Λίγη αισιοδοξία; Ευχαριστώ!

Ακούω πολύ ραδιόφωνο γιατί θέλω να φιάχνω τις δικές μου εικόνες και η τηλεόραση με περιορίζει. Χώρια που με γεμίζει εικόνες συμφοράς και καταστροφής γιατί - λένε..- αυτό πουλάει. Καλά...

Όχι πως το ραδιόφωνο είναι καλλίτερο όταν αποφασίζει να μεταδώσει ειδήσεις. Ακόμη και με τον πιό χαλαρό τρόπο η μετάδοση της είδησης ότι ο τραγουδιστής Τάσος Παπασταμάτης βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του μετά από ένα μήνα δεν είναι τόσο απλή! Στην τηλεόραση όμως η εικόνα θα συμπλήρωνε με μαζοχιστικό τρόπο την είδηση. Ενώ στο ραδιοφωνικό σταθμό που ακούω τώρα, οι δύο δημοσιογράφοι διάβασαν την είδηση - τον τίτλο της είδησης, για την ακρίβεια - δεν την σχολίασαν και πέρασαν αμέσως, με χάχανα, στην εξαγγελία του πάρτυ που έχουν στα σκαριά για τους ακροατές τους... Οι ίδιοι δημοσιογράφοι βέβαια στην τηλεόραση θα έπαιρναν ένα θλιμμένο ύφος, θα ανακοίνωναν το νέο και θα πρόβαλαν κι ένα βίντεο για να ολοκληρωθεί το θρίλερ.

Διάβασα την είδηση στο http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=35379&catid=10 και με έπιασε μια μελαγχολία - η φωνή των Forminx ήταν τα νειάτα μου -αλλά για μία ακόμη φορά είδα πως οι επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας οδηγούν σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Κι ο Τάσος Παπασταμάτης είχε επιλέξει να είναι μόνος.

Ήθελα να γράψω για αισιοδοξία όμως. Μέσα στο χάος των οικονομικών μέτρων, της ακρίβειας, της κατήφειας και της ανεργείας που πλήττει τον κόσμο γύρω μας δεν είναι εύκολο να βρεις κάτι αισιόδοξο. Ή μήπως μπορείς; Όπως οι οπαδοί του Ολυμπιακού που έσπευσαν να υποδεχτούν το νέο απόκτημα της ομάδας τους στο αεροδρόμιο με αλαλαγμούς χαράς! Αυτό πάλι με ξεπερνάει: να υποδέχεσαι σαν ήρωα έναν άνθρωπο που ίσως βάλει κάποιο γκολ για την ομάδα σου, τον έχεις πληρώσει ακριβά και τον αποθεώνεις γιατί κάνει απλά τη δουλειά του; Τί είδους παράνοια είναι πάλι αυτή; Ή μήπως αισιοδοξία ότι ο Ολυμπιακός θα πάρει πρωτάθλημα; Ε καί; Ο άνεργος θα βρεί δουλειά έτσι; Οι φόροι θα μειωθούν; Η χώρα θα πάψει νάναι καταχρεωμένη και η εγκληματικότητα θα μειωθεί; Ή μήπως θα επιστρέψουν τα κλεμμένα αυτοί που χρόνια λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα; Ίσως αυτό να κάνει τη ζωή του οπαδού του Ολυμπιακού πιο εύκολη. Ίσως...

Εχτές το βράδυ είχα μια συζήτησει με έναν δικό μου άνθρωπο που είναι κατά βάση αισιόδοξος. Πιστεύει πως όλη η περιρρέουσα "μαυρίλα" θα δώσει τη θέση της σε μια αλλαγή που θα εμφανισθεί σαν επιτακτική ανάγκη, σαν μονόδρομος. Και θα αλλάξουν οι καταστάσεις. Πώς; Μα δεν θα υπάρχουν πλέον περιθώρια για λαμογιές, ρεμούλες και απατεωνιές. Ούτε για ανεξέλεγτα κέρδη και κερδοσκόπους. Ελπίζω να έχει δίκιο.

Σκέφτηκα μια όμορφη φούστα που μου αγόρασε μια φίλη στις αρχές του καλοκαιριού από ένα κατάστημα που ψωνίζω χρόνια: οικογενειακή επιχείρηση με της κόρες να διαδέχονται τη μητέρα και μια νεαρή, χαμογελαστή και πρόθυμη υπάλληλο. Η εν λόγω φούστα ήταν στην βιτρίνα με την ένδειξη "προσφορά¨και τιμή 20 ευρώ. Όταν πήγα να τη φορέσω είδα με κατάπληξη την καρτέλα με την αρχική τιμή: 109 ευρώ! Έμεινα με το στόμα ανοιχτό! Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τί δικαιολογεί σε αυτή την απλή φούστα αυτή την τιμή. Ξέρω να ράβω και πέρα από δυό βασικές ραφές και μια ζώνη δεν έχει κανένα περίπλοκο σχέδιο, καμμιά δυσκολία στο ράψιμο ύτε είναι κάποιο εξαιρετικό ύφασμα: ένα απλό, εμπριμέ, βαμβακερό ύφασμα! Κάποια άτυχη πελάτισσα όμως την πλήρωσε 109 ευρώ ενώ εγώ μόνον 20. Η ιδιοκτήτρια του καταστήματος όμως σίγουρα κάτι έβγαλε και στις 2 περιπτώσεις. Και σίγουρα θα "κλαίγεται" για την αναδουλειά και την "κρίση"!

Εγώ αντίθετα χαίρομαι και αισιοδοξώ. Ίσως η "οικονομική κρίση" φέρει τα πράγματα στην πραγματική τους θέση. Τα φέρει στην πραγματική τους αξία. Στα 20 ευρώ. Και τα καταστήματα που θα προσαρμόσουν τις τιμές τους θα συνεχίσουν να δουλεύουν. Αυτοί που περιμένουν από μια φούστα να βγάλουν μεροκάματο θα κλείσουν. "Και η πρόθυμη υπάλληλος που θα χάσει τη δουλειά της;" ρώτησα τον χθεσινοβράδυνο συνομιλητή μου. "Θα βρει δουλειά στη βιοτεχνία που θα φιάχνει φούστες σε λογικές τιμές!" μου απάντησε.

Παρηγορήθηκα. Βέβαια θα περάσει λίγος καιρός δύσκολος κι επίπονος. Ε όλα έχουν ένα κόστος. Αν σταματήσουμε να κάνουμε διακοπές με... διακοποδάνεια θα απολαύσουμε κάποια στιγμή διακοπές που θάχουμε κερδίσει με τη δουλειά μας. Καλά νάμαστε, να το παλαίψουμε. Μπορούμε, έτσι δεν είναι; Ας είμαστε λίγο αισιόδοξοι κι ας μην πιέζουμε τόσο τη ζωή να μας τα δώσει όλα χτές και χωρίς κόπο!