Το καλοκαίρι της… κρίσης!

Έκανα κι εγώ διακοπές. Όπως οι περισσότεροι - αν όχι όλοι - οι συμπολίτες μου. Τι στην ευχή. Επειδή διανύουμε περίοδο κρίσης (;;;) δεν θα πάμε διακοπές; Όχι δα! Πήγα λοιπόν διακοπές, πέρασα πολύ καλά, ξεκουράστηκα αλλά παρατήρησα και κάποια πράγματα που μου έκαναν εντύπωση και θα ήθελα να τα επισημάνω.


Αν δεν με ενημέρωναν – με βομβάρδιζαν θα ήταν ίσως η ακριβέστερη λέξη - συνεχώς τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα για την οικονομική κρίση που περνάει η χώρα μας δεν νομίζω ότι θα καταλάβαινα διαφορά στα μέρη που επισκέφτηκα και ότι είδα εκεί. Κι αυτά που είδα ήσαν αρκετά και ενδιαφέροντα.

Τα ταβερνάκια σε κάποιες παραλίες της Λακωνίας είχαν λίγο μεν κόσμο – αρχές Ιουλίου γαρ – αλλά τιμές κανονικότατες! Θεώρησα πως μάλλον δεν έχει φτάσει ακόμη η κρίση εκεί.

Στο κάστρο της Μονεμβάσιας, στο μπαράκι ήμασταν μόνο εμείς και οι εργαζόμενοι ένα βράδυ Δευτέρας. Την Κυριακή που προηγήθηκε όμως τα καλντερίμια του κάστρου είχαν μεταβληθεί σε μια απίστευτη πασαρέλα: γυναίκες όλων των ηλικιών αγωνίζονταν να ισορροπήσουν στα δωδεκάποντα στιλέτα που εξόπλιζαν τις γόβες τους, φορώντας ότι λαμέ, παγιετέ, εμπριμέ – και σε συνδυασμό ενίοτε…- είχε η γκαρνταρόμπα τους! Δίπλα τους οι συνοδοί τους προσπαθούσαν να τις στηρίξουν χαρούμενοι (;;) μέσα στα ανοιχτόχρωμα λινά κοστούμια τους και τις καλοκαιρινές γραβάτες τους. Διασκέδασα αλλά και απόρησα με το θέαμα. Πληροφορήθηκα λοιπόν πως είναι πολύ της μόδας οι γάμοι στο κάστρο και η εκκλησία είναι κλεισμένη για μήνες! Κρίση;;; Ποια κρίση καλέ!!! Στο γάμο μας θα κάνουμε οικονομία;;; Ήμαρτον!!

Τα καφενεία στην κεντρική πλατεία της Σπάρτης το Σάββατο το πρωί – αρχές Ιουλίου πάντα - ήσαν γεμάτα. Δυσκολευτήκαμε αλλά βρήκαμε τραπέζι. Χυμοί, αναψυκτικά και ροφήματα από 3 – 4.5 ευρώ και τα μαγαζιά με τα ρούχα είχαν μεν εκπτώσεις αλλά και κάτι τιμές…. κρίσιμες!

Επιστροφή στην Αθήνα και στη προσπάθεια να βρω κατάλυμα μέσω Κοινωνικού Τουρισμού «έσπασα τα μούτρα μου»! Μόλις έλεγα ότι θέλω να κλείσω δωμάτιο σαν δικαιούχος Κοινωνικού Τουρισμού δεν υπήρχε τίποτε διαθέσιμο πριν τις 20 Σεπτεμβρίου! Αν πλήρωνα 70-90 ευρώ την ημέρα εύρισκα παντού διαθέσιμα δωμάτια. Τυχαίο;;; Δε νομίζω!...

Προπαραμονή Δεκαπενταύγουστου βρέθηκα στη μια μου πατρίδα, το Άργος. Η κίνηση στην Εθνική πυκνή και μετά τη διασταύρωση για Πάτρα, ο δρόμος για Τρίπολη είχε μία λωρίδα για αρκετά χιλιόμετρα γιατί εργάτες … κούρευαν τους θάμνους στη διαχωριστική νησίδα!!! Η δε είσοδος στην πόλη του Άργους κλειστή: τα αστροπελέκια της τοπικής ψηφοθηρίας ασφαλτόστρωναν το δρόμο! Δεν ξέρω αν θα μαζέψουν ψήφους αλλά σίγουρα μάζεψαν μούτζες με τη σέσουλα (νάχουν κι απόθεμα για τη σύνταξή τους) από τους ανίδεους ταξιδιώτες και τους κατοίκους των περιοχών της πόλης που είδαν ξαφνικά τα στενάκια τους να δέχονται κίνηση….λεωφόρου!

Κολύμπι στο Τολό αφού πρώτα κάναμε και κύκλους να βρούμε μέρος να παρκάρουμε το αυτοκίνητο! Ομπρέλλα και 2 ξαπλώστρες 8 ευρώ το σετάκι και προσφορά του «καταστήματος» μια πλαστική λεκάνη να ξεπλένουμε την άμμο από τα ποδαράκια μας πριν απλώσουμε την αρίδα μας! Αμ’ πώς! Την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου η θάλασσα είχε βγάλει φουσκάλες από τον κόσμο και τη βρώμα του, βεβαίως-βεβαίως!

Οι Μύλοι για μπάνιο το Δεκαπενταύγουστο αποδείχτηκαν άτυχη επιλογή. Η θάλασσα ανακατεμένη και βρώμικη μα οι τσιγγάνοι που μπαίνανε με τα ρούχα αλαλάζοντας ήσαν οι μόνοι που δεν φαίνονταν να προβληματίζονται! Οι μόνιμες ομπρέλλες του δήμου δωρεάν μεν αλλά και άδειες λόγω… συνθηκών!

Το Superferry για Σύρο-Τήνο-Μύκονο στις 19 του μήνα ήταν γεμάτο όπως άλλωστε και το λιμάνι της Ραφήνας! Οι περισσότεροι κατέβηκαν στη Σύρο αλλά ο Τούρλος όταν φτάσαμε στη Μύκονο είχε 3-4 καράβια και αρκετό κόσμο. Αρκετοί ήσαν και αυτοί που «ψάρευαν» πελάτες για τα ενοικιαζόμενα δωμάτιά τους… Λόγω κρίσης;;; Μπορεί…. Πολλά ενοικιαζόμενα ήσαν άδεια πάντως. Το σίγουρο είναι πως υπήρχε περισσότερος κόσμος από πέρισυ τέτοια εποχή. Δεν αναφέρομαι στη Χώρα που κάθε βράδυ υποδεχόταν επισκέπτες από 2-3 κρουαζιερόπλοια. Αναφέρομαι στην Άνω Μερά που είχε κίνηση και τις ταβέρνες στην πλατεία στο Μοναστήρι.

Πάμε παραλία;;;; Πάμε Λια! Το γνωστό σετάκι ομπρέλλα και 2 ξαπλώστρες 12 ευρώπουλα! Μπορείς να βάλεις τη δική σου ομπρέλλα φυσικά αλλά εκεί όπου τελειώνει η καλαμιά που προστατεύει τις ενοικιαζόμενες. Κι αυτό αν στο επιτρέψει ο… αέρας! Η ίδια ακριβώς κατάσταση και στον Ορνό.

Στην Ελιά όμως το σκηνικό αλλάζει: στο ένα «κατάστημα» οι δύο πρώτες σειρές τα σετάκια οι ομπρελλοξαπλώστρες ρεζερβέ! Και προπληρωμένες μάλιστα όπως μας ενημέρωσε σε άπταιστα ελληνικά το μελαμψό αγόρι με το ράστα μαλλί! Αγανακτισμένοι από τη μια αλλά και σκασμένοι στα γέλια από την άλλη για το παράλογο του πράγματος ξαπλώσαμε τις καταρρακωμένες μας αξιοπρέπειες στο διπλανό «κατάστημα». Όχι σε πρώτη ξαπλώστρα παραλία βέβαια αλλά σε …τέταρτη σειρά. Όχι λόγω ρεζερβέ αλλά λόγω κατάληψης από άλλους εκπροσώπους της… πλέμπας που είχε φτάσει νωρίτερα από εμάς. Το σετάκι εδώ κόστιζε 16 ευρώπουλα έτσι για να νοιώσουμε τη διαφορά! Α! και τα 300ml η μπυρίτσα 5 ευρώ! Εκεί επαναστάτησα! Ε όχι! «Δεν δίνω ούτε ένα λεπτό παραπάνω στους αλήτες, την κρίση μου μέσα!....» ανακοίνωσα στην παρέα μου και …ταβλιάστηκα στην ξαπλώστρα εξουθενωμένη από την… επανάσταση! Δεν υπήρχαν πολλοί επαναστάτες γύρω μου βέβαια, αν κρίνω από τον αριθμό των αγοριών και κοριτσιών που τρέχανε πάνω-κάτω σερβίροντας τους νταλακιασμένους από τον ήλιο πελάτες που περίμεναν υπομονετικά στις ξαπλώστρες τους!

«Ψαρροποιήθηκε και η Ελιά» ανέκραξα τρέμοντας από ιερή αγανακτισμένη και με ύφος φωτογραφιζόμενης celebrity για το Hello! ή το OK δήλωσα στους φίλους μου για μία ακόμη φορά πως εμένα μ’ αρέσει μόνο ο Φωκός!


Με κοίταξαν χαμογελώντας με κατανόηση, μου είπαν πως αν δεν φυσούσε πολύ την επομένη θα πηγαίναμε πάλι στο Φωκό και μου συνέστησαν να μην κάτσω άλλο στον ήλιο! Συμμορφώθηκα αλλά και αναρωτήθηκα ταυτόχρονα «πού είναι η κρίση; Οέο!»

Η οικονομική κρίση έχει φτάσει και στην Μύκονο μας διαβεβαίωσε η κυρία Νικολέτα υφαίνοντας μάλλινες και μεταξωτές εσάρπες στον αργαλειό της το ίδιο βράδυ στη Χώρα. Απηυδισμένη κι αυτή από τη γενικότερη κατάσταση στη χώρα μας και στο νησί της μας είπε πως θα κρατούσε το μαγαζάκι της όσο άντεχε να υφαίνει. Τόνισε όμως πως οι 2 μοναδικοί αργαλειοί που έχουν μείνει στη Μύκονο θα μπορούσαν να επιδοτηθούν και να συνεχίσουν να δουλεύουν. Αλλά η κρατική αδιαφορία είναι αμείλικτη… Δεν μπορούσαμε παρά να συμφωνήσουμε μαζί της. Τα 50 κι 60 ευρώ που χρέωνε για τις εσάρπες της τα βρήκαμε τουλάχιστον λογικά αν όχι δίκαια!

Τέλος Αυγούστου γύρισα στην ζεστή και άδεια ακόμη Αθήνα. Ξαναείδα τα κλειστά καταστήματα της Πατησίων και αναρωτήθηκα «κάνει και η οικονομική κρίση διακοπές;» σκεπτόμενη τις καλοκαιρινές μου εικόνες. Με πείραξε τόσο η ζέστη και δεν αισθανόμουν κάτι να έχει αλλάξει στις παραλίες; Μήπως φταίει η Αθήνα που έχει παραγίνει ασφυκτική; Μάλλον χρειάζομαι λίγο καιρό να συνέλθω και να ανακτήσω την επαφή με την πραγματικότητα γιατί εγώ κρίση στις διακοπές μου δεν κατάλαβα! Εσείς;;;;