Στον Παύλο….

«Καλά, εσύ έφυγες νωρίς!»

Παραφράζω λίγο τον τίτλο του γνωστού βιβλίου του Χρόνη Μίσσιου για να ταιριάξει στην περίπτωση τη δική σου, φιλαράκι….

Αν ζούσες, θα γιόρταζες χτες την ονομαστική σου εορτή. Θα γιόρταζες;;; Δεν θα το μάθω ποτέ. Εγώ όμως σε σκέφτομαι συνέχεια και όχι μόνο λόγω της γιορτής σου.

Δεν ξέρω αν εκεί που είσαι φτάνουν δελτία ειδήσεων, εικόνες από δορυφόρους και άλλα τέτοια «θαυμαστά». Νομίζω όμως πως θα τα έμαθες τα νέα: λαμπόγυαλο το κάνανε πάλι το κέντρο της Αθήνας… Πλατεία Συντάγματος και γύρω δρόμοι έγιναν πεδίο μάχης… Στο Κοινοβούλιο, ο γιός του Αντρέα – ναι, Παμπλίτο, ο γιος του Αντρέα! – και τα τσιράκια του «τρομοκρατούσαν» τους βουλευτές τους στην προσπάθειά τους να περάσουν έναν ακόμη σφαγιαστικό για το λαό νόμο: το περίφημο ευρωπαϊκό «μεσοπρόθεσμο». Για να πάρουμε ένα ακόμη δάνειο από τους «κουτόφραγκους» και τους Γερμανούς!...

Από έξω τα ΜΑΤ οργίαζαν! Δεν νομίζω ότι έπεσαν ποτέ τόσα πολλά δακρυγόνα σε τόσο λίγες ώρες…. Κόλαση η πλατεία Συντάγματος! Το «παρακράτος» που ακούγαμε στα νιάτα μας, σε πλήρη τηλεοπτική δράση! Απίστευτες σκηνές….

«Έφυγε» το μυαλό μου…. Πήγε 30 χρόνια πίσω. Σε εκείνο το βράδυ των εκλογών του ’81 που μας παρέσυρες με τον ενθουσιασμό σου να «πάμε στο Σύνταγμα, ρε!» να γιορτάσουμε τη νίκη του Αντρέα, τη νίκη της αλλαγής, τη νίκη του λαού! Εκεί, στα ίδια σημεία που περπατούσαμε, γελούσαμε, τραγουδούσαμε εκείνο το βράδυ, Παύλε, τα υπουργάκια του πρωτότοκου του Αντρέα – ναι, δεν το πρόφτασες…. Πρωθυπουργό τον κάνανε!... –  του εγγονού του Γέρου, με δικές του εντολές, μεκελλέψανε τα πάντα! Σπάσανε μάρμαρα, τζαμαρίες, κεφάλια… Κάψανε κτίρια, στάσεις λεωφορείων, τέντες, αυτοκίνητα… Ότι μπορέσανε κάνανε τα παιδιά!

Έβλεπα τις εικόνες στην τηλεόραση – εικονική πραγματικότητα;… αλήθεια;… δύσκολο να συνειδητοποιήσει κανείς αμέσως – και δεν το χωρούσε το μυαλό μου! Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ψήφιζε στη Βουλή νόμο-καρμανιόλα για το λαό και ταυτόχρονα τσάκιζε όσους απ΄έξω διαμαρτύρονταν… Ναι, Παμπλίτο, το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα που τόσο αγάπησες και πίστεψες… Θυμάμαι τις πλάκες που σου κάναμε για την αδυναμία που του είχες αλλά δεν μπορώ πια να γελάσω! Ούτε όμως να κλάψω… Δεν φαίνεται να υπάρχει πλέον κανένα νόημα όταν είναι κανείς στο βαρέλι κι ελπίζει να πιάσει κάποια στιγμή πάτο….

Απλά αναρωτιέμαι… Πως φτάσαμε ως εδώ; Δεν θυμάμαι να οραματιζόμαστε «μνημόνια» και «μακροπρόθεσμο» στα νιάτα μας. Ούτε όταν ονειροπολούσαμε, ούτε όταν «μπήκαμε στην παραγωγή» με φιλοδοξία να αλλάξουμε τον κόσμο, ούτε όταν τσακωνόμασταν για τις – αστείες, όπως τις βλέπω τώρα… - πολιτικές μας διαφορές.  Κι όμως, στη δική μας γενιά ανήκουν οι περισσότεροι από τους αλήτες που είναι υπουργοί αυτή τη στιγμή, Παύλε! Στη δική μας γενιά, οι αλήτες! Μετονόμασαν δε και το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως σε Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη για να δέρνουν «προστατευτικά» τον κόσμο οι μπάτσοι τους… Τόσο αλήτες!

Θα παραφράσω κάτι ακόμα, Παύλε. Τα λόγια του Κύπριου Προέδρου Τάσου Παπαδόπουλου όταν είπε «όχι» στο σχέδιο Ανάν: «Μου παρέδωσαν κράτος, δεν θα παραδώσω κοινότητα». Πάντα συγκινούμαι όταν θυμάμαι αυτά τα λόγια… Και τώρα συγκινούμαι που θα τα παραφράσω λέγοντάς σου: «οι γονείς μας αγωνίστηκαν και μας παρέδωσαν ένα κράτος αλλά εμείς θα δώσουμε στα παιδιά μας ένα προτεκτοράτο»… Δεν είναι θλιβερό;

Ίσως ήσουν τυχερός που έφυγες νωρίς, Παύλε…