«Απαγορεύεται το καπνίζειν.»

Βλέπω και ακούω γύρω μου αγανακτισμένους , έξαλλους θα έλεγα, συμπατριώτες μου και θλίβομαι… Μιλούν για συνταγματικά δικαιώματα και ελευθερίες με τέτοιο πάθος και ιερή αγανάκτηση που λες «επί τέλους! Ανακάλυψαν το Μνημόνιο και την παρέμβαση του ΔΝΤ!» Αλλά φευ! Αυτά τα έχουν ήδη ξεπεράσει. Η απαγόρευση του καπνίσματος από τους δημόσιους χώρους τους έχει εξοργίσει έτσι! Διότι «εδώ είναι Ελλάδα κύριοι, δεν είναι παίξε-γέλασε!» Και η θλίψη μου μεγαλώνει… Για να με… παρηγορήσω σκέφτηκα να αφιερώσω σε αυτούς τους «επαναστάτες του καπνού» ελληναράδες συμπατριώτες μου τη δική μου τσιγαροιστορία.

Κάπνιζα περίπου δέκα επτά χρόνια και πάνω από δύο πακέτα τσιγάρα την ημέρα όταν αποφάσισα ότι αυτή η… σχέση δεν με κάλυπτε πλέον! Μου είχε γίνει βραχνάς, θηλειά στο λαιμό, με καταπίεζε. Ήμουν συνέχεια με ένα τσιγάρο στο χέρι, ρύθμιζα όλες μου τις δουλειές με τα τσιγάρα που κάπνιζα και όταν πήγαινα για καφέ έδινα ρεσιτάλ καπνίσματος! Υπερπαραγωγή!

Όλα τα πράγματα στη ζωή κάνουν ένα κύκλο. Και όλοι οι κύκλοι κάποια στιγμή κλείνουν. Αυτόν το κύκλο της καπνιστικής μου περιόδου τον έκλεισα εγώ πριν – ίσως – παρέμβουν οι γιατροί με συστάσεις, απειλές ή τελεσίγραφα. Το κάπνισμα κόπηκε με το μαχαίρι μεν αλλά με σχέδιο και ψυχολογική προετοιμασία.

Έξι μήνες πριν το τελευταίο τσιγάρο έκανα μια συμφωνία με τον εαυτό μου: την πρωτοχρονιά του 1993 θα κόψω το τσιγάρο και θα βάζω σε ένα κουτί ένα χιλιάρικο την ημέρα. Σύμφωνα με τα τότε οικονομικά δεδομένα ξόδευα περίπου 900 δραχμές ημερησίως σε τσιγάρα. Πρόσθεσα 100 δραχμές έτσι για… επιβράβευση. Η ποινή όμως αν υπέκυπτα και κάπνιζα ένα τσιγάρο θα ήταν 1000 δραχμές! ‘Οχι παίζουμε!

Επί τρείς μήνες έκανα τρελλή χαρά με τα λεφτά που μάζεψα: 90,000 δραχμές! Αγόρασα ρούχα, πήγαινα κάθε εβδομάδα θέατρο και σινεμά. Αλλά η μεγαλύτερη «ανάσα» ήταν ότι δεν είχα μονίμως το «άγχος» να πάω για τσιγάρο. Αισθανόμουν ελεύθερη! Και τότε αποφάσισα ότι ήταν ώρα για την επικίνδυνη δοκιμή: να κάνω ένα τσιγάρο να δω πως θα μου φανεί. Ανάβω λοιπόν ένα τσιγάρο, βαθειά ρουφηξιά καπνού και το στομάχι μου κόντεψε να… φύγει. Η αηδία ήταν τέτοια που απόρησα πως τόσα χρόνια δεν την καταλάβαινα!

Με το καλοκαίρι ήρθε και ο… θρίαμβος: προσπαθώντας να πάω στο θέατρο του Λυκαβηττού για μια συναυλία προσκρούω στη διαδήλωση ενάντια στην διαγραφή του θρησκεύματος από τις ταυτότητες. Κόλαση! Μετά από ώρα παρκάρω επί τέλους σε παράλληλο του περιφερειακού και ανεβαίνω το λόφο τρέχοντας από μονοπάτια για να κόψω δρόμο.

Ήμουν ήδη τρία τέταρτα καθυστερημένη αλλά η πρώτη από την παρέα που έφτασε στο θέατρο. Ανακουφισμένη κάθισα σε ένα πεζούλι να περιμένω τους φίλους μου. Τότε συνειδητοποίησα πως είχα ανέβει τρέχοντας το λόφο, κάτι που σε εποχές καπνίσματος θα ήταν αδιανόητο. Ήταν τόση η χαρά μου που με κέρασα την πιο νόστιμη και δροσερή μπύρα που έχω πιει ποτέ, κυριολεκτικά στην υγειά μου!

Έκοψα το τσιγάρο γιατί το βαρέθηκα κι αποφάσισα να τελειώνω μαζί του αλλά δεν έγινα αντικαπνίστρια. Τον πρώτο καιρό οι καπνιστές φίλοι μου ζητούσαν συγγνώμη που κάπνιζαν μπροστά μου ενώ εγώ «προσπαθούσα να το κόψω». Τους εξηγούσα ότι δεν προσπαθούσα τίποτε, απλά σταμάτησα το κάπνισμα! Αυτοί μπορούσαν να καπνίζουν όσο ήθελαν. Δικό τους ήταν το πρόβλημα. Όταν η ατμόσφαιρα γινόταν αποπνικτική έφευγα από το χώρο.

Σταμάτησα να πηγαίνω σε μέρη κλειστά με κακό εξαερισμό και άρχισα να παρατηρώ την πραγματικά «φασιστική» νοοτροπία των καπνιστών φίλων μου που επέμεναν να καπνίζουν παντού αδιαφορώντας αν ενοχλούν ή όχι. Ως καπνίστρια δεν άναβα ποτέ τσιγάρο σε σπίτι φίλων μου που δεν κάπνιζαν. Ως μη καπνίστρια συνειδητοποίησα πόσο λίγοι -ως ελάχιστοι…- καπνιστές το κάνουν αυτό αλλά τώρα με την καθολική απαγόρευση «επαναστάτησαν» και μιλούν για φασιστική παραβίαση συνταγματικών δικαιωμάτων – ναι, το άκουσα κι αυτό!...

Δεν είμαι αντικαπνίστρια, το τονίζω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει αρκεί να μην ενοχλεί τον διπλανό του. Είναι τόσο απλό που κάνει τους επαναστάτες – καπνιστές να φαίνονται στα μάτια μου επιεικώς αστείοι! Κάνουν απίστευτη φασαρία για το αυτονόητο και είναι τουλάχιστον για γέλια η… εξέγερσή τους αυτή. Δεν βγαίνουν στους δρόμους για το οικονομικό τους χάλι, εξακολουθούν ναψηφίζουν τα λαμόγια που θα «κουκουλώσουν» οποιαδήποτε στραβοτιμονιά ή παρανομία τους, κοιτάνε να λουφάρουν με όποιο τρόπο μπορούν αλλά δεν θα ανεχτούν την παραβίαση του συνταγματικού τους δικαιώματος να καπνίζουν ελεύθερα παντού! Αχά! Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο!!!

ΥΓ. Άραγε υπήρξε η ίδια αντίδραση και όταν απαγορεύτηκε το πτύειν σε δημόσιους κλειστούς χώρους; Μπορεί… Ίσως γι’ αυτό υπάρχουν ακόμη πτύοντες που απολαμβάνουν την… συνταγματική τους ελευθερία σε δημόσιους ανοιχτούς χώρους!