Το Διδασκαλείο, τα Τούρκικα κι εγώ.

Δεν μου αρέσει να γκρινιάζω, να μουρμουράω, να μιζεριάζω γενικώτερα. Τον τελευταίο καιρό όμως μάλλον κινδυνεύω να ευθυγραμμιστώ με την τρέχουσα συμπεριφορά πολλών – της πλειοψηφίας ίσως…- των συμπολιτών μου. Προσπαθώ να μην… αλλά καλλίτερα να διηγηθώ ένα μικρού μεγέθους συμβάν της περασμένης Τρίτης 27 Σεπτεμβρίου κι ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.


Εδώ και καιρό έχω αισθανθεί την «ανάγκη» να μάθω Τούρκικα. Όχι, η Σεχραζάτ ήρθε πολύ μετά τα πρώτα «συμπτώματα» που είχαν εμφανιστεί αρκετά έντονα το 2005 μετά τους τηλεοπτικούς μπακλαβατζήδες της τότε τηλεοπτικής επιτυχίας της γείτονος χώρας και της πρώτης (θέλω να πιστεύω πως θα υπάρξει συνέχεια…) επίσκεψής μου στην Κωνσταντινούπολη. Στην Πόλη αισθάνθηκα παράξενα οικεία! Δεν έλκω καμμία καταγωγή από την Ανατολή και είμαι πολύ Δυτική από ανατροφή, παιδεία, νοοτροπία και άποψη. Όμως, εγώ θέλω να μάθω Τούρκικα –φταίει και Ορχάν Παμούκ σίγουρα…- και θα μάθω!


Νάμαι λοιπόν την Τρίτη το μεσημέρι, 12 ακριβώς (έχει σημασία η ακριβής ώρα) στο Διδασκαλείο του Πανεπιστημίου στον αριθμό 7 της οδού Ιπποκράτους. Ανεβαίνω τις σκάλες γιατί υπήρχε ένα μόνο ασανσέρ που εξυπηρετούσε το δεύτερο όροφο, κινδυνεύω λίγο να γκρεμοτσακιστώ στο γύρισμα της σκάλας πριν το πλατύσκαλο (3 κοπέλλες κάθονταν με άνεση και κάπνιζαν! Μην ξανακούσω για απαγόρευση καπνίσματος, θα γίνω έξαλλη!) και νάμαι στη Γραμματεία. Η τουλάχιστον έτσι υπέθεσα ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά συο χώρο.


Πίσω από το γκισέ, μια κυρία κι ένας κύριος γύρω στα 45 (αν αδίκησα την κυρία, καλά της έκανα!). Ο κύριος μιλούσε σε κάποιον και απευθύνθηκα στην κυρία: «Παρακαλώ, θα ήθελα πληροφορίες για μαθήματα Τουρκικής γλώσσας» λέω και αρχίζω την προσπάθεια να καταλάβω τι μου απαντούσε. Κάτι το τζάμι ανάμεσά μας, κάτι η βαρηκοία μου κάτι η εμφανής βαρεμάρα της κυρίας εμπόδιζαν την κατανόηση αυτών που μου έλεγε. Μου δείχνει με νεύμα τον κύριο, κάτι του λέει κι αυτός με ρωτάει ευγενικά «τι θέλετε κυρία μου;» Επαναλαμβάνω την ερώτησή μου και ακολουθεί η στιχομυθία:


Κύριος: Περάστε παρακαλώ στην αίθουσα 20. Αν έχει γεμίσει πηγαίνετε στην 21. Στη μία και μισή θα περάσει ένας υπάλληλος να σας δώσει τις αιτήσεις. Συμπληρώνετε την αίτηση, πάτε στην τράπεζα, πληρώνετε και φέρνετε την αίτηση σε μας να κάνετε την εγγραφή.


Εγώ: Συγγνώμη αλλά δεν γνωρίζω τι τμήματα υπάρχουν, τι ώρες, τα δίδακτρα….


Κύριος: Πηγαίνετε στην αίθουσα 20 κυρία μου να συμπληρώσετε την αίτηση!


Εγώ: Θα περιμένω μέχρι τις 13:30 για να πάρω τις πληροφορίες που ζητάω στις 12;;; Μα δεν ξέρω αν υπάρχει καν τμήμα που…


Κύριος: (με εμφανή εκνευρισμό)Τα προγράμματα είναι στον πίνακα κυρία μου! (βγαίνει από το γκισέ, κινείται προς τη έξοδο, τον ακολουθώ έξω στο χωλ) ορίστε ο πίνακας, δεν τον βλέπετε;


Εγώ: Συγγνώμη, καλέ μου άνθρωπε! Μην εκνευρίζεστε! Πρώτη φορά πατάω το πόδι μου εδώ! Γιατί θάπρεπε να τα ξέρω όλα αυτά;;;


Ο κύριος με κοίταξε, μου ξαναέδειξε έναν πίνακα με πολλές ανακοινώσεις και στράφηκε σε κάποιες άλλες κυρίες που παρακολουθούσαν τη συνομιλία ρωτώντας τους: «Εσείς τι θέλετε, παρακαλώ;»


Μπροστά στον πίνακα στέκονταν ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που έψαχναν τμήματα για αγγλικά. Προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν μιας και δεν είχα τα γυαλιά μου να διαβάσω το New Times Roman 9 πρόγραμμα. Υπήρχαν 2 τμήματα αρχαρίων - υποθέσαμε με τα παιδιά ότι κάτι τέτοιο υπονοούσε το Α1 και Α2 – που άρχιζαν στις 3 και τελείωναν στις 6 κάποιες μέρες της εβδομάδας. Δεν μπήκα στον κόπο να μάθω περισσότερα γιατί έτσι κι αλλιώς εγώ – όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί μου – τέτοια ώρα δουλεύω!


Τα ευγενικά παιδιά μου υπέδειξαν και κάποιο γραφείο (;) στο κτίριο της ΑΣΟΕΕ στην Πατησίων όπου θα μπορούσα να απευθυνθώ μήπως βρω εκεί κάποιο τμήμα που να με εξυπηρετεί. Τα ευχαρίστησα, τους ευχήθηκα καλή επιτυχία με τα μαθήματά τους, παρέκαμψα πάλι τις καθήμενες καπνίστριες κι έφυγα τρέχοντας! Ήταν ήδη 12:40 και είχα χάσει πάρα, μα πάρα πολύ χρόνο παίρνοντας άχρηστες πληροφορίες από «υπεύθυνους» και χρήσιμες από «ανεύθυνους» (δεν ήταν δουλειά των παιδιών να με εξυπηρετήσουν από ευγένεια και καλοσύνη το έκαναν!). Έφυγα από το Διδασκαλείο απογοητευμένη, εκνευρισμένη και άπραγη…. Κρίμα! Είχα πάει με τόση χαρά….


Δεν πρόκειται να πάω βέβαια στην ΑΣΟΕΕ! Μου φτάνει η αηδία που μου προξενεί ο περιβάλλων χώρος του κτιρίου και το μετανάστ-μπαζάρ στο πεζοδρόμιο μπροστά του! Δεν θάθελα με τίποτε να μπω για μάθημα σε αυτό το μέρος! Γιατί εγώ θέλω να μάθω Τούρκικα και θα τα μάθω! Μήπως μπορεί να μου πει κανείς πού και πως;;; Θα ήμουν ευγνώμων!