Τρία άρθρα που διάβασα πρόσφατα και σχετικές συζητήσεις με φίλους μου έφεραν στο μυαλό την απάντηση-σχόλιο-επωδό που πάντα με εξόργιζε αλλά τώρα πλέον με γεμίζει μια οικεία θλίψη: «Μα που ζεις; Εδώ είναι Ελλάδα!...» Για χρόνια την αρνιόμουν, την αντέκρουα και την μαχόμουν με ορμή, ένταση κι επιχειρήματα. Τον τελευταίο καιρό με την αρωγή της περίφημης – πλέον – οικονομικής κρίσης (είναι άραγε μόνον οικονομική;…) η ορμή, η ένταση και τα επιχειρήματά μου αρνούνται να συνεργαστούν και με εκθέτουν ανεπανόρθωτα…
Το πρώτο άρθρο που με έβαλε σε σκέψεις, με τίτλο «Greece: The create escape» αναρτήθηκε και σχολιάστηκε από φίλους στο Facebook. Ήταν από την εφημερίδα The Independent γραμμένο από την Sophia Ignatidou, που όπως μας πληροφορεί είναι «an MA student in print journalism at Goldsmiths College. She has also been freelancing for Greek media for the past seven years.»
Η εν λόγω δημοσιογράφος σταχυολογεί τις απόψεις 6 ανθρώπων ηλικίας 30-40 χρόνων (δεν μας λέει όμως την ηλικία του… αφεντικού, ο οποίος μάλλον παραμένει Ελλάδα :-) ) που για τους δικούς του λόγους ο καθένας αποφάσισαν να αφήσουν τη μαστιζόμενη από την οικονομική (πολιτική και κοινωνική, θα προσέθετα εγώ) κρίση χώρα και να μεταναστεύσουν! Δεν θα σχολιάσω τις απόψεις τους. Απλώς θα καταθέσω την απορία-λύπη μου: η Ελλάδα που έχει ανοίξει διάπλατα τα σύνορά της και βάζει κάτω από τις φτερούγες της τον κάθε ταλαίπωρο Αφγανό, Πακιστανό, Αφρικανό μετανάστη, διώχνει τα παιδιά της! Γιατί;;; «Μα που ζεις; Εδώ είναι Ελλάδα!...» θα μου απαντήσει κάποιος κι ο Γιάννης Μαρκόπουλος στην «Λέγκω» του τόχε επισημάνει χρόνια πριν…
Το δεύτερο άρθρο ήταν από την Καθημερινή της 31ης Ιουλίου, με τίτλο «Ίσως να μην ξαναζητήσω επιχορήγηση.» Ο σκηνοθέτης Μιχαήλ Μαρμαρινός εξηγεί τους λόγους που τον κάνουν να το σκέπτεται και εστιάζει στην γραφειοκρατία που όπως χαρακτηριστικά λέει «αυξάνεται τόσο που γίνεται αποτρεπτική για τη δράση» Μα, σε εποχή υποτιθέμενης οικονομικής κρίσης που το κράτος – υποτίθεται, πάντα – προσπαθεί να συμμαζέψει τα οικονομικά του, η γραφειοκρατία των κρατικών επιχορηγήσεων αυξάνεται;;; Ξέρω, «Μα που ζεις; Εδώ είναι Ελλάδα!...» θα μου πείτε και θα με κάνετε αμέσως να σκεφτώ ότι πίσω από κάθε χαρτί και κάθε σφραγίδα κρύβεται κι μία/ένας… καλοφαγάς του Πάγκαλου! Ευτυχώς ο Μιχαήλ Μαρμαρινός δεν φαίνεται να σκέπτεται, προς το παρόν τουλάχιστον, «να την κάνει» για το εξωτερικό.
Πάλι από την Καθημερινή της 31ης Ιουλίου, στο ίδιο «σαλόνι» με τον Μ. Μαρμαρινό, φιλοξενείται το επίτευγμα δύο «αλανιάρηδων» ελλήνων φοιτητών, του 23άχρονου Βαγγέλη Πτερνέα και του 28χρονου Γιώργου Καρακατσιώτη: πήραν το πρώτο βραβείο που χορηγεί η Microsoft στον διαγωνισμό Imagine Cup που διοργανώνει η ίδια εταιρεία. Τα δυό Ελληνόπουλα ήρθαν πρώτα ανάμεσα σε 350,000 φοιτητές (δεν νομίζω να είναι… τυπογραφικό λάθος το νούμερο στο άρθρο της Καθημερινής) από ολόκληρο τον κόσμο!
Η λεπτομέρειες που με συγκίνησαν:
1. οι γονείς και των δύο παιδιών είναι εκπαιδευτικοί και μπορεί μεν να τους έκαναν να βαριούνται όταν τους «έτρεχαν» σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, τους έδωσαν όμως το έναυσμα και το υλικό για την Touring Machine που επινόησαν!
2. ο Γιώργος Καρακατσιώτης υπηρετεί τη θητεία του! Σε μια εποχή που οι περισσότεροι συνομήλικοί του κάνουν τα πάντα για να αποφύγουν αυτό το «χάσιμο χρόνου»…
(αυτό, βέβαια, είναι ένα θέμα που σηκώνει πολλή συζήτηση και δεν είναι της παρούσης…)
3. αυτά που λέει ο Βαγγέλης Πτερνέας για τα ελληνικά ΑΕΙ, την γραφειοκρατία και – φυσικά - τους λόγους που σκέπτεται να μεταναστεύσει (οι υπογραμμίσεις, δικές μου):
«Σκέφτομαι να φύγω στο εξωτερικό όταν τελειώσω τη σχολή (…) Έχω επιλέξει κάποια πανεπιστήμια στην Ελβετία, την Αγγλία και τη Σκανδιναβία για να κάνω σε κάποιο απ’ αυτά το μεταπτυχιακό μου. Και ιδανικά θα ήθελα να δουλέψω έξω. Με απογοητεύουν πολλά πράγματα στην Ελλάδα. Το επίπεδο στη σχολή μου, όπως φαντάζομαι σε όλο το ελληνικό πανεπιστήμιο, είναι χαμηλό. Δεν γνωρίζω κάποια ελληνική σχολή που να είναι υψηλού επιπέδου.
Απλώς, το καλό με την πληροφορική είναι ότι μπορεί κανείς να ασχοληθεί και μόνος του χωρίς να περιμένει τα πάντα από τη σχολή. Δεν είναι όπως στην ιατρική, για παράδειγμα. (….) Γενικά, όμως, είναι μεγάλος ο δρόμος που πρέπει να διανύσουν τα ελληνικά πανεπιστήμια για να φτάσουν στο επίπεδο των ξένων. Μπορεί κάποιοι καθηγητές να είναι καλοί, αλλά το επίπεδο σπουδών δεν είναι καλό. Μπορεί, αν συγκρίνεις τον κύκλο μαθημάτων ενός ελληνικού πανεπιστημίου με τον αντίστοιχο ενός ξένου πανεπιστημίου, θεωρητικά να είναι παρόμοιοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι γίνεται η ίδια δουλειά.
Το ξένο πανεπιστήμιο δεν έχει ούτε παρατάξεις, που να μην κάνουν μάθημα τη μισή χρονιά, ούτε καθηγητές που περιμένουν να πάρουν πρώτα τα λεφτά και μετά να κάνουν έρευνα ούτε γίνεται κάποιος διδακτορικός καθηγητής επειδή κολλούσε αφίσες με κάποια παράταξη» .
Μάλλον δεν απορεί για τίποτε το παλληκάρι! Έχει συνειδητοποιήσει που βρίσκεται και τι πρέπει να κάνει για να πετύχει αυτό που θέλει. Όχι, γιατί αν απορούσε - όπως εγώ, καλή ώρα, για τα χάλια της χώρας μας, θα ήξερα τι να του απαντήσω (όχι χωρίς θλίψη, ομολογώ…): «Μα που ζεις; Εδώ είναι Ελλάδα!...»
ΥΓ Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρα τα άρθρα εδώ:
