Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Πλατεία Συντάγματος

Είχα πολύ καιρό να κατέβω στο Σύνταγμα. Ίσως ένα χρόνο, μπορεί και περισσότερο… Βρέθηκα χτες το μεσημεράκι για να πάρω το μετρό να επιστρέψω στο σπίτι μου και η εικόνα που αντίκρυσα με γέμισε θλίψη! Η πλατεία που από το ’70 και για πάνω από είκοσι συνεχόμενα χρόνια ήταν μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μου «δεν είναι πια εκεί»….

Επέστρεφα από την Πλάκα. Μετά από μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία κι ένα μεσημεριανό ουζάκι στον «Γλυκύ» - συνοδεία συζήτησης που πυροδότησε το νέο βιβλίο του Βασίλη Αλεξάκη «Η πρώτη λέξη» - η θέα της πλατείας Συντάγματος με προσγείωσε στην πραγματικότητα απότομα και επώδυνα!

Γωνία Φιλελλήνων και Μητροπόλεως, στο φανάρι. Δεξιά μου η αφετηρία του λεωφορείου για Πειραιά, του δικού μας «πράσινου», του σημερινού 040. Απέναντι, στη γωνία Φιλελλήνων και Όθωνος, το μέγαρο Μεταξά. Ένα κτίριο στο οποίο κυριολεκτικά πέρασα τη μισή μου ζωή, τα καλύτερά μου χρόνια! Το κτίριο στέκει πάντα εκεί: όμορφο, φινετσάτο, ευθυτενές κι αγέρωχο στο πέρασμα των χρόνων και της βαρβαρότητας των καιρών που διανύουμε.
Το μπαλκόνι του 4ου ορόφου, αυτό που βλέπει όλη την πλατεία Συντάγματος, ήταν πάντα το αγαπημένο μου! Έβγαινα 5 λεπτά έξω, χάζευα την κίνηση στους δρόμους, στα ζαχαροπλαστεία της πλατείας, τα ξενοδοχεία, τη Βουλή και τη σημαία που κυματίζει στο κέντρο της οροφής της κι έμπαινα ξανά μέσα. Είχα αφουγκραστεί την καρδιά της πόλης μου που χτυπούσε ζωηρά κι ο παλμός της έδινε το ρυθμό στο δικό μου βηματισμό και την διάθεση να συνεχίσω την ημέρα μου.

Οι βραδυνές έξοδοι εκείνης της εποχής είχαν συχνά σαν τόπο συνάντησης την είσοδο του μεγάρου Μεταξά. Όπου κι αν πήγαινε η παρέα είτε κατάληγε στην Πλάκα, είτε στα Εξάρχεια, είτε στο Λυκαβητό, το σημείο εκκίνησης ήταν σχεδόν πάντα αυτή η γωνία της πλατείας: Φιλελλήνων και Όθωνος.
Το φανάρι άναψε και διέσχισα τον δρόμο μαζί με τους τουρίστες. Φτάνοντας απέναντι είδα τα πρώτα σημάδια-απομεινάρια του τηλεοπτικού υπερθεάματος  των περασμένων ημερών: το καμμένο, ετοιμόρροπο περίπτερο στην Όθωνος και τα σπασμένα μάρμαρα των πιδάκων κάποιου φιλόδοξου δήμαρχου της Αθήνας – ας με συγχωρήσει που δεν θυμάμαι ποιος ενεπνεύσθη και κατασκεύασε τους «καταρράκτες» της πλατείας…

Κατέβηκα τα σκαλιά και αντικρύζοντας το θέαμα του ελεύθερου κάμπινγκ των «αγανακτισμένων», αισθάνθηκα μια γροθιά στο στομάχι: η «δική μου» πλατεία δεν ήταν πια εκεί. Ήμουν κάπου αλλού, όχι στην πλατεία Συντάγματος. Έμεινα εμβρόντητη! Σήκωσα τα μάτια μου και κοίταξα επάνω δεξιά. Ίσα που φαινόταν η κορυφογραμμή του κτιρίου της Βουλής με τη σημαία που κυμάτιζε πίσω από τα τεράστια πανώ και τις σκηνές στο επάνω μέρος της πλατείας. «Ευτυχώς η σημαία είναι ακόμη εκεί» σκέφτηκα και ξαφνιάστηκα από το απροσδόκητο κύμα εθνικοπατριωτισμού που με κατέκλυσε και που γρήγορα παρεχώρησε τη θέση του στη θλίψη που ήρθε για να μείνει…
Ξαναβρήκα το βήμα μου και άρχισα να κατευθύνομαι γρήγορα προς το μετρό. Κοντοστάθηκα πάλι: ανάμεσα στις σκηνές, δεμένη σε δυό δέντρα μια αιώρα κι επάνω της ένας «αγανακτισμένος» απολάμβανε το δροσερό αεράκι ανάμεσα στις φυλλωσιές των οπωροφόρων της πλατείας! Κατέβηκα κουτρουβαλώντας σχεδόν τα σκαλιά του μετρό, ακύρωσα γρήγορα το εισιτήριό μου και μπήκα ασθμαίνοντας στο τραίνο…

Έφτασα στο σπίτι μου με έναν κόμπο στο λαιμό. Σαν να συνειδητοποίησα ξαφνικά το χάλι στο οποίο έχει περιέλθει η πόλη μου, η χώρα μου, οι συνάνθρωποί μου, εγώ η ίδια. Στα βραδυνά δελτία ειδήσεων, ο βομβαρδισμός για τα νέα μέτρα του Μεσοπρόθεσμου, οι κορώνες δημοσιογράφων και πολιτικών στις καθημερινές κοκκορομαχίες τους, το «πρόγραμμα» κινητοποιήσεων συνδικαλιστών και «αγανακτισμένων».  
Κατάλαβα ξαφνικά γιατί δεν μπορώ να αγανακτίσω με όλα αυτά: έχουν χάσει πια οι λέξεις την έννοιά τους! Τι κοινό έχω εγώ με αυτούς που έβλεπα στην τηλεόραση; Τι κοινό έχω εγώ με τον αιωρούμενο «αγανακτισμένο» που είδα στην πλατεία Συντάγματος σήμερα το μεσημέρι; Τι κοινό έχει αυτό που είδα σήμερα με τη «δική μου» πλατεία Συντάγματος;

Δεν ξέρω αν θα βρω απάντηση στα ερωτήματά μου. Ξέρω όμως πως θα αργήσω πολύ να ξανακατέβω στο Σύνταγμα…. Επίσης άρχισα να καταλαβαίνω γιατί κάποιοι γνωστοί μου συζητάνε προτάσεις για δουλειά στο εξωτερικό. Ήρθε ξανά στο μυαλό μου και η επίμονη προτροπή της Κατερίνας όταν κάναμε τις βραδυνές βόλτες στο Brighton τον περασμένο Απρίλη «γιατί δεν ψάχνεις να βρεις κάτι εδώ; Έλα στο Λονδίνο!» Και σκέφτομαι… Λες;;;;