του Ολυμπιακού πιο εύκολη. Ίσως...
Εχτές το βράδυ είχα μια συζήτησει με έναν δικό μου άνθρωπο που είναι κατά βάση αισιόδοξος. Πιστεύει πως όλη η περιρρέουσα "μαυρίλα" θα δώσει τη θέση της σε μια αλλαγή που θα εμφανισθεί σαν επιτακτική ανάγκη, σαν μονόδρομος. Και θα αλλάξουν οι καταστάσεις. Πώς; Μα δεν θα υπάρχουν πλέον περιθώρια για λαμογιές, ρεμούλες και απατεωνιές. Ούτε για ανεξέλεγτα κέρδη και κερδοσκόπους. Ελπίζω να έχει δίκιο.
Σκέφτηκα μια όμορφη φούστα που μου αγόρασε μια φίλη στις αρχές του καλοκαιριού από ένα κατάστημα που ψωνίζω χρόνια: οικογενειακή επιχείρηση με της κόρες να διαδέχονται τη μητέρα και μια νεαρή, χαμογελαστή και πρόθυμη υπάλληλο. Η εν λόγω φούστα ήταν στην βιτρίνα με την ένδειξη "προσφορά¨και τιμή 20 ευρώ. Όταν πήγα να τη φορέσω είδα με κατάπληξη την καρτέλα με την αρχική τιμή: 109 ευρώ! Έμεινα με το στόμα ανοιχτό! Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τί δικαιολογεί σε αυτή την απλή φούστα αυτή την τιμή. Ξέρω να ράβω και πέρα από δυό βασικές ραφές και μια ζώνη δεν έχει κανένα περίπλοκο σχέδιο, καμμιά δυσκολία στο ράψιμο ύτε είναι κάποιο εξαιρετικό ύφασμα: ένα απλό, εμπριμέ, βαμβακερό ύφασμα! Κάποια άτυχη πελάτισσα όμως την πλήρωσε 109 ευρώ ενώ εγώ μόνον 20. Η ιδιοκτήτρια του καταστήματος όμως σίγουρα κάτι έβγαλε και στις 2 περιπτώσεις. Και σίγουρα θα "κλαίγεται" για την αναδουλειά και την "κρίση"!
Εγώ αντίθετα χαίρομαι και αισιοδοξώ. Ίσως η "οικονομική κρίση" φέρει τα πράγματα στην πραγματική τους θέση. Τα φέρει στην πραγματική τους αξία. Στα 20 ευρώ. Και τα καταστήματα που θα προσαρμόσουν τις τιμές τους θα συνεχίσουν να δουλεύουν. Αυτοί που περιμένουν από μια φούστα να βγάλουν μεροκάματο θα κλείσουν. "Και η πρόθυμη υπάλληλος που θα χάσει τη δουλειά της;" ρώτησα τον χθεσινοβράδυνο συνομιλητή μου. "Θα βρει δουλειά στη βιοτεχνία που θα φιάχνει φούστες σε λογικές τιμές!" μου απάντησε.
Παρηγορήθηκα. Βέβαια θα περάσει λίγος καιρός δύσκολος κι επίπονος. Ε όλα έχουν ένα κόστος. Αν σταματήσουμε να κάνουμε διακοπές με... διακοποδάνεια θα απολαύσουμε κάποια στιγμή διακοπές που θάχουμε κερδίσει με τη δουλειά μας. Καλά νάμαστε, να το παλαίψουμε. Μπορούμε, έτσι δεν είναι; Ας είμαστε λίγο αισιόδοξοι κι ας μην πιέζουμε τόσο τη ζωή να μας τα δώσει όλα χτές και χωρίς κόπο!
Όχι πως το ραδιόφωνο είναι καλλίτερο όταν αποφασίζει να μεταδώσει ειδήσεις. Ακόμη και με τον πιό χαλαρό τρόπο η μετάδοση της είδησης ότι ο τραγουδιστής Τάσος Παπασταμάτης βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του μετά από ένα μήνα δεν είναι τόσο απλή! Στην τηλεόραση όμως η εικόνα θα συμπλήρωνε με μαζοχιστικό τρόπο την είδηση. Ενώ στο ραδιοφωνικό σταθμό που ακούω τώρα, οι δύο δημοσιογράφοι διάβασαν την είδηση - τον τίτλο της είδησης, για την ακρίβεια - δεν την σχολίασαν και πέρασαν αμέσως, με χάχανα, στην εξαγγελία του πάρτυ που έχουν στα σκαριά για τους ακροατές τους... Οι ίδιοι δημοσιογράφοι βέβαια στην τηλεόραση θα έπαιρναν ένα θλιμμένο ύφος, θα ανακοίνωναν το νέο και θα πρόβαλαν κι ένα βίντεο για να ολοκληρωθεί το θρίλερ.
Διάβασα την είδηση στο http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=35379&catid=10 και με έπιασε μια μελαγχολία - η φωνή των Forminx ήταν τα νειάτα μου -αλλά για μία ακόμη φορά είδα πως οι επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας οδηγούν σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Κι ο Τάσος Παπασταμάτης είχε επιλέξει να είναι μόνος.
Ήθελα να γράψω για αισιοδοξία όμως. Μέσα στο χάος των οικονομικών μέτρων, της ακρίβειας, της κατήφειας και της ανεργείας που πλήττει τον κόσμο γύρω μας δεν είναι εύκολο να βρεις κάτι αισιόδοξο. Ή μήπως μπορείς; Όπως οι οπαδοί του Ολυμπιακού που έσπευσαν να υποδεχτούν το νέο απόκτημα της ομάδας τους στο αεροδρόμιο με αλαλαγμούς χαράς! Αυτό πάλι με ξεπερνάει: να υποδέχεσαι σαν ήρωα έναν άνθρωπο που ίσως βάλει κάποιο γκολ για την ομάδα σου, τον έχεις πληρώσει ακριβά και τον αποθεώνεις γιατί κάνει απλά τη δουλειά του; Τί είδους παράνοια είναι πάλι αυτή; Ή μήπως αισιοδοξία ότι ο Ολυμπιακός θα πάρει πρωτάθλημα; Ε καί; Ο άνεργος θα βρεί δουλειά έτσι; Οι φόροι θα μειωθούν; Η χώρα θα πάψει νάναι καταχρεωμένη και η εγκληματικότητα θα μειωθεί; Ή μήπως θα επιστρέψουν τα κλεμμένα αυτοί που χρόνια λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα; Ίσως αυτό να κάνει τη ζωή του οπαδού του Ολυμπιακού πιο εύκολη. Ίσως...
Εχτές το βράδυ είχα μια συζήτησει με έναν δικό μου άνθρωπο που είναι κατά βάση αισιόδοξος. Πιστεύει πως όλη η περιρρέουσα "μαυρίλα" θα δώσει τη θέση της σε μια αλλαγή που θα εμφανισθεί σαν επιτακτική ανάγκη, σαν μονόδρομος. Και θα αλλάξουν οι καταστάσεις. Πώς; Μα δεν θα υπάρχουν πλέον περιθώρια για λαμογιές, ρεμούλες και απατεωνιές. Ούτε για ανεξέλεγτα κέρδη και κερδοσκόπους. Ελπίζω να έχει δίκιο.
Σκέφτηκα μια όμορφη φούστα που μου αγόρασε μια φίλη στις αρχές του καλοκαιριού από ένα κατάστημα που ψωνίζω χρόνια: οικογενειακή επιχείρηση με της κόρες να διαδέχονται τη μητέρα και μια νεαρή, χαμογελαστή και πρόθυμη υπάλληλο. Η εν λόγω φούστα ήταν στην βιτρίνα με την ένδειξη "προσφορά¨και τιμή 20 ευρώ. Όταν πήγα να τη φορέσω είδα με κατάπληξη την καρτέλα με την αρχική τιμή: 109 ευρώ! Έμεινα με το στόμα ανοιχτό! Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τί δικαιολογεί σε αυτή την απλή φούστα αυτή την τιμή. Ξέρω να ράβω και πέρα από δυό βασικές ραφές και μια ζώνη δεν έχει κανένα περίπλοκο σχέδιο, καμμιά δυσκολία στο ράψιμο ύτε είναι κάποιο εξαιρετικό ύφασμα: ένα απλό, εμπριμέ, βαμβακερό ύφασμα! Κάποια άτυχη πελάτισσα όμως την πλήρωσε 109 ευρώ ενώ εγώ μόνον 20. Η ιδιοκτήτρια του καταστήματος όμως σίγουρα κάτι έβγαλε και στις 2 περιπτώσεις. Και σίγουρα θα "κλαίγεται" για την αναδουλειά και την "κρίση"!
Εγώ αντίθετα χαίρομαι και αισιοδοξώ. Ίσως η "οικονομική κρίση" φέρει τα πράγματα στην πραγματική τους θέση. Τα φέρει στην πραγματική τους αξία. Στα 20 ευρώ. Και τα καταστήματα που θα προσαρμόσουν τις τιμές τους θα συνεχίσουν να δουλεύουν. Αυτοί που περιμένουν από μια φούστα να βγάλουν μεροκάματο θα κλείσουν. "Και η πρόθυμη υπάλληλος που θα χάσει τη δουλειά της;" ρώτησα τον χθεσινοβράδυνο συνομιλητή μου. "Θα βρει δουλειά στη βιοτεχνία που θα φιάχνει φούστες σε λογικές τιμές!" μου απάντησε.
Παρηγορήθηκα. Βέβαια θα περάσει λίγος καιρός δύσκολος κι επίπονος. Ε όλα έχουν ένα κόστος. Αν σταματήσουμε να κάνουμε διακοπές με... διακοποδάνεια θα απολαύσουμε κάποια στιγμή διακοπές που θάχουμε κερδίσει με τη δουλειά μας. Καλά νάμαστε, να το παλαίψουμε. Μπορούμε, έτσι δεν είναι; Ας είμαστε λίγο αισιόδοξοι κι ας μην πιέζουμε τόσο τη ζωή να μας τα δώσει όλα χτές και χωρίς κόπο!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)